Morgunblaðið - 07.09.2005, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 7. SEPTEMBER 2005 33
MINNINGAR
✝ Kristjana Stef-ánsdóttir fædd-
ist á Ísafirði 10.
mars 1921. Hún
lést á heimili sínu
22. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Stefán
Janus Björnsson,
beykir, og Ragn-
heiður Brynjólfs-
dóttir, saumakona.
Bróðir Kristjönu
var Gísli Stefáns-
son.
Kristjana giftist
árið 1942 Páli Júníusi Pálssyni
rafvirkjameistara, f. 1920, d.
1991, frá Syðra Seli á Stokks-
eyri. Þau skildu. Börn þeirra
eru: 1) Júníus, tannsmiður,
kvæntur Ingibjörgu Eiríksdótt-
ur húsmóður. Dætur þeirra eru:
a) Kristjana, maki Sigmundur
Halldórsson, börn þeirra Hall-
dór Berg, Júnía, Glódís og Æsa
Katrín. b) Guðrún, maki Arthur
Inkster, dóttir þeirra, Sóley
Ingibjörg. c) Ágústa, maki Bene-
dikt Ólason, synir þeirra Logi og
Máni. d) Rannveig, unnusti
Garðar Hólm. 2) Grétar, flug-
umferðarstóri,
kvæntur Ástu Sig-
urðardóttur
saumakonu. Dætur
þeirra eru: a) Ingi-
björg Berglind,
maki Björgvin Rún-
arsson, börn þeirra
Hugrún Ásta,
Bryndís Gréta og
Rúnar Örn. b)
Heiðrún Fríða,
maki Ástvaldur
Bjarki Þráinsson,
börn þeirra Ásta
Kristín og Arnar
Freyr. 3) Þórdís, verslunarmað-
ur, maki Erlendur Ragnarsson
húsasmiður, börn þeirra eru: a)
Kristín Björk, börn hennar og
Gissurar Ólafs Kristjánssonar
Helena Björk og Kristján. b) P.
Stefán, börn hans Guðmundur
Jón og Lilja Rut. c) Guðbjört. 4)
Stefanía, leikskólakennari, maki
Valur Sigurðsson rafvirkja-
meistari, börn þeirra eru: a)
Soffía Helga, synir hennar Valur
Snær og Axel Örn. b) Guðmund-
ur. c) Páll Júníus.
Útför Kristjönu var gerð frá
Háteigskirkju 6. september.
Elsku amma. Þau eru nú ófá
bréfin sem ég hef skrifað þér í
gegnum tíðina en nú er svo komið
að ég skrifa til þín í síðasta sinn.
Það er erfitt að kveðja ömmu sína
sem hefur verið til staðar og fylgt
manni í rúm 28 ár.
Ég var nú ekki gömul þegar ég
fór að taka strætó til þín ofan úr
Breiðholti og gisti hjá þér og
stundaði ég það grimmt á mínum
yngri árum. Við vorum alltaf svo
mikið saman. Annaðhvort við hjá
þér eða þú hjá okkur. Við versluð-
um saman fyrir jólin, og þetta var
nú engin smá útgerð hjá þér að sjá
til þess að allir fengju sitt og voru
þetta rúmar 50 gjafir. Við fórum
saman til útlanda, bæði með allri
fjölskyldunni og svo bara við tvær
einar að heimsækja Gunnu frænku
til Shetlandseyja. Þetta var allt
mjög skemmtilegt og held ég að fá-
ir hafi átt ömmu eins og ég sem
var alltaf að ferðast.
Þú varst alltaf að gera eitthvað
fyrir okkur. Hvort sem við fluttum
norður í Mývatnssveit, til Dan-
merkur eða heim aftur, alltaf varst
þú mætt og fylgdir okkur á nýja
staðinn. Varst hjá okkur fyrst um
sinn og sást til þess að allir fengju
nóg að borða. Já, þú hafðir alltaf
áhyggjur af því að við borðuðum
ekki nóg. Aldrei fór maður svangur
heiman frá þér. Núna undir það
síðasta þegar við vorum bara tvær
saman í Meðalholtinu, þú ýmist að
lesa eða leggja þig og ég að lesa
undir próf, þá hafðir þú meiri
áhyggjur af því að ég fengi ekki
nóg að borða heldur en að þú
þyrftir að fá eitthvað líka. Stund-
um var nú samt ekki annað hægt
en að brosa að þér þegar þú eina
stundina hafðir áhyggjur af því að
ég borðaði ekki nóg og væri að
detta sundur úr hor og þá næstu
þegar ég átti að hætta öllu sælgæt-
isáti þar sem þetta settist bara ut-
an á mig. Þá var ekki annað hægt
að gera en að brosa bara og segja:
„ Já amma mín.“ Allt þetta gerðir
þú af eintómri væntumþykju og
vildir okkur ekkert nema það
besta.
Ég er mjög þakklát fyrir að hafa
fengið að vera svona mikið með þér
síðustu vikurnar. Það var komið að
mér að stjana við þig eins og þú
hefur alltaf gert við mig.
Flestöll ömmu- og langömmu-
börnin sóttu mikið í þig. Sérstak-
lega Valur Snær og Axel Örn. Enn
er varla hægt að sækja þá í leik-
skólann öðruvísi en að þeir vilji
ólmir koma við hjá þér og fá eitt-
hvað að borða. Þeir elskuðu að
koma til þín og hlusta á sögu og
sitja hjá þér í rólegheitum, kíkja í
töskuna þína, því þar leyndist alltaf
eitthvert góðgæti. Ég man hvað þú
ljómaðir í sumar þegar Axel sagði
við þig: „Amma Dittjana, þú ett
bett,“ og smellti svo einum á kinn-
ina þína. Þeir skilja ekki alveg af
hverju það er ekki hægt að koma
við hjá þér og fá djús og kex og
spyrja hvenær þú komir heim aftur
frá Guði.
Elsku amma. Við þökkum fyrir
allar góðu stundirnar sem við átt-
um með þér og fyrir allt sem þú
gerðir fyrir okkur og minnumst þín
með gleði í hjarta. Eftir sitjum við
með góðar minningar og allt það
sem þú bjóst til og gafst okkur,
málaða keramikið, klippimyndirnar
og núna síðast heklaða teppið. Þú
varst ekta amma, lítil og bústin og
áttir alltaf djús og kökur og varst
alltaf svo góð. Þannig ömmu ættu
allir að eiga.
Þín
Soffía Helga.
Elsku Kristjana. Við þökkum
þér fyrir ánægjuleg kynni. Megir
þú hvíla í friði.
Elsku Soffía Helga og fjölskylda,
við færum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Elva, Einar og dætur.
Við sem erum í „eldri borgara
starfi Háteigskirkju“ minnumst
þessarar mætu konu með mikilli
hlýju.
Sama hvar var, alls staðar var
hún með á sinn rólega gefandi hátt.
Hún spilaði með okkur á mánu-
dögum. Gerðist félagi í Kvenfélagi
Háteigssóknar. Var þar í stjórn.
Alltaf tilbúin að hjálpa og taka til
hendi ef þörf var á. Hún fór í
ferðalög á vegum kirkjunnar og
skemmti sér vel. Alltaf með þetta
hlýja notalega bros.
Við þökkum öll fyrir að hafa
fengið tækifæri til að kynnast
Kristjönu.
Guð veri með henni og fjölskyldu
hennar.
„Vinir“ Kristjönu
í Háteigskirkju.
KRISTJANA
STEFÁNSDÓTTIR
Kær frænka mín, Svava, hefur
kvatt eftir erfið veikindi. Hún háði
sína baráttu af mikilli einurð og
dugnaði. Hún bjó síðustu árin á
Sléttuvegi 11. Við Svava frænka vor-
um systkinabörn og var hún ætíð
kærkomin gestur á heimili foreldra
minna, Guðrúnar og Lofts, og einnig
hjá Steinunni systur minni, sem og á
mínu heimili. Hún tók ávallt ljúflega á
móti fjölskyldu minni og hugsaði til
barnabarnanna minna, Jónatans Sól-
ons og Úu Sóleyjar.
Svava var á sautjánda ári þegar
hún missti móður sína og flutti til
Reykjavíkur árið 1938 og bjó Svava á
heimili Fríðu frænku sinnar á Þverá,
Laufásvegi 36. Hún flutti í Hlíðarnar
eftir lát frænku sinnar árið 1965.
Fríða frænka hennar hét fullu nafni
Hallfríður Jóhanna Proppé, hún var
fædd 7. mars 1881 í Hafnarfirði og
lést 1. maí 1965 í Reykjavík. Hún og
eiginmaður hennar, Páll Stefánsson
stórkaupmaður, héldu glæsilegt
SVAVA
PROPPÉ
✝ Jóhanna SvavaProppé fæddist
á Þingeyri við
Dýrafjörð 13. júní
1919. Hún lést á
Landspítalanum 30.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Halldóra Mar-
grét Hjartar
Proppé, f. 1. nóvem-
ber 1889 á Kambi í
Reykhólasveit í A-
Barðastrandar-
sýslu, d. 4. mars
1936 í Reykjavík, og
Jóhannes Harald Proppé, f. 4.
mars 1888 í Hafnarfirði, d. 29.
nóvember 1918 í spænsku veik-
inni á Þingeyri. Bróðir Svövu var
Svafarr Proppé, f. 19. febrúar
1918 á Þingeyri, hann lést í
spænsku veikinni 9. maí 1919 á
sama stað.
Útför Svövu verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
heimili og var þar
ávallt gestkvæmt.
Þarna naut Svava alls
hins besta.
Svava lærði tungu-
mál og fatasaum þegar
hún kom til Reykjavík-
ur. Hún var ævinlega
vel til höfð og naut
þess að vera innan um
fólk og valdi hún
starfsvettvang á fjöl-
mennum vinnustöðum.
Svava starfaði fyrst við
verslunarstörf í glæsi-
legri verslun Ragnars
H. Blöndal. Lengst af vann hún við
skrifstofustörf hjá Sjóvátryggingar-
félagi Íslands, þar til hún fór á eft-
irlaun árið 1986. Svava var ógift og
barnlaus.
Guð blessi minningu Svövu.
Kristín Hjartar.
Við systur viljum í örfáum orðum
fá að þakka Svövu Proppé fyrir
trygga vináttu og skemmtilegar sam-
verustundir í gegnum áratugi.
Svava var besta vinkona Önnu
frænku, sem tók að sér við fráfall
móður okkar að annast okkur á ung-
lingsárum þegar við stunduðum nám
í Kvennaskóla Reykjavíkur. Dvölin
hjá Önnu frænku á Víðimelnum var
okkur mikilvæg og tengdist Svava
því heimili mjög náið. Hún var mikill
gleðigjafi, brosið hlýja og hláturinn
kitlandi.
Fyrir nokkru kom Svava norður að
sumarlagi og heimsótti okkur systur
og fjölskyldur okkar. Þá fengum við
tækifæri til að rifja upp gamla daga
og eins var ógleymanlegt að heyra
hana lýsa bernskuárum sínum fyrir
vestan.
Það fór ekki á milli mála að hún bar
hlýjan hug til Þingeyrar, og þess
fólks sem þar bjó.
Minningin um góða konu mun lifa.
Við þökkum hlýhug í okkar garð.
Sigríður, Valgerður og Guðný
Sverrisdætur.
Með nokkrum fátæklegum orðum
langar mig að kveðja mína góðu vin-
konu og um leið vinkonu móður minn-
ar til margra ára, hana Svövu
Proppé. Ég kynntist Svövu sem ung-
lingur á vinnustað móður minnar. Í
þá daga þótti ekki tiltökumál að börn
kæmu og fengju sér hádegismat á
vinnustað foreldris ef þannig stóð á,
enda sjálfsagt að börn borðuðu hollan
mat og helst tvisvar á dag. Ég borð-
aði því oft á Sjóvá meðan það var í
Ingólfsstrætinu og Svava, Áslaug og
Soffa voru oftast borðfélagar ásamt
mömmu. Meðan Sólveig á loftinu,
eins og við kölluðum hana, sá um
eldamennskuna má segja að við höf-
um borðað veislumat á hverjum degi.
Svava borðaði samt alltaf eins og
fugl. Hún var ekki líkleg til að hlaupa
í spik, enda fjaðurlétt dama fram á
síðasta dag.
Um stutt skeið vann ég á Sjóvá og
þá kynntumst við Svava enn betur.
Ég minnist þorrablóts þar sem ég
borðaði hákarl í fyrsta sinn, hvött af
öllum vinkonum mömmu og Gvendi
Sæm. Á einu slíku missti einhver
kokkteil ofan í stimpilklukkuna og
ungur piltur lokaðist í lyftu með glað-
lyndri piparmey. Þá kom sér vel að
neyðarhnappurinn virkaði. Það yljar
að kalla fram svona minningar. Svava
tengist þessum tíma á órjúfandi hátt.
Alltaf kát og hafði lag á að gera gott
úr öllu. Þær mamma áttu líka góðar
stundir heima hjá hvor annarri, sér-
staklega þegar þurfti að endurnýja
permanent eða augnháralit. Útlitið
skipti ekki síður máli þá en nú. Þá var
oft skrafað og hlegið langt fram á
nótt.
Svava var að vestan. Hún kom ung
stúlka frá Þingeyri við Dýrafjörð. Bjó
hjá frænku sinni á Laufásvegi 36,
Þverá, og vann í fornemm fatabúð
sem hét Browns áður en hún hóf störf
á Sjóvá. Hún hugsaði alltaf með hlýju
til þess tíma sem hún var á Laufás-
veginum og nú hin síðari ár, þegar ég
náði í hana til að borða með okkur
mömmu, keyrði ég alltaf framhjá
Þverá. Það þótti henni vænt um.
Við mamma munum sakna hennar
og það mun einnig sonur minn gera,
en aldrei töluðum við Svava svo í síma
að hún bæði ekki fyrir kveðju til kær-
astans síns. Megi hún hvíla í friði.
Ragnhildur Kolka.
Nú er Þyri öll eftir
langa og erfiða sjúk-
dómsbaráttu.Við urð-
um þeirrar ánægju
aðnjótandi að kynnast
henni fyrir um 15 árum er við flutt-
um til Cleveland. Hún lagði sig eftir
því að kynnast þeim Íslendingum
sem þar bjuggu um lengri eða
skemmri tíma, við nám og störf.
Þyri var einkar hrífandi og sérstak-
ur persónuleiki. Hún var tággrönn
og hávaxin með mjallhvítt hár,
ávallt brosandi, hláturmild og í góðu
skapi. Hún ók um á fjörgömlum am-
erískum dreka svo eftir var tekið.
Þyri kom oft á heimili okkar til að
spjalla og afla frétta frá Íslandi og
fékk sér þá einn öl og sígarettu. Hún
var ótrúlega minnug á menn og ætt-
ir og fannst manni stundum að hún
þekkti hvern einasta Íslending,
þrátt fyrir langa búsetu erlendis.
Hún gaf mörgum sem hún þekkti
sniðug viðurnefni og var hnyttin í
tilsvörum. Fljótlega eftir að hún
greindist með krabbamein fluttist
hún til Íslands og háði þar hetjulega
baráttu við sjúkdóminn. Aldrei
heyrði maður hana kvarta heldur
gantaðist hún og persónugerði
meinið uns yfir lauk. Vinskapur okk-
ar hélst eftir að við fluttum heim þó
heimsóknum fækkaði og mun minn-
ÞYRI ÞORLÁKS-
DÓTTIR MYERS
✝ Þyri Þorláks-dóttir Myers
fæddist í Reykjavík
22. maí 1934. Hún
lést í Reykjavík 27.
ágúst síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík 6.
september.
ingin um Þyri lifa með
okkur. Við sendum
innilegar samúðar-
kveðjur til systkina
hennar. Vertu sæl
Þyri.
Helga og
Sigurbjörn.
Um leið og ég kveð
þig, kæra vinkona, vil
ég þakka þér fyrir þá
vináttu, sem þú sýndir
mér og mínum. Það
voru skrýtnir endur-
fundir fyrir fjórum árum þegar við
stóðum allt í einu augliti til auglitis
niðri í búð í Hátúni, þú nýflutt inn en
ég búin að búa þar í þrjátíu ár. Það
voru fá orð sögð. Þú spurðir:
„Hanna Fríða, þú hér!“ Og svarið
var: „Hvenær komst þú?!“ Eftir það
leið varla sá dagur að við hefðum
ekki samband eða heimsæktum
hvor aðra, færum í Kringluna eða út
að borða. Nú, þá var síminn notaður
óspart því þú varst orðin það veik að
þú treystir þér ekki á fætur. Eins
var líka oft hvassviðri í huganum og
þá best að láta aðeins lygna áður en
allt fór í óefni.
Ég er svo þakklát fyrir daginn
sem ég dvaldi uppi á spítala hjá þér,
aðeins þrem dögum áður en þú
kvaddir. Það var ómetanleg stund.
Ég sendi systkinum þínum og vin-
um samúðarkveðjur.
Kristur minn ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gjörðu svo vel og geymdu mig,
Guð, í skjóli þínu.
Þín vinkona,
Hanna Fríða.
Hinsta kveðja frá
Íþróttabandalagi
Vestmannaeyja
Fallinn er frá langt um aldur
fram góður félagi og vinur Sævar
Tryggvason.
Sævar setti um langt skeið mik-
inn svip á íþróttalífið í Vestmanna-
eyjum. Hann hóf ungur að iðka
knattspyrnu með íþróttafélaginu
Þór og var yfirburða leikmaður
með yngri flokkum félagsins og
ÍBV. Sævar varð síðan einn af
máttarstólpum í meistaraflokki
SÆVAR
TRYGGVASON
✝ Sævar Tryggva-son fæddist í
Vestmannaeyjum 1.
júní 1947. Hann
andaðist á krabba-
meinsdeild Land-
spítalans 26. ágúst
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Bústaðakirkju 2.
september.
ÍBV, fylginn sér og
leikinn og ósérhlífinn
og spilaði ávallt í
fremstu víglínu. Hann
lék með unglinga-
landsliði Íslands og
varð fyrsti Eyjamað-
urinn sem valinn var
til að leika með A-
landsliði Íslands. Þá
lét Sævar mikið að
sér kveða við þjálfun
bæði hér í Eyjum og
svo seinna á fasta-
landinu og varð m.a.
5. flokkur ÍBV Ís-
landsmeistarar undir hans stjórn
árið 1976.
Íþróttahreyfingin í Vestmanna-
eyjum kveður góðan félaga og
þakkar honum samfylgdina og
sendir fjölskyldu hans innilegar
samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Sævars
Tryggvasonar.
Þór Í. Vilhjálmsson,
formaður.