Morgunblaðið - 29.01.2005, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. JANÚAR 2005 39
MINNINGAR
Vegna þessa „vel heppnaða uppeldis-
starfs“ hefur Hákon því ávallt skipað
sérstakan sess í huga okkar bræðra.
Að leiðarlokum viljum við þakka
honum þessi góðu kynni.
Kæra Steinunn, við vottum þér,
börnum ykkar og öðrum afkomend-
um, innilega samúð.
Guð blessi minningu Hákonar Sal-
varssonar.
Ólafur Karvel og
Kristján Pálssynir.
Innsti hluti Súðavíkurhrepps í
Djúpi hét til skamms tíma Reykjar-
fjarðarhreppur en var jafnan kallaður
Vatnsfjarðarsveit. Þar er nú strjál-
býlt og fátt af fólki og fénaði, flest
breytt og margt horfið sem var fyrir
hálfri öld. En um og eftir miðja síð-
ustu öld var nokkuð blómlegt mannlíf
þar í sveit þótt ekki væri beinlínis fjöl-
menni og margt vantaði sem nú telst
nauðsyn. Var þá búið á flestum bæj-
um, bændurnir á góðum aldri og börn
fæddust þá mörg, eitt vorið fermdust
ein níu. Það var uppsveifla í vegabót-
um og byggingum, rafmagn að koma
og túnin stækkuðu. Samheldni og
samhjálp einkenndu þessa byggð og
aldrei spurt um eftirgjald.
Einn bændanna í þessu samfélagi
var Hákon Salvarsson í Reykjarfirði.
Hann var fæddur á Bjarnastöðum í
Ísafirði þar sem foreldrar hans
bjuggu þá, þau Salvar Ólafsson frá
Lágadal og Ragnheiður Hákonar-
dóttir frá Reykhólum.
Þau fluttust í Reykjarfjörð 1931 og
þar átti Hákon heima síðan. Hann tók
svo við búi þar með Steinunni konu
sinni. Á öðrum stað er gerð grein fyrir
kvonfangi hans og börnum.
Sá er þetta ritar kynntist Hákoni
vel á árunum 1954–73 þegar við vor-
um nágrannar í Vatnsfjarðarsveit.
Það leyndi sér ekki þá að hann var af-
ar vinnusamur enda gekk bú hans vel
fram. Hann fóðraði vel og kynbætti fé
sitt, jók tún, byggingar og vélakost og
var hann þá vafalaust í fararbroddi
Djúpmanna um alla búsýslu og fram-
farir. En þess utan reyndist hann svo
einstakur nágranni að það gleymist
ekki, gestrisinn og greiðasamur og
þar voru þau hjónin samtaka.
Það var ekki ónýtt að eiga þau að
grönnum.
Hákon var traustur félagi, jafn-
lyndur og oft gamansamur, en um-
talsfrómur.
Hann hafði gaman af sjóferðum og
selveiðum, smalamennsku, eftirleit-
um og ferðaslarki. Þar var hann alltaf
foringi, ósérhlífinn og ráðagóður.
Fjárglöggur var hann og þekkti fé á
löngu færi.
Við störfuðum lengi saman í
hreppsnefnd og var þar ávallt órofa
samstaða um sveitarmál þótt nefnd-
armenn væru ekki allir samstiga í
landsmálum.
Síðustu ár sín var Hákon farinn að
heilsu og hættur búsýslu en jafnan
var hann viðræðugóður og léttur í
máli þótt hann lægi á sjúkrabeði.
Hákon Salvarsson er nú horfinn úr
mannlífinu við Djúp og það er nú
breytt frá því sem var. Margir munu
minnast hans með söknuði, skyldir og
vandalausir.
Fjölskyldu hans flyt ég innilegar
samúðarkveðjur frá gömlu nágrönn-
unum í Þúfum.
Ásgeir Svanbergsson.
Ég minnist þín Hákon Salvarsson
fyrir hæversku þína, hljóðlæti, en
ætíð tilbúinn að kasta inn orðum á
réttum tíma til að halda viðræðum í
góðu jafnvægi.Ég minnist þín þar
sem þú stendur íbygginn á hlaðinu við
bæ þinn með pípuna og húfuna og
virðir fyrir þér kringumstæður.
Ég var svo heppinn að fá að kynn-
ast þér og þinni góðvild er þú tókst
son minn Valgeir Ægi í fóstur til þín í
mörg sumur. Sá þroski sem hann öðl-
aðist hjá ykkur í Reykjafirði er ómet-
anlegur og er ekki allra að öðlast.
Ég er þér þakklátur fyrir allt sem
þú gerðir fyrir mig og mína, hvíl í
friði.
Megi þessi orð fylgja þinni sálu um
andans leið.
Ég sendi Steinunni og afkomend-
um mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Ingólfur Guðlaugsson.
Við hjónin sjáum nú á bak kærum
vini sem kvaddi þetta líf svo óvænt.
Andlát hans minnti okkur enn einu
sinni á fallvaltleik þessa lífs. Í einni
andrá varð sá sem sinnti erindum
sínum hress í sinni og kenndi sér
ekki meins fyrir svo alvarlegu áfalli
að endalokin voru óumflýjanleg.
Horfinn er okkur samferðamaður
um langan veg ljúfra stunda, góðrar
vináttu og gjöfullar sem fékk enn
ríkara innihald, þegar Herbert son-
ur hans varð tengdasonur okkar um
mörg ár og faðir tveggja dóttursona
okkar, okkur alltaf jafn hugumkær.
Í litlu samfélagi eins og heima á
Reyðarfirði kynntust allir meira og
minna og sannleikurinn sá að til
baka litið var þetta eins og stór fjöl-
skylda. En auðvitað höguðu atvikin
því að sumum kynntumst við öðrum
framar og betur og vissulega var
Hörður í þeim hópi, að hans vináttu
í gegnum árin var okkur góður
fengur sem gaf okkur mikið. Hans
minnumst við því í mikilli og hljóðri
þökk.
Hann var gjörvulegur og vel af
guði gjörður barnahópurinn þeirra
Ingibjargar og Hermóðs, foreldra
Harðar, en þau systkinin voru alls
12, þar af komust 11 til fullorðinsára
og nú eru 5 þeirra á lífi. Faðir minn
kenndi mörgum þeirra og gaf þeim
hinn bezta vitnisburð, greind vel og
mannvænleg, svo sem lífsbraut
þeirra sannaði. Í þessum glaða
systkinahópi ólst Hörður upp og
eins og títt var um unglinga þess
tíma var snemma byrjað að leggja
hönd að því sem þurfti að sinna og
hvergi slegið slöku við. Hörður þótti
snemma lagvirkur og ötull verk-
maður og um ævina vann hann hin
ýmsu störf af eðlislægri alúð og
samvizkusemi. Svo sem fram kemur
í æviágripi hans lagði hann gjörva
hönd á margt, fundvís á verkefni sér
og sínum til framfæris og gat sér
hvarvetna hið bezta orð, útsjónar-
samur og öruggur í verki. Hörður
var einstaklega glöggur á vélar og
allt sem þeim viðkom, hafði af allri
tækni hið mesta yndi, einkar örugg-
ur bílstjóri og kunni á því lagið að
ferðast með fólk þannig að það nyti
sem bezt ferðar sem fróðleiks um
umhverfið. Ég kynntist honum vel
sem húsverði Félagslundar og átti
við hann ágætt samstarf um margt
það sem þar fór fram, en árin hans
Harðar voru erilsár síldarævintýrs-
ins og í mörgu þurfti að snúast.
Ekki síður urðu kynni okkar góð er
hann annaðist ræstingar grunn-
skólans. Alltaf var jafngott til hans
að leita, þó snöggur gæti hann verið
upp á lagið og gjarnan voru spaugs-
yrði á vör, en Hörður var orðhepp-
inn og einkar skemmtilegur í við-
ræðu, enda fróður um margt, las
mikið og ígrundaði svo út frá eigin
forsendum, hafði ákveðnar skoðanir
og lét þær hiklaust í ljós, en var
einnig til viðræðu um annarra rök.
Sigrún eiginkona Harðar sem lif-
ir mann sinn er mikil indæliskona,
hæfileikarík og dugandi, efnisbörn
þeirra þrjú voru stolt hans og þeirra
hag bar hann ævinlega fyrir brjósti
og það þekkjum við hjón einkar vel,
að afabörnunum sínum var hann
hlýr og góður afi. Söknuður sár er
að þeim öllum kveðinn. Samfylgd er
lokið og heimabyggðin er góðum og
dugmiklum dreng fátækari, þar var
hans lífsvettvangur, byggðinni unni
hann og vildi veg hennar sem mest-
an.
Við hittum hann síðast nú í vetur,
þá lék hann á als oddi og var hinn
hressasti að sjá og þá var eins og
endranær gott að finna vinhlýtt
handtak og yljandi viðmót sem ein-
kenndi alla okkar fundi. Við sendum
okkar kæru vinum, Sigrúnu, börn-
um þeirra og barnabörnum svo og
aðstandendum öðrum okkar ein-
lægustu samúðarkveðjur. Okkur
þykir sannarlega sem hann Hörður
hafi kvatt alltof fljótt, hans er ljúft
að minnast og liðin tíð tendrar
marga mæta minningaglóð.
Megi hann eiga vegferð góða á
ljóssins leiðum.
Blessuð sé minning Harðar Her-
móðssonar.
Helgi Seljan og
Jóhanna Þóroddsdóttir.
✝ Guðrún Brynj-ólfsdóttir fædd-
ist á Hrauki (Lind-
artúni) í Vestur-
Landeyjum 10. októ-
ber 1914. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Lundi á Hellu
fimmtudaginn 20.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Brynjólfur
Gíslason, f. 10. des.
1872, d. 31. desem-
ber 1931, og kona
hans Margrét
Bjarnadóttir, f. 16.
des. 1874, d. 17. sept. 1957,
bændur á Hrauki. Systkini Guð-
rúnar eru Gísli, f. 1903 d. 1977,
Gróa, f. 1904, d. 1966, Bjarni, f.
1906, d. 1983, Brynjólfur, f.
1910, d. 1993, Haraldur, f. 1922.
Uppeldisbróðir er Björgvin
Magnússon, f. 28. sept. 1928.
Guðrún giftist 12. apríl 1946
Gissuri Þorsteinssyni bónda í
Akurey í Vestur-Landeyjum, f.
8. apríl 1903, d. 26. febrúar 1975.
Börn þeirra eru: Stúlka andvana
fædd 19. jan. 1945, Dóra Björg,
f. 15. jan. 1946, maki Sigurjón
Valdimarsson, Brynjólfur Grét-
ar, f. 27. júlí 1948, maki Mál-
fríður Sigurðardóttir, Þóra, f.
29. júlí 1949, maki
Þorsteinn Ólafur
Markússon, Magnús
Þór, f. 28. okt. 1952,
d. 30 des. 1952,
Magnús Þór, f. 8.
feb. 1954, maki Ja-
net Eggleston, Guð-
rún Hrönn, f. 10.
mars 1955, maki
Rúnar Árnason.
Auk þess gekk hún í
móðurstað Sigrúnu,
f. 18. okt. 1942,
dóttur Gissurar og
Halldóru Gestsdótt-
ur fyrri konu hans,
f. 1. sept. 1912, d. 11. okt. 1943,
maki Sigurdór Sigurdórsson.
Guðrún og Gissur bjuggu í Ak-
urey allan sinn búskap eða þar
til Gissur féll frá. Þau eignuðust
21 barnabarn og eru tvö þeirra
látin og barnabarnabörnin eru
21.
Guðrún fluttist á Hvolsvöll ár-
ið 1975 þar sem hún starfaði á
saumastofu fram að áttræðu.
Guðrún bjó í eigin húsi á Hvols-
velli þar til tveimur dögum fyrir
andlátið að hún var flutt á
Hjúkrunarheimilið Lund á Hellu.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Akureyjarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Mikil alþýðuhetja er fallin frá.
Tengdamóðir mín Guðrún Brynjólfs-
dóttir átti ekki alltaf sjö dagana sæla
við að reka búið í Akurey eftir að eig-
inmaður hennar, Gissur Þorsteins-
son, missti heilsuna. Þá var barna-
hópurinn stór sem sjá þurfti fyrir
enda þótt börnin færu að aðstoða við
búskapinn um leið og þau höfðu
krafta til. Þá má ekki gleyma aðstoð
góðra nágranna. Þrátt fyrir miklar
annir og oft á tíðum erfiðleika var
Guðrún glaðlynd og skemmtileg
kona. Ég heyrði hana aldrei kvarta
og seinna á ævinni, þegar gamlir
tímar voru rifjaðir upp, var eins og
lífið hefði alltaf verið leikur einn.
Hún hafði mikið yndi af tónlist og
var um langt árabil í kirkjukór Ak-
ureyjarkirkju. Hún tók líka þátt í
starfsemi kvenfélagsins í Vestur-
Landeyjum meðan hún bjó í Akurey.
Þá naut hún þess að ferðast og fór
óteljandi ferðir um Ísland í hópi eldri
borgara, en með þeim naut hún
margra góðra stunda, spilaði, tók
þátt í sundi og leikfimi, fyrir utan
daglegar gönguferðir.
Auk þess sem hún fór í ferðir til
útlanda eftir að hún fluttist á Hvols-
völl.
Hún var stálminnug og hélt and-
legri heilsu fram í andlátið. Mér er
minnisstæð ferð sem hún fór með
okkur í Byggðasafnið að Skógum.
Þar voru ljósmyndir af fólki sem hún
hafði séð eða heyrt um þegar hún var
unglingur. Hún mundi nöfn þess,
hvar það hafði átt heima og hvað það
starfaði við. Þar að auki þekkti hún
alla muni á safninu sem notaðir voru
til sveita á fyrri hluta 20. aldar og
fræddi okkur um þá af mikilli þekk-
ingu þannig að unun var á að hlýða.
Guðrún var afskaplega blíðlynd og
barngóð kona. Það var gaman að sjá
hana taka á móti barna- eða barna-
barnabörnum í Njálsgerðinu eða við
önnur tækifæri, þá vantaði ekki ást-
úðina. Eins og allir vita áttu bændur
á síðustu öld mikið undir veðri kom-
ið. Alla ævi hafði Guðrún mikinn
áhuga á veðrinu. Hvort heldur hún
var gestur hjá okkur í Reykjavík eða
heima hjá sér í Njálsgerðinu á
Hvolsvelli, horfði hún oft út um
glugga og spáði í veðrið. Ég hygg að
hún hafi alltaf spurt hvernig veðrið
væri hjá okkur þegar hún hingdi eða
börnin höfðu samband við hana. Ég
kveð þessa elskulegu konu með
söknuði og þakka henni fyrir allt í
þau rúm 40 ár sem við þekktumst.
Sigurdór Sigurdórsson.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Takk fyrir allt elsku amma og
langamma,
Nanna og Salka.
Elsku amma, þá skilja leiðir. Það
eru forréttindi að fá að alast upp með
þeim sem eldri eru og það fengum
við systkinin að gera. Það er skrítin
tilhugsun að geta ekki lengur fengið
sér göngutúr í Njálsgerðið til þín. Þú
tókst alltaf brosandi á móti okkur og
bauðst upp á nýbakaðar flatkökur
eða pönnsur með sykri. Við eigum
eftir að sakna þess að sitja með þér í
eldhúsinu og spjalla um daginn og
veginn. Við kölluðum þig alltaf
ömmu gömlu en þrátt fyrir háan ald-
ur varstu aldrei gömul. Það voru
bara aðrir sem voru gamlir. Nú hef-
ur þú kvatt okkur og margs er að
minnast.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku amma, takk fyrir allar góðu
stundirnar og guð veri með þér.
Þín barnabörn,
Sólrún, Árni Rafn og Gissur Þór.
Amma mín var ein af þessum
hvunndagshetjum sem Ísland hefur
alið. Líf hennar var ekki auðvelt
frekar en svo margra kvenna af
hennar kynslóð. Þessar konur unnu
myrkranna á milli, sinntu börnum
sínum og búi en sjaldnast sjálfum
sér. Ég hugsa að amma hafi allt of
oft hugsað síðast um sig sjálfa – um-
hyggjan fyrir öllum hinum var oftast
í fyrirrúmi.
Amma mín fæddi sjö börn í þenn-
an heim en tvö þeirra missti hún ung.
Auk þeirra fimm barna sem hún kom
á legg tók hún móður mína að sér og
ól upp sem sína eigin dóttur. Ég
spurði hana eitt sinn að því hvort það
hefði ekki verið erfitt fyrir unga
konu að taka að sér barn og ala upp
sem sitt eigið. Hún leit á mig stund-
arkorn, svolítið hissa á svipinn, og
svaraði: ,,Nei, aldrei. Þetta var bara
eitt af því sem maður gerði.“ Og þar
með var málið útrætt.
Amma mín lifði í rúmlega 90 ár
sem er lengri tími en margur fær.
Hún var þakklát fyrir það og kunni
að meta. Ég er viss um að hún tæki
undir orð enska rithöfundarins John
Ruskin sem sagði: ,,Það er engin
auðlegð til nema lífið.“ Takk fyrir
samfylgdina.
Halldóra, Heiðar,
Höður og Hörn.
GUÐRÚN
BRYNJÓLFSDÓTTIR
Hjartans þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur
samhug, hlýju og styrk við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar og bróður,
JÓHANNS ÁSMUNDSSONAR
safnstjóra
Minjasafns Egils Ólafssonar
að Hnjóti.
Sérstakar þakkir til krabbameinsdeildar 11E
og líknardeildar LSH, Kópavogi.
Magnea Einarsdóttir,
Árni Klemensson,
Einar D. Klemensson, Hildur S. Guðmundsdóttir,
Jenný Ásmundsdóttir, Guðmundur Benediktsson,
Hildur Ásmundsdóttir, Gylfi Jónsson,
Grétar Ásmundsson, Kristín Jóhannesdóttir.
Innilegt þakklæti til allra þeirra fjölmörgu sem
sýndu okkur samúð og hlýhug vegna fráfalls
ástkærrar móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
HREFNU HÁKONARDÓTTUR
frá Vík í Mýrdal,
síðast til heimilis á Sæborg,
Skagaströnd.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Sæborg og
starfsfólks á Héraðssjúkrahúsinu, Blönduósi.
Einnig viljum við þakka Víkurbúum fyrir hlýjar og innilegar móttökur
þegar við komum heim.
Guð blessi ykkur öll.
Karólína, Kristín, Edda, Hákon Jón, Björgvin,
tengdabörn, ömmubörn og langömmubörn.