Morgunblaðið - 21.07.2005, Qupperneq 36

36 FIMMTUDAGUR 21. JÚLÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGRÍÐUR G. ANTONSDÓTTIR,
Sogavegi 20,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Bústaðakirkju föstudaginn
22. júlí kl. 13.00.
Birgir Guðmundsson, Ásdís Guðnadóttir,
Bragi Guðmundsson, Margrét Gísladóttir,
Anton Örn Guðmundsson, Guðný Björgvinsdóttir,
Sigurjón Guðmundsson, Kristín Gunnarsdóttir,
Stefán Guðmundsson, Stefanía Muller,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þökkum auðsýnda samúð og vinarþel vegna
andláts
ÁSTU EINARSDÓTTUR
frá Reykjadal,
Uppsölum,
Vestmannaeyjum.
Dætur og tengdasynir.
Við þökkum innilega öllum þeim er sýndu
okkur samúð og stuðning við andlát og útför
AÐALBJARGAR SIGURÐARDÓTTUR.
Alveg sérstaklega þökkum við starfsfólki líknar-
deildar Landspítalans Landakoti og á deild B7
fyrir frábæra umönnun í veikindum hennar.
Valgeir Sigurðsson, Sigríður E. Sveinsdóttir,
Sigríður Sigurðardóttir,
Eygló, Ingibjörg,
Erla Bil og Magnús Bjarnarbörn.
Sá vinur, sem ég
hefi bestan átt og
tryggastan á ævileið, er nú horf-
inn yfir mærin miklu, sem skilja
tímann og eilífðina að. Sr. Ragnar
Fjalar Lárusson er genginn á
Guðs fund. Við vorum því sem
næst jafnaldrar, fæddir á sama
árinu, og systrasynir. Mér er
kunnugt um að mæður okkar, sem
voru mjög nánar og samrýndar,
ólu frá upphafi þá von í brjósti, að
frumburðir þeirra mættu verða
samstíga í lífinu, í vináttu og
starfi. Þeim varð að ósk sinni. Frá
öndverðu var vinátta okkar frænd-
anna svo einlæg, sterk og traust,
að þar bar aldrei nokkurn minnsta
skugga á, og þegar þar að kom,
völdum við okkur sama ævistarfið.
Sólskinsstundir æskudaganna
norður í Skagafirði voru margar.
En bjartast er yfir þeim, sem við
Ragnar áttum saman. Þá var alltaf
eitthvað skemmtilegt að gerast.
Áhugamálin voru mörg, en það
gerðist ótrúlega oft, að þau féllu í
sama farveg. Þótt talsvert langt
væri lengst af milli heimila okkar
á þess tíma mælikvarða, þegar oft-
ast var farið fótgangandi og ekki
um neitt símasamband að ræða.
RAGNAR FJALAR
LÁRUSSON
✝ Séra RagnarFjalar Lárusson,
fyrrverandi prófast-
ur, fæddist í Sól-
heimum í Skagafirði
15. júní 1927. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 26. júní
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Hallgrímskirkju 5.
júlí.
Við byrjuðum fljót-
lega að skrifast á eft-
ir að við fórum að
draga til stafs. Og
þegar við hittumst,
eins oft og mögulegt
var, þá máttum við
varla vera að því að
sofa, svo mikið þurft-
um við að ræða sam-
eiginleg áhugamál og
bregða okkur í þau
hlutverk, sem stóðu
huganum næst um
þær mundir. Einu
sinni voru það ís-
lensku fornkapparnir. Ragnar hélt
mest upp á Gunnar á Hlíðarenda,
en Skarphéðinn Njálsson var minn
maður. Við vígbjuggumst að
þeirra hætti, með atgeir og öxina
Rímmugýgi, og reyndumst harla
sigursælir gegn ímynduðum óvin-
um, sem ýmist voru úr snjó eða
öðrum jarðneskum efnum, eftir
því hvernig á árstíðum stóð. Svo
voru það kóngarnir úr þrjátíu ára
stríðinu. Þar átti Gústaf Adolf
Svíakonungur heiðurssæti í huga
Ragnars, en ég mat Kristján 4.
Danakonung allra mest. Ekki vor-
um við alltaf sammála um ágæti
þessara tignarherra, en þar stóð
hvor um sig fast á sínu og hélt sín-
um hlut til streitu. Enn má nefna
grísku ólympsguðina tólf, sem á
tímabili skipuðu mjög háan sess á
áhugasviði okkar. Goðafræði
Stolls með myndum, þýdd af
Steingrími Thorsteinssyni, varð
okkur hálfgerð biblía í þeim fræð-
um. Við vorum svo heppnir, að sú
merka bók fannst í hinu fjölskrúð-
uga bókasafni móðurafa okkar, sr.
Björns Jónssonar á Miklabæ.
Mörg fleiri áhugamál fundu sér
farveg í hugum okkar frændanna,
sem hér yrði alltof langt upp að
telja. En þess má minnast með
gleðiblandinni þökk, að virkir og
góðir þátttakendur í æskulífi okk-
ar og æskugleði voru bróðir Ragn-
ars, Stefán Lárusson, síðar sókn-
arprestur í Odda á Rangárvöllum
og frænkan okkar fallega og góða,
Ragnheiður Jónsdóttir, dóttir
Jóns Björnssonar móðurbróður
okkar í Sólheimum. Hún og Ragn-
ar ólust upp saman og voru nánast
sem systkini í vináttu og kærleika.
Oft var líka elskulegur vinur og
nágranni, Ingimar Þorkelsson frá
Miðsitju, með í hópnum. Þegar ég
í minningunni horfi á þennan
æskuglaða hóp, þá finnst mér sem
hann sé sveipaður sólarljóma. En
ljúfust birtan ljómar þó úr augum
Ragnars, hins ljóshærða, svip-
heiða og svipbjarta vinar míns.
Um hann sagði eitt sinn gáfaður
bóndi í Blönduhlíð, er hann horfði
á eftir honum: „Þarna fer gæfu-
maður.“
Skólaárin okkar liðu að mestu
leyti sameiginlega að öðru leyti en
því, að Ragnar fór beint í Mennta-
skólann á Akureyri en ég las utan
skóla fyrstu árin. Frá skólaárun-
um er margs að minnast og margt
að þakka, þótt það verði að mestu
látið liggja í þagnargildi. En þó
skal því ekki gleymt, hve Bjarm-
anssystkinin og vinátta þeirra var
okkur mikils virði, og hve háan
sess þau hjónin, Sveinn og Guð-
björg Bjarman, skipuðu í hugum
okkar. En Guðbjörg var móður-
systir okkar.
Eftir að Ragnar hóf nám í Há-
skóla Íslands var stefnan mörkuð.
Hann hlýddi köllun trúar sinnar
og stundaði guðfræðinámið af lif-
andi alvöru. Svo var hann líka ást-
fanginn og átti yndislega heitmey
sér við hlið, Herdísi Helgadóttur,
hjúkrunarfræðing frá Akureyri.
Framtíðin var brosandi björt og
heillandi fögur.
Ragnar hóf prestsstarf í
Hofsósprestakalli í Skagafirði.
Þaðan lá leiðin til Siglufjarðar og
síðustu þrjátíu starfsárin var hann
sóknarprestur við Hallgríms-
kirkju í Reykjavík. Alls staðar var
hann virkur og lifandi í starfi, vin-
sæll, virtur og að verðleikum mik-
ils metinn hvar sem hann kom við
sögu. Þjónustu hans á kirkjuleg-
um vettvangi hefir þegar verið
lýst svo vel af öðrum að þar er
engu við að bæta. Hann „gekk
heill að hollu verki“, eins og skáld-
ið segir, og uppskar í samræmi við
það. Hann lifði og starfaði í anda
hinna helgu orða sálmaskáldsins
er segir: „Treyst Drottni og gjör
gott.“ Og sinn skerf lagði hann
fram til þess að búa fjölskyldu
sinni, bæði eiginkonu og börnum,
traust og hamingjuríkt heimili
með því að lifa í anda hinna forn-
helgu orða: „Í grandvarleik hjart-
ans vil ég ganga um í húsi mínu.“
Það gerði hann flestum fremur.
Um söfnunaráhuga sr. Ragnars
hefir mikið verið rætt. Bókasafn
hans er einstætt. Tel ég víst, að
enginn Íslendingur hafi nokkru
sinni eignast jafn heildstætt safn
af bókum prentuðum á Hólum og í
Skálholti og hann. Það safn á
hvergi heima nema á Hólum að sr.
Ragnari gengnum. Leyfi ég mér
að skora á þá, sem þar eiga hlut að
máli, að sjá til þess að svo verði.
Margar stundir áttum við, vin-
irnir, saman við hugleiðingar um
bækur og bókfræðileg efni. Að
undanskildum kirkju- og kristni-
dómsmálum, sem alltaf áttu vissu-
lega sterkan hljómgrunn í hjört-
um okkar, voru bækurnar síðasta
hugðarefnið, sem heillaði okkur
báða sameiginlega. Þar var Hall-
grímur, með sína heilögu passíu-
sálma, efstur á blaði. Við brostum
yfir innihaldi vísunnar sem Steinn
biskup Jónsson lét eitt sinn prenta
í formála upprisusálma sinna:
Söngvastrengi eg sá eins
að öllu vel forgyllta,
Hallgríms prests og herra Steins
í hörpu Guðs samstillta.
Við vorum sammála Jóni Helga-
syni biskupi um, að sá samjöfnuður
nær vitanlega engri átt. Hins vegar
lutum við í djúpri lotningu versi
Hallgríms, sem sungið var við útför
sr. Ragnars:
Gegnum Jesú helgast hjarta
í himininn upp ég líta má.
Guðs míns ástar birtu bjarta
bæði fæ ég að reyna og sjá.
Hryggðarmyrkrið sorgar svarta
sálu minni hverfur þá.
Í síðasta sinn sem ég sá minn
kæra vin, sr. Ragnar, í lifanda lífi
var á líknardeild Landspítalans í
Kópavogi. Þá var ljóst hvert
stefndi. Rænan var horfin og hann
kominn hálfa leið heim. „Vinur
númer eitt“, voru síðustu orðin sem
hann sagði við mig. Þar var af heil-
indum mælt af hjartans innsta
grunni.
Við hjónin vorum að leggja af
stað í langferð til Vesturheims 22.
júní sl. Þegar klukkan hér heima
var 11 hin 26. júní sl. þá vaknaði ég
upp í annarri heimsálfu við að ég
heyrði þýða rödd sem kallaði:
„Hann Ragnar er dáinn!“ Máski
var það rödd Jensínu, móður hans?
En svona voru þau sterk og náin,
kærleiksböndin, sem bundu okkur
frændurna saman. Það gildir hér,
sem skáldið segir, að:
Anda, sem unnast
fær aldregi
eilífð aðskilið.
Einlægar samúðarkveðjur send-
um við hjónin Herdísi, systkinunum
öllum og fjölskyldum þeirra og
biðjum þess, að „Drottins ástar
birtan bjarta“ megi ávallt verða
fegursti og sannasti veruleikinn í
lífi þeirra.
Björn Jónsson.
Sólin er hæst á
lofti, sumarið á
næstu grösum þegar
Lilla mín vinkona og
veiðifélagi kveður
þetta jarðneska líf.
Ég er þakklát fyrir
öll árin sem við áttum saman. All-
ar minningarnar úr veiðiferðunum,
búðarápinu, kaffihúsaferðunum og
utanlandsferðunum eru ógleyman-
legar. Það var að vori sem Lilla
manaði mig í að koma með sér í
Elliðavatn og prófa að veiða. Ég
fjárfesti í stöng og því sem þurfti.
Allt sumarið fórum við margar
ferðir í vatnið, en komum með
öngulinn í rassinum heim. Við hitt-
um marga góða veiðimenn sem af
mikilli þolinmæði kenndu okkur
þessa list að fá fisk. Eftir þetta
sumar fórum við um Suður- og
Vesturland í veiði. Nutum þess að
vera úti við fallegt vatn og hlusta á
fuglana og dást að landslaginu. Oft
komum við fisklausar heim, þá
glöddumst við yfir að þurfa ekki
að fara í aðgerð þegar heim kom.
Við skemmtum okkur vel og gerð-
um grín hvor að annarri og öllum
mistökunum sem við gerðum þann
daginn. Hlíðarvatn á Snæfellsnesi
var í sérstöku uppáhaldi hjá okk-
ur. Þar er vík sem við köllum
Lilluvík. Þar sat Lilla með stöng-
ina sína og veiddi oft vel. Á kom-
andi árum mun ég kasta út í Lillu-
vík og reyna að fá nokkra fyrir
Lillu. Ég sakna þess mikið að fá
ekki lengur símhringingu. Lilla
spyr hvort ekki sé veiðiveður í
dag? Ég segi: „Jú, við skulum fara
eitthvað eftir klukkutíma, bara
JÓRUNN
AXELSDÓTTIR
✝ Jórunn Axels-dóttir fæddist á
Hjalteyri hinn 14.
apríl 1936. Hún lést
21. júní síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Seljakirkju
29. júní.
eitthvað út í busk-
ann.“ Annað sameig-
inlegt áhugamál hjá
okkur var handa-
vinna og fór góður
tími í prjónaskap og
bróderingar, allt sem
við ætluðum að gera í
þeim málum þegar
hægðist um.
Utanlandsferðirnar
okkar voru alveg sér
á parti, endalaus
gleði og kaupæði,
Lilla naut þess að fá
sér falleg föt og var
mjög smekkleg í þeim efnum. Hún
var mjög mikill listamaður sem
sést vel í málverkunum sem hún
málaði undanfarin ár.
Á ferðum okkar um landið var
myndavélin höfð með og „fótó
stopp“ reglulega. Lilla var búin að
sjá fjall eða eitthvað sem hún vildi
mála eftir.
Lilla mín skilur eftir sig stórt
skarð í lífi okkar hjónanna sem
hefur verið svo náið til margra
ára. Við huggum okkur við að Lilla
sé laus við allar þrautir og þján-
ingar sem gerðu henni lífið erfitt.
Við Bragi þökkum fyrir öll árin
með þér, kæra vinkona, og vottum
börnum og fjölskyldum dýpstu
samúð okkar.
Er stend ég ein við vatn með veiðistöng
og veit að þú er ekki hjá mér lengur.
Þó að til þín leiðin sé nú löng
þá liggur milli okkar grannur strengur.
Það er svo margt sem minnir mig á þig,
minningar sem hugur okkar geymir.
Þitt skarð er stórt, þó vakir, verndar
mig
vináttan sem hugur aldrei gleymir.
Vináttan og gleðin glöddu lund
við gleymdum öllum lífsins vandamálum.
Með kaffibolla í hönd var kyrrlát
vinnustund
að kvöldi til, með prjónum, garni og
nálum.
Þú varst alltaf gleðigjafi minn,
við gengum, veiddum, ferðuðumst og
hlógum,
í búðarrápi og ferðalögum leyndist
lífsgjafinn
svo leyndist margt á vatnsbökkum og
móum.
Og þó að þú sért horfin, hetjan mín,
við höldum eftir minninganna safni.
Við biðjum engla Guðs að gæta þín.
Góða ferð til hans í Jesú nafni.
Sjöfn.
Morgunblaðið birtir minningargrein-
ar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgunblaðið
í fliparöndinni – þá birtist valkostur-
inn „Senda inn minningar/afmæli“
ásamt frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er ekki
unnt að lofa ákveðnum birtingardegi.
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með bil-
um - mælt í Tools/Word Count). Ekki
er unnt að senda lengri grein. Hægt
er að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim
sem kvaddur er virðingu sína án þess
að það sé gert með langri grein. Ekki
er unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Myndir Ef mynd hefur birst í tilkynn-
ingu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um
annað. Ef nota á nýja mynd er ráð-
legt að senda hana á myndamóttöku:
pix@mbl.is og láta umsjónarmenn
minningargreina vita.
Minningargreinar