Morgunblaðið - 14.06.2005, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. JÚNÍ 2005 37
MINNINGAR
✝ Rósa Einarsdótt-ir fæddist á Vest-
dalseyri við Seyðis-
fjörð 18. október
1922. Hún lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 5. júní síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Einar
Aðalbergur Sigurðs-
son, f. 17. nóvember
1895, d. 13. ágúst
1931 og Dagný Ein-
arsdóttir, fædd á
Seyðisfirði 16. jan-
úar 1901, d. 6. júlí
1968. Seinni maður
Dagnýjar var Friðþjófur Þórarins-
son, f. 12. ágúst 1898, d. 22. nóv-
ember 1984. Systkini Rósu eru
Guðlaug Ingunn Einarsdóttir, f.
1921, d. 1999, Einar Björn Einars-
son, f. 1921, Garðar Einarsson, f.
1925, d. 1985, Birna Einarsdóttir,
f. 1926, d. 1987, Sigurveig Einars-
dóttir, f. 1927, Aðalsteinn Einars-
Árið 1959 giftist Rósa Braga
Sigjónssyni, f. 27. júní 1914, d. 25.
september 1985. Rósa og Bragi
slitu samvistir. Börn Rósu og
Braga eru 1) Helga Bára, f. 21. júní
1959, maki Karl Elí Þorgeirsson, f.
12. maí 1960. Börn þeirra eru a)
Tinna Huld, f. 23. febrúar 1983,
maki Birkir Guðlaugsson, f. 1.
febrúar 1984, b) Rut, f. 1. júlí 1989
og c) Karl Elí, f. 21. desember
1993. 2) Sigurjón Guðmundur, f.
21. júní 1959, maki Sigrún Unnur
Einarsdóttir, f. 29. apríl 1969.
Dætur þeirra eru a) Vilborg Vala,
f. 9. maí 1995 og b) Eva Hrund, f.
19. maí 1997. 3) Haukur, f. 6. febr-
úar 1966, maki Hanna Þ. Ólafs-
dóttir, f. 29. desember 1967. Börn
Hönnu eru a) Halldór Margeir
Halldórsson, f. 25. janúar 1989, b)
Viktor Óli Halldórsson, f. 18. júní
1992 og c) Guðný Kara Halldórs-
dóttir, f. 18. júní 1994.
Rósa flutti frá Seyðisfirði til
Reykjavíkur fyrir tvítugt og vann
ýmis störf ásamt húsmóðurstarf-
inu, hin síðari ár aðallega við
umönnun aldraðra.
Útför Rósu fer fram frá Garða-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
son, f. 1929, Ingi Ein-
arsson, f. 1930, Einína
Einarsdóttir, f. 1932,
d. 2004, Hallsteinn
Friðþjófsson, f. 1940
og Vífill Friðþjófsson,
f. 1942.
Rósa var heitbundin
Guðmundi Helga
Valdimarssyni frá
Hraunsholti, Garða-
hreppi, f. 8. apríl 1926,
d. 4. júní 1951. Dóttir
Rósu og Guðmundar
er Dagný Guðmunds-
dóttir, f. 29. ágúst
1949, maki Jón Ernst
Ingólfsson, f. 11. febrúar 1950.
Börn þeirra eru: a) Rósa Dögg, f. 2.
nóvember 1971, maki Hannes Már
Sigurðsson, f. 14. júlí 1971, dætur
þeirra eru Sara Sól, f. 11. desem-
ber 1997 og Birta Rós, f. 27. júní
2003; b) Helgi Hrannarr, f. 6. febr-
úar 1978; og c) Dagur Geir, f. 13.
desember 1989.
Hún bar þig í heiminn og hjúfraði að sér.
Hún heitast þig elskaði’ og fyrirgaf þér.
Hún ætíð er skjól þitt, þinn skjöldur og hlíf.
Hún er íslenska konan, sem ól þig og þér
helgaði sitt líf.
Með landnemum sigldi’ hún um svarrandi haf.
Hún sefaði harma. Hún vakti’ er hún svaf.
Hún þerraði tárin. Hún þerraði blóð.
Hún var íslenska konan, sem allt á að þakka
vor þjóð.
Ó! Hún var ambáttin hljóð.
Hún var ástkonan rjóð.
Hún var amma, svo fróð.
Ó! Athvarf umrenningsins,
inntak hjálpræðisins,
líkn frá kyni til kyns.
Hún þraukaði hallæri, hungur og fár.
Hún hjúkraði’ og stritaði gleðisnauð ár.
Hún enn í dag fórna sér endalaust má.
Hún er íslenska konan, sem gefur þér allt sem
hún á.
Ó, hún er brúður sem skín!
Hún er barnsmóðir þín
eins og björt sólarsýn!
Ó! Hún er ást, hrein og tær!
Hún er alvaldi kær
eins og Guðsmóðir skær!
Og loks þegar móðirin lögð er í mold
þá lýtur þú höfði og tár falla’ á fold.
Þú veist, hver var skjól þitt, þinn skjöldur og
hlíf.
Það var íslenska konan sem ól þig og gaf þér
sitt líf.
En sólin, hún sígur, – og sólin, hún rís, –
og sjá: Þér við hlið er þín hamingjudís,
sem ávallt er skjól þitt, þinn skjöldur og hlíf:
Það er íslenska konan, – tákn trúar og vonar,
sem ann þér og þér helgar sitt líf.
(Ómar Ragnarsson.)
Elsku mamma.
Þökkum þér samferðina og lífið
sem þú gafst okkur.
Kveðja
börnin.
Tengdamóðir mín Rósa var ein af
þeim manneskjum sem mér þótti
mjög vænt um, vegna mannkosta
hennar. Hlýleg, glaðleg tók hún mér
strax eins og syni árið 1968 en þá
hélt hún heimili að Hjarðarhaga 42 í
Reykjavík, með börnum sínum og
síðari eiginmanni, Braga. Síðar
skildu þau og fór Rósa um tíma á
Seyðisfjörð með börnum sínum.
Flutti hún síðan aftur til Reykjavík-
ur og bjó í Sólheimum 23, og seinna á
Grensásvegi 60. Og var kölluð af
börnum mínum „amma á Grensás“.
Það var alltaf þægilegt að koma til
Rósu hvort sem það var um hvunn-
daginn eða um stórhátíðir. Hún vildi
allt fyrir börn sín gera og studdi okk-
ur Dagnýju hvort sem það var að lofa
okkur að vera hjá sér eða að passa
börnin okkar. Það gerði það að verk-
um að við vorum í meiri nálægð við
Rósu en við aðra í fjölskyldum okk-
ar. Við ferðuðumst saman til Dan-
merkur, Þýskalands, London, Aust-
urríkis og Ítalíu og höfðum gaman
af. Rósa var aldeilis frábær ferða-
félagi hvort sem að við fengum okk-
ur logandi drykki í Köben eða vorum
á útimarkaði í London. Hún naut
þess að ferðast. Hún átti þess kost
síðar að flytja af Grensásveginum og
í Hraunhóla 4 í Garðabæ, með Helgu
Báru dóttur sinni og fjölskyldu og
keyptu þær hvor sína hæðina, það
var ekkert mál, hún vildi styðja sitt
fólk. Þannig var Rósa. Og líka komin
í Garðabæ. Guðmundur fyrri maður
Rósu, var frá Hraunsholti í Garða-
bæ, en hann dó kornungur af berkl-
um árið 1951. Þau eignuðust eina
dóttur, Dagnýju. Með seinni manni
sínum, Braga, átti Rósa 3 börn,
Helgu Báru, Sigurjón og Hauk.
Rósa var mikill Sóknarkona í sér
og mátti ekki segja styggðaryrði um
það félag. Hún var líka kona sem að
þurfti snemma að takast á við lífið,
barnung með systkinum sínum á
Seyðisfirði. Hún starfaði við umönn-
un aldraðra á einkaheimilum, og var
eftirsótt í það starf. Við sem að elsk-
uðum Rósu þurftum að sjá hana falla
fyrir hendi alzheimers-sjúkdómsins
smátt og smátt. Það var óréttlát bar-
átta. Þar var bara einn í vinningslið-
inu.
Ég þakka Rósu allt sem að hún
var mér og mínum og það var ekkert
lítið.
Ég veit að þú ert farin í góðar
hendur og var vel tekið á móti þér.
Hvíl í friði.
Jón Ernst Ingólfsson.
Ég veit varla hvar ég á að byrja
því söknuður minn er svo mikill. Það
var gott að fá að vera með þér þínu
síðustu stund, fá að halda í hönd þína
og kveðja þig. Þrátt fyrir að ég hafi
grátið úr mér augun var ég samt
ánægð þín vegna. Ég reyndi að brosa
í gegnum tárin og hugsa um það að
þér liði núna óskaplega vel, laus við
þennan hræðilega sjúkdóm.
Seinustu árin þín var ég aldrei viss
hvort þú þekktir mig, en samt brost-
irðu alltaf til mín þegar ég heimsótti
þig eins og þú vissir alveg hver ég
væri.
Það er óendanlega sárt að fá ekki
að hitta þig oftar en góðu minning-
arnar um þig, elsku amma mín,
munu alla tíð lifa í hjarta mínu.
Þegar við áttum heima í Hraun-
hólunum varstu alltaf til staðar. Á
sumrin varstu oftast búin að elda
hafragraut fyrir mig í hádeginu.
Einnig varst þú alltaf svo dugleg að
baka og eftir skóla var appelsínukak-
an iðulega komin á borð.
Það var nú svolítið fyndið þegar
við tókum okkur til og lásum
stjörnuspárnar okkar. Alltaf lenti
okkur saman þegar við lásum spána
hans pabba. Þrjósk eins og þú varst
hélstu því ávallt fram að pabbi væri
Hrútur en hann er Naut. Við þrætt-
um um þetta á hverjum morgni og á
endanum gaf ég alltaf eftir og lásum
við spá Hrútsins fyrir pabba. Mér er
ljóst hvaðan ég hef þessa þrjósku.
Það er hægt að hlæja að þessu núna
og er ég viss um að þú hlærð líka að
þessu núna að ofan.
En elsku amma mín, ég elska þig
af öllu hjarta og mun ávallt gera það,
takk fyrir allar stundirnar sem við
áttum saman. Þú verður alltaf hluti
af minni sál og og mínu hjarta.
Vertu sæl að sinni amma mín og
hvíl í friði.
Þín
Tinna Huld.
Það er ekki hægt að lýsa með orð-
um hversu frábær amma þú varst.
En mig hefði langað til að segja
nokkur orð við þig áður en þú færir.
Mig hefði langað fyrst og fremst að
þakka þér fyrir allar góðu stundirn-
ar í Hraunhólunum. Þegar þú pass-
aðir mig þegar ég var lítil, þú varst
alltaf svo blíð og góð. Mér fannst þú
alltaf vera ein af okkur því við bjugg-
um öll saman, þú á neðri hæðinni.
Þegar þú byrjaðir að gleyma ýmsu,
var nú oft gaman og hægt að hlæja
að þér þó þessi sjúkdómur væri alls
ekkert grín. Það eru svo margar
minningar um þig sem ég mun aldrei
gleyma. Eftir að þú fluttir á Hrafn-
istu varð allt svo tómlegt í Hraun-
hólum, engin amma sem maður gat
leitað til á neðri hæðinni. Og það er
svo sárt að hugsa um það að maður
fái aldrei að sjá þig aftur. En það var
samt ennþá sárara að sjá þig svona
veika eins og þú varst. En nú ertu ef-
laust komin á betri stað og líður bet-
ur. Mig hefur alltaf þótt rosalega
vænt um þig, þú munt alltaf lifa í
hjarta mínu.
Hvíl í friði.
Þín
Rut.
Það var margmenni í anddyrinu
þegar ég kom til þín síðastliðinn Sjó-
mannadag. Íslenski fáninn blakti
hvarvetna við hún og prúðbúnir vist-
menn buðu góðan dag. Söngur og
tónlist ómuðu um gangana. Það var
hátíð á Hrafnistu.
Hrafnista í Hafnarfirði var heimili
þitt síðastliðin 3 ár. Þar áður bjóstu í
sömu götu og dætur þínar í Garða-
bænum, en æskuminningar mínar
tengdar þér eru allar frá Grensás-
veginum. Um helgar var iðulega kíkt
í kaffi til þín og litla eldhúsið var ætíð
þéttsetið. Þú stóðst og bakaðir á
meðan gestirnir komu og fóru. Þú
máttir ekkert vera að því að setjast
niður og slappa af, það lá meira á að
fólk fengi nóg af bakkelsi og kaffi hjá
þér. Svona varst þú, ánægð ef aðrir
voru ánægðir.
Ég á ótrúlega margar, fallegar og
góðar minningar um þig. Alltaf
staldra ég samt við sérstök minning-
arbrot, eins og kvöldið fyrir ferm-
inguna mína. Þá varst þú langt fram
eftir nóttu að aðstoða mömmu. Við
spjölluðum líka heilmikið saman
þetta kvöld, ég og þú, og alltaf man
ég eftir sögunum sem þú sagðir mér
af Vegamótum. Mér finnst líka gam-
an að rifja upp ferðalagið okkar til
Austurríkis og Ítalíu. Þar gistum við
Rósurnar saman í herbergi og höfð-
um gaman af.
Þú varst einstaklega hreinleg og
snyrtileg og alltaf svo fín. Og rúll-
urnar varstu með á sínum stað í
hárinu. Hjá þér dugði lítið að væta
litlar hendur upp úr vatni fyrir mat-
inn. Það varð að bretta upp að oln-
boga og svo mættir þú með sápuna
og skrúbbaðir. Það voru sko engin
vettlingatök! Þú varst ákaflega dug-
leg, iðin og atorkusöm. Aldrei féll
þér verk úr hendi og það sem þú
gerðir, gerðir þú vel. Þegar á móti
blés, þá blést þú fastar. Sjálfsbjarg-
arviðleitnin var þér í blóð borin enda
þurftir þú ung að axla mikla ábyrgð.
Mér þykir óendanlega vænt um að
hafa verið hjá þér þegar þú kvaddir
þetta líf, elsku amma mín. Þú fórst
hægt og þú fórst rólega. Það var frið-
ur yfir þér. Ég gekk út af Hrafnistu
með kökk í hálsinum og tár á kinn.
Tónlistin var hljóðnuð og fánaborg-
irnar höfðu verið teknar niður. Prúð-
búnu vistmennirnir voru gengnir til
hvílu. Sjómannadagurinn var að
kveldi kominn. Amma Rósa hafði
líka gengið til hvílu, sinnar hinstu
hvílu.
Þig sem í fjarlægð fjöllin bak við dvelur,
og fagrar vonir tengir líf mitt við.
Minn hugur þráir, hjartað ákaft saknar,
er horfnum stundum, ljúfum, dvel ég hjá.
Heyrirðu ei, þig hjartað kallar á?
Heyrirðu ei storm, er kveðju mína ber?
Þú fagra minning eftir skildir eina,
sem aldrei gleymist, meðan lífs ég er.
(Valdimar Hólm Hallstað.)
Láttu þér líða vel, elsku amma
mín. Þú átt það svo sannarlega skilið.
Rósa Dögg.
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.
Við erum gestir og hótel okkar er jörðin.
Einir fara og aðrir koma í dag,
því alltaf bætast nýir hópar í skörðin.
Og til eru ýmsir, sem ferðalagt þetta þrá,
en þó eru margir, sem ferðalaginu kvíða.
Og sumum liggur reiðinnar ósköp á,
en aðrir setjast við hótelgluggann og bíða.
En það er margt um manninn á svona stað,
og meðal gestanna er sífelldur þys og læti.
Allt lendir í stöðugri keppni’ um að koma sér að
og krækja sér í nógu þægilegt sæti.
En þó eru sumir, sem láta sér lynda það
að lifa úti’ í horni, óáreittir og spakir,
því það er svo misjafnt, sem mennirnir leita að,
og misjafn tilgangurinn, sem fyrir þeim vakir.
(Tómas Guðmundsson.)
Takk fyrir samfylgdina, elsku
langamma. Við fengum ekki mörg ár
saman en þegar við hittumst þá
ljómaðir þú öll. Ég skal segja litlu
Birtunni okkar frá þér þegar hún
verður stór eins og ég. Viltu muna
eftir að kyssa langömmu Huldu frá
okkur, ég veit að þú manst allt núna.
Sara Sól og Birta Rós.
RÓSA
EINARSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um Rósu
Einarsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar eru: Helgi Hrannarr.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegrar eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
AÐALBJARGAR SIGURÐARDÓTTUR,
Sóltúni 13,
áður Selvogsgrunni 6,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjartadeildar Landspítalans við Hringbraut.
Haukur Gunnarsson,
Gunnar Hauksson, Jóhanna Geirsdóttir,
Sigurður Hauksson, Hrefna Steinsdóttir,
Ingibjörg Hauksdóttir, Einar Sveinn Ingólfsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför ástkærrar eiginkonu
minnar, móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
BJARGAR HJÖRDÍSAR
RAGNARSDÓTTUR,
Efstahjalla 21,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir til ykkar á líknardeildinni í
Kópavogi og á deild A-7 Landspítala í Fossvogi.
Tómas Ó. Tómasson,
Ragnar Tómasson, Sigurveig Björnsdóttir,
Ólafur Ingi Tómasson, Anna Pálsdóttir,
Unnur Ósk Tómasdóttir,
ömmubörn og langömmubörn.
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og út-
för föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
GUÐMUNDAR EINARSSONAR,
Veðramóti.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar 5 á
Heilbrigðisstofnun Skagafjarðar.
Guð blessi ykkur öll.
Einar Guðmundsson, Anna María Hafsteinsdóttir,
Halla Guðmundsdóttir, Halldór Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík • sími 587 1960 • www.mosaik.is
MIKIÐ ÚRVAL AF LEGSTEINUM
OG FYLGIHLUTUM
Sendum myndalista