Morgunblaðið - 18.03.2005, Síða 41

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. MARS 2005 41
MINNINGAR
ínu. Einar var mikill fjölskyldumaður
og áður en félagsstörfin tóku jafn-
mikið af tíma hans og síðar á starfs-
ævinni, var hann duglegur að taka til
hendinni heima fyrir og hugsa um
börnin. Börnin, já. Alls eignuðust
Einar og Hansína 10. Til viðbótar
tóku Hansína og Einar að sér eitt
barnabarn og ólu upp. Það munaði
ekki svo mikið um eitt í viðbót.
Barnabörn og barnabarnabörn
skipta tugum.
Fjölskyldan hefur alla tíð staðið
þétt saman og Hansína var vakin og
sofin með hugann við börnin og síðan
barnabörnin og velferð þeirra. Það
kæmi mér ekki á óvart þó að næt-
ursvefninn hafi stundum verið slitr-
óttur og vinkona mín stundum verið
þreytt.
Samt hafði hún alltaf áhuga á ann-
arra manna börnum, hvað þau væru
að gera, hvernig þeim gengi.
Sá sem elur upp 10 börn hefur ekki
mikinn tíma aflögu til annars. Þess
vegna hittumst við Hansína ekki eins
oft og við hefðum sjálfar kosið, meðan
mestu annirnar voru hjá henni. Við
héldum samt alltaf góðu sambandi og
vorum saman í saumaklúbbi með
nokkrum öðrum siglfirskum konum.
Þegar börnin voru farin að heiman
jókst samgangurinn aftur og þá sér-
staklega eftir að Einar og Hansína
fluttust til Hafnarfjarðar. Þá vorum
við næstum í daglegu sambandi.
Hansína var dugleg að keyra og við
fórum oft í bíltúra, settumst á kaffi-
hús og spjölluðum. Það voru dýrmæt-
ar stundir fyrir mig – og fyrir Hans-
ínu líka vona ég.
Þó að við hittumst oftast tvær án
mikilla tilefna hittumst við líka með
mennina okkar, við ýmis tækifæri.
Við fórum saman á skemmtanir og í
sumarbústaði. Hansína hafði gaman
að söng og hafði fallega söngrödd og
oft var mikið sungið. Síðasta skiptið
sem við gerðum þetta var fyrir
nokkrum árum þegar Einar átti af-
mæli og við Árni vorum sótt og ekið
með okkur austur í sveit, án þess að
Hansína og Einar vissu af komu okk-
ar. Árni var með munnhörpuna og
það var spilað og sungið til morguns.
Það fór ekki mikið fyrir henni
Hansínu og ekki hafði hún sig í
frammi. Samt afreka ekki margir
meira en hún um ævina, að koma svo
stórum barnahópi til manns og vera
síðan til taks fyrir þau og barnabörn-
in þegar á þurfti að halda. Ekki get
ég ímyndað mér að margir hafi farið
bónleiðir til búðar sem leituðu ásjár
hjá Hansínu. Hún hafði ekki um það
mörg orð – gerði bara það sem þurfti
að gera. Einstakt hjartalag. Það
munu margir sakna Hansínu Þor-
kelsdóttur. Þar á meðal ég. Um leið
er ég þakklát fyrir að hafa fengið að
eiga hana að vinkonu, því betri vin-
konu getur enginn óskað sér.
Ágústa (Dídí vinkona).
Í mínum augum var Hansína engill
í mannsmynd, hún var ekki aðeins af-
burða falleg kona í útliti, hún var það
alveg í gegn.
Mér er efst í huga þakklæti fyrir
allar þær yndislegu stundir, sem ég
hef átt með henni, frá því ég man
fyrst eftir mér og þar til yfir lauk.
Þessi yndislega kona hafði enda-
laust pláss í sínu stóra hjarta, að hýsa
og umvefja skylda sem vandalausa
meðfram sínum stóra barnahópi og
heimili.
Hansína var ekki bara góð, hún var
líka afburða skemmtileg, leikfélagi
allra barna sem sóttu hana heim. Hún
var alltaf glöð og það var einstaklega
gaman að hlæja með henni.
Hansína var gift Einari uppáhalds
frænda mínum sem við í stórfjöl-
skyldunni erum nýbúin að kveðja.
Ég veit að það kemur alltaf maður í
manns stað en Hansína er farin og ég
sé ekki hver gæti komist nærri því að
hafa tærnar þar sem hún hafði hæl-
ana.
Ég vil einnig þakka systkinahópn-
um fyrir þá óeigingirni að hafa fengið
að eiga Hansínu með þeim.
Fyrir hönd mömmu og pabba,
Þrúðu og Erlings, þökkum við góðum
guði fyrir að hafa verið þess aðnjót-
andi að hafa fylgt Hansínu og Einari
æviveginn.
Við vottum börnum og frændfólki
öllu samúð á kveðjustund.
Hildur Erlingsdóttir.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
K. HARTMANN ANTONSSON,
verður jarðsunginn frá Selfosskirkju laugar-
daginn 19. mars kl. 13.30.
Skúli Hartmannsson, Elísabet H. Guðmundsdóttir,
Ásbjörn Hartmannsson, Ólafía Eyrún Sigurðardóttir,
Pétur H. Hartmannsson, Jórunn Elsa Ingimundardóttir,
Anton S. Hartmannsson, Ragnhildur Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, systir,
amma og langamma,
HELGA SIGRÍÐUR GÍSLADÓTTIR,
Hæðargarði 2,
Reykjavík,
andaðist miðvikudaginn 16. mars.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Þorbjörn Guðbjörnsson, Vigdís Kristín Pálsdóttir,
Gísli Guðbjörnsson, Soffía Þorvaldsdóttir,
Viðar Guðbjörnsson, Guðný Lárusdóttir,
Árni Guðbjörnsson,
Ragnhildur Gísladóttir, Olgeir Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Yndislegur sonur okkar og bróðir,
FREDDÝ FRIÐRIK ÞÓRHALLSSON,
Ránargötu 10,
Grindavík,
verður jarðsunginn frá Grindavíkurkirkju
laugardaginn 19. mars kl. 14:00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á
Samtök sykursjúkra.
Fanný Laustsen, Þórhallur Stefánsson,
Arnfríður Eva Jónsdóttir, Atli Örn Jónsson,
Þór Fannar Þórhallsson, Suzanne Bieshaar,
Melkorka Dögg Þórhallsdóttir,
Heiðar Þórhallsson, Ragnheiður Ásgeirsdóttir.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar
tengdafaðir, afi og langafi,
EINÞÓR JÓHANNSSON
bifreiðarstjóri,
Heiðarvegi 8,
Reyðarfirði,
lést á gjörgæsludeild Landspítala háskóla-
sjúkrahúss þriðjudaginn 15. mars sl.
Útförin fer fram frá Reyðarfjarðarkirkju miðvikudaginn 23. mars kl. 14.00.
Hildur Sæbjörnsdóttir,
Ásta Einþórsdóttir, Þorsteinn Aðalsteinsson,
Svanborg Einþórsdóttir,
Hafdís Einþórsdóttir,
Einþór, Guðrún, Atli, Birna
og Þorsteinn Árni.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
VALA ÁSGEIRSDÓTTIR THORODDSEN,
Efstaleiti 10,
sem lést á Landspítalanum Fossvogi þriðju-
daginn 15. mars, verður jarðsungin frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík mánudaginn 21. mars
og hefst athöfnin kl. 13.00.
Þeim, sem vilja minnast Völu, er bent á Barna-
spítalasjóð Hringsins í síma 543 3724.
Ásgeir Thoroddsen, Sigríður Halldóra Svanbjörnsdóttir,
Sigurður G. Thoroddsen, Sigríður Karlsdóttir,
Dóra Thoroddsen,
María Kristín Thoroddsen, Guðmundur B. Hólmsteinsson,
ömmubörn og langömmubörn.
Elsku Óskar.
Ég er enn ekki alveg
búin að ná því að þú
sért farinn, farinn heim
til Guðs. Alltaf þegar
ég hitti þig leistu svo vel út og varst
svo vingjarnlegur. Það var eiginlega
þitt einkenni, þú kallaðir alla vini. Ég
man þegar við kynntumst fyrir u.þ.b.
4 árum. Þá vorum við bæði nýorðin
edrú. Við höfum því miður ekki bæði
átt beina braut síðan. En þú komst
alltaf aftur, hættir aldrei að reyna. Í
haust fórstu svo á alfa-námskeið og
tókst trú á Jesú Krist. Það var svo
gaman að fylgjast með þér vaxa. En
hinn harði heimur eiturlyfjanna var
ekki búinn að sleppa þér. Þú féllst
aftur og í þetta sinn áttirðu ekki aft-
urkvæmt. En nú ertu loksins frjáls.
Þú ert kominn heim og þjáist aldrei
meir. Það breytir því samt ekki að
við sem eftir sitjum erum full af sorg
og söknuði. Ég og krakkarnir viljum
kveðja þig, Óskar, með AA-bæninni
okkar.
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr.)
Við sendum móður Óskars og öðr-
um aðstandendum okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Heiða, Samúel og Lena Mjöll.
Látinn er gamall æskuvinur og
bekkjarbróðir úr grunnskóla, Óskar
Þór Gunnlaugsson, aðeins 28 ára
gamall. Ég kynntist Óskari, þegar
ÓSKAR ÞÓR
GUNNLAUGSSON
✝ Óskar Þór Gunn-laugsson fæddist
í Reykjavík 18. júní
1976. Hann lést að-
faranótt sunnudags-
ins 20. febrúar síð-
astliðins og var
jarðsunginn frá
Hvítasunnukirkjunni
Fíladelfíu 25. febr-
úar.
við byrjuðum í Austur-
bæjarskólanum í 6 ára
bekk árið 1982. Hann
var rauðhærður og
pattaralegur strákur,
sem virkaði öruggur og
ákveðinn. Nýbyrjaðir í
skólanum vorum við
eitt sinn nokkrir strák-
ar að klifra upp á vegg,
þegar einn þeirra fór
eitthvað að stríða mér.
Óskar fór þá til hans og
tuskaði hann til og hélt
svo áfram að klifra upp
á vegginn í rólegheit-
um. Þá vissi ég að við
Óskar yrðum góðir vinir.
Við Óskar brölluðum margt í
grunnskóla, fórum meira að segja
saman í sveit eitt sumarið og var það
í fyrsta og eina skipti sem ég öðlaðist
slíka lífsreynslu. Óskar var þar eins
og í mörgu öðru veraldarvanari en
ég og þótti súrt að við vorum sviknir
um útreiðartúra sem okkur hafði
verið lofað. Við fórum þá á beljubak
og var nokk sama þótt beljurnar
mjólkuðu ekki í tvo daga á eftir.
Þannig var Óskar með sterka rétt-
lætiskennd og lét ekki bjóða sér hvað
sem var.
Við lékum okkur mikið saman á
grunnskólaárunum og stundum
skemmtum við okkur við klifur og
hopp á milli húsþaka. Mér þótti vænt
um þegar Óskar sagði mér fyrir
rúmu ári að þetta klifurtímabil okkar
hefði gefið honum meiri frelsistil-
finningu en hann hefði fundið seinna
á ævinni.
Fyrir tveimur árum kom Óskar til
Danmerkur og gisti hjá mér á meðan
hann leitaði sér að eigin húsnæði. Í
Danmörku bjó Óskar í rúmt ár og
vann þá við húsamálun. Hann var
handlaginn og bjó yfir góðu verks-
viti. Það var gaman að fá hann út, við
hlógum saman, gátum talað um allt
milli himins og jarðar og elduðum
stundum saman ýmsar kræsingar.
Ég votta móður hans Eddu og
bróður Hákoni samúð mína og bið
Guð að blessa og varðveita góðan
vin.
Erlingur Örn Samúelsson.
Kæri bróðir. Þegar
ég lít til baka, hugsa ég
til þín. Þegar ég sá þig
fyrst var ég orðin 5–6
ára gömul. Þú hafðir verið settur í
fóstur sem ungbarn, hreinlega skil-
inn eftir hjá skyldfólki í Súðavík. Þú
hefur verið jafn hissa að sjá mig og ég
þig, því mamma hafði sagt mér frá
þér en ég aldrei séð þig fyrr.
Þú komst ekki einn, því með þér
kom ung og brosmild kona og sagðir
þú um leið og þú komst inn að þið
hefðuð verið að setja upp hringana.
Mömmu brá greinilega en ég fór
strax að hugsa um hvað ég ætti að
segja við þig. Ég var háttuð. Smellti
mér í kápu af mömmu til að verða
ekki send í rúmið eins og skot. Snar-
aðist fram og sagði eitthvað á þessa
leið: „Oddur, sjáðu á mér slörið,“ en
óvart hafði ég sagt slorið. Það var
bara hlegið að mér og ég send í rúmið
með það sama. Mamma hafði ekki
séð þig heldur en Svana, konan sem
var með þér og varð síðar konan þín,
var í svo fínni kápu að ég sýndist vera
gömul í kápunni af mömmu.
Mamma var góð kona, hún dó
ODDUR J.
HALLDÓRSSON
✝ Oddur J. Hall-dórsson fæddist
á Grund í Súðavík
23. október 1931.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi að kvöldi 28.
janúar síðastliðins
og var útför hans
gerð frá Hafnar-
fjarðarkirkju 7. febr-
úar.
langt fyrir aldur fram,
en hún var búin að
reyna margt þegar hún
dó 1988. Þá var ég um
fertugt.
Ég man eftir þér á
hvalbát. Á hverri vertíð
komstu alltaf svo kátur
í land og alltaf með
hval. Þú varst í tunn-
unni og tilkynntir um
hval hverju sinni. Þú og
Halldór komuð í heim-
sókn til mín í Eyjarnar,
þið fóruð á þjóðhátíð og
lentuð í stórlúðu sem ég
sauð og bjó til fiskisúpu,
það þótti ykkur gott að fá. Þið voruð í
tjaldi inni í dal og það var íþrótta-
félagið Þór sem sá um þjóðhátíðina
þá. Síðan fóruð þig með Herjólfi suð-
ur, á þriðjudegi að mig minnir.
Þú varst vanur á sjó og hafðir gam-
an af því að ferðast. Þú hjálpaðir
Halldóri að kaupa bíl svo þið kæmust
í sumarfrí. Þú varst alltaf slæmur í
fætinum og varst kominn með nagla í
hægri fót. Sama fót sem er að angra
mig.
Svona er lífið, sumir eru heppnir,
aðrir ekki, þetta er allt tilviljunum
háð. Læknarnir eru ekki vissir með
mig, segja mér að ganga meira og
meira. Þetta er orðið svolítið erfitt og
kyndugt en vonandi stendur þetta til
bóta.
Þið Svana voruð samrýmd og góðir
vinir og það er gleðilegt til þess að
vita að þú ert búin að hitta hana aft-
ur.
Þín systir,
Sigrún Sig.