Morgunblaðið - 24.09.2005, Síða 56

56 LAUGARDAGUR 24. SEPTEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Ástkær maðurinn minn, faðir okkar, sonur og
bróðir,
ÞORSTEINN GUNNAR GUÐMUNDSSON
frá Króksstöðum Miðfirði,
Fífusundi 5,
Hvammstanga,
lést á heimili sínu laugardaginn 17. september.
Hann verður jarðsunginn frá Hvammstangakirkju
mánudaginn 26. september kl. 15:00.
Kristín Einarsdóttir,
Einar Valur Gunnarsson,
Guðrún Ásta Gunnarsdóttir,
Ingibjörn Pálmar Gunnarsson,
Berglind Rós Gunnarsdóttir,
Skúli Arnar Gunnarsson,
Ingibjörg Eggertsdóttir,
Eggert Rúnar Bergmann,
Gunnhildur Vigdís Þorsteinsdóttir
og systkini.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, systir og amma,
INGIBJÖRG ÁGÚSTSDÓTTIR
frá Borgarholti,
síðast til heimilis
í Suðurgötu 35,
Akranesi,
lést á Sjúkrahúsi Akraness miðvikudaginn
21. september.
Útförin fer fram frá Akraneskirkju miðvikudaginn 28. september kl. 14.
Þeim, sem vilja minnast hinnar látnu, er bent á Sjúkrahús Akraness.
Gunnar Guðjónsson,
Ágúst Guðsteinsson,
Þóra Gunnarsdóttir,
Guðjón Gunnarsson, Þóra Kristrún Guðbjartsdóttir,
Jón Halldór Gunnarsson, Jórunn Svavarsdóttir,
Albert Gunnarsson, Sigurrós Ingigerðardóttir,
Ingveldur Einarsdóttir,
Albert Ágústsson
og barnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, stjúpfaðir,
tengdafaðir, afi, langafi, bróðir og mágur,
ÓLAFUR KETLIS GAMALÍELSSON
frá Stað,
Ásvöllum 3,
Grindavík,
andaðist á heimili sínu miðvikudaginn 21. sept-
ember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðbjörg S. Thorstensen,
Hermann Th. Ólafsson, Margrét Benediktsdóttir,
Bjarni G. Ólafsson, Hafdís Karlsdóttir,
Gestur Ólafsson, Linda Kristmundsdóttir,
Sólveig Ólafsdóttir, Eiríkur Dagbjartsson,
Elsa K. Hermannsdóttir
og aðrir aðstandendur.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, sonur,
tengdasonur og bróðir,
GÍSLI VIÐAR HARÐARSON
slökkviliðs- og sjúkraflutningamaður,
Óðinsvöllum 4,
Keflavík,
lést fimmtudaginn 22. september.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Vilborg Reynisdóttir,
Páll Ágúst Gíslason,
Reynir Örn Gíslason,
Kristín Ósk Gísladóttir,
Margrét Jakobsdóttir, Páll Jónsson,
Ragnheiður Ragnarsdóttir, Hörður Jóhannsson,
Kristín Hermannsdóttir, Reynir Eiríksson
og systkini hins látna.
Hún var lágvaxin og
grönn, hann var hávax-
inn og dökkhærður,
myndarleg ung hjón með gullmolana
sína tvo, Elínu og Heimi, tveggja og
fjögurra ára. Þannig sáum við Ingu
og Gulla fyrst, í flugstöðinni í Kefla-
vík. Nokkrum dögum seinna sáum
við þau aftur í Feneyjum og næsta
dag í sundlaugargarðinum á Rimini. Í
sundlaugargarðinum myndaðist vin-
átta, sem hefur varað í 23 ár.
Það var alltaf talað um Ingu og
Gulla bæði í einu. Samhent hjón og
góðir vinir.
Á þessum árum bjuggum við aust-
ur á landi og var því vináttunni haldið
við símleiðis. Í bæjarferðum var yf-
irleitt reynt að kíkja við í Hlyngerð-
inu og síðar í Langagerðinu. Inga og
Gulli komu líka með börnin sín austur
til okkar. Það voru góðar heimsóknir.
Eiginmennirnir í eldamennskunni,
sem engan sveik, og konurnar að
læra nýja spilakapla. Þá var mikið
spjallað og hlegið.
Ingu fannst gaman að ferðast og
gerðu þau hjónin mikið af því. Við
fengum að fylgjast með, því Inga var
dugleg að senda sms og segja okkur
INGA
INGÓLFSDÓTTIR
✝ Inga Ingólfsdótt-ir fæddist í
Reykjavík 11. apríl
1955. Hún lést á gjör-
gæsludeild Landspít-
ala – háskólasjúkra-
húss við Hringbraut
hinn 15. september
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Bústaðakirkju
23. september.
fréttir.
Í sumar réð tilviljun
því, að við hjónin flutt-
um í næsta hús við
Ingu og Gulla. Við vor-
um farin að hlakka til
að hittast oftar, því
stutt væri að skjótast
yfir. En það fór öðru-
vísi en ætlað var. Síð-
asta símtalið var 13.
ágúst, á brúðkaups-
degi Heimis og Huldu.
Þá stóðum við úti á
svölum og töluðum við
Ingu og veifuðum til
hennar. Hún var svo ánægð. Komin
heim af spítalanum, að fara að gifta
soninn og á leið í reisu með fjölskyld-
unni.
Þú fékkst að njóta þess að vera
með fólkinu þínu og koma heim aftur
áður en þú veiktist.
Elsku Inga mín. Við þökkum þér
frábæra vináttu öll árin og óskum þér
góðrar ferðar. Við eigum eftir að
sakna þín mikið. Guð blessi þig.
Gulli minn, þótt vöfflujárnið hafi
gefist upp í síðustu heimsókn, þá
veistu að það er alltaf til gott kaffi og
opinn faðmur hjá okkur í næsta húsi.
Elsku Gulli, Elín, Heimir og
Hulda. Guð gefi ykkur öllum styrk og
veri með ykkur. Við vitum að þið eruð
dugleg að styðja hvert annað og það
mun hjálpa ykkur mikið.
Guð blessi ykkur öll.
Helga og Jón (Nonni).
Það voru sorgarfréttir sem æsku-
vinur okkar Heimir hafði að færa
þegar hann hringdi í okkur að kvöldi
fimmtudagsins 15. september. Hann
tjáði okkur að móðir hans, hún Inga,
væri látin. Strax á þeirri stundu tóku
að streyma fram ótal góðar minning-
ar enda hafði heimili þeirra Ingu og
Gulla, bæði í Hlyngerðinu og ekki síst
Langagerðinu, verið nokkurs konar
félagsheimili fyrir okkur vinina á
uppvaxtarárunum. Þar eyddum við
heilu og hálfu dögunum og alltaf var
tekið á móti okkur af væntumþykju
og hlýju. Þegar við settumst niður til
að skrifa þessa stuttu grein var það
fyrsta sem kom upp í huga okkar
ótrúleg jákvæðni og kraftur sem
fylgdi Ingu og síðast en ekki síst
þessi smitandi hlátur sem ávallt var
svo stutt í. Það var í raun sama hvaða
vitleysu við strákarnir tókum upp á
og hvort það var glas eða kvikmynda-
tökuvél fjölskyldunnar sem brotnaði í
kjölfarið, alltaf tókst Ingu að hlæja að
klaufaskap okkar. Meira að segja
þegar einum úr vinahópnum tókst að
lenda í árekstri á bíl þeirra Ingu og
Gulla, brást hún við á eftirminnilegan
hátt. Þegar ökuþórinn mætti Ingu og
óttaðist að nú fengi hann loks að sjá
mömmu Heimis skipta skapi kom
annað á daginn. Inga skellihló og
sagði síðar að skömmustulegri dreng
hefði hún sjaldan séð og því hefði ekki
verið annað hægt en að hlæja. Þetta
litla dæmi lýsir okkar kynnum af
Ingu vel og síðan þá hefur þessi saga
verið sögð ótal sinnum innan vina-
hópsins og verður eflaust sögð áfram
um ókomin ár.
Eftir því sem árin liðu fækkaði þeim
skiptum sem við félagarnir hittum
Ingu. Það var því sérstaklega ánægju-
legt að hitta hana á ný og gleðjast með
henni í brúðkaupi Heimis og Huldu í
síðastliðnum mánuði. Þar sáum við
aftur þessa yndislegu konu sem
reyndist okkur svo vel í æsku og mun
minningin um hana lifa með okkur að
eilífu. Minning um jákvæða og glað-
lynda konu sem tók okkur líkt og við
værum hennar eigin synir.
Gunnlaugi, Heimi, Elínu og öðrum
aðstandendum sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Guð
gefi ykkur styrk á þessum erfiðu tím-
um.
Guðjón og Hreinn.
Þegar kemur að
því að kveðja gamla
æskuvinkonu, er erf-
itt að finna orð.
Hún var stórbrotin kona og
glæsileg. Góð heim að sækja. Við
höfðum alltaf nóg að tala um þegar
við hittumst. Í tugi ára vorum við
saman í saumaklúbb, allar frá
Siglufirði. Þá var nú margt skrafað
og skemmt sér yfir gömlum æsku-
minningum.
Valdimar og Sissa voru glæsileg
hjón í sjón og raun. Og mikill miss-
ir fyrir Sissu og börn þeirra þegar
hann féll frá. En hún lét ekki deig-
an síga. Þegar veikindin dundu yfir
hana, þá fyrst reyndi á þessa dug-
legu konu. Það var með ólíkindum
hvað hún stóð sig vel þessi síðustu
ár sem þessi válegi sjúkdómur var
að herja á hana. Þar hafði hún
styrk frá dætrum sínum sem
reyndust henni vel og hennar nán-
ustu. Alltaf var hún með spaugyrði
á vörum og gerði lítið úr þessu
öllu. Það var uppbyggjandi að
koma til hennar. Hún talaði oft um
dætur sínar og hvað þær voru dug-
legar að styðja hana og hjálpa
henni. Og sjá hvað hún ljómaði
þegar hún var að tala um barna-
börnin og langömmubörnin. Það er
mikill missir fyrir börn hennar og
systur.
Ég og dætur mínar sendum ykk-
ur systkinum og fjölskyldum ykkar
SIGURLAUG
BARÐADÓTTIR
✝ SigurlaugBarðadóttir
fæddist í Reykjavík
20. maí 1931. Hún
andaðist á líknar-
deild Landakots-
spítala 13. septem-
ber síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Kópavogs-
kirkju 23. septem-
ber.
innilegar samúðar-
kveðjur. Megi Guð
styrkja ykkur.
Hlín
Guðjónsdóttir.
Nú er hún Sissa
farin til hans Valdi-
mars eftir sín löngu
og ströngu veikindi.
Hún sagði mér fyrir
nokkru að hana hefði
dreymt hann og í
draumnum spurði
hún hann hvort hún
væri á leiðinni til hans. Þangað er
hún nú komin og nú líður henni vel.
Kynni okkar Sissu hófust þegar
ég byrjaði að vinna hjá Sparisjóði
Kópavogs fyrir tæpum 13 árum.
Það var gott að hafa Sissu sem
einn af sínum lærimeisturum og
frábært að vinna með henni. Um
það leyti sem hún hætti að vinna
fengu hún og nafna mín Hálfdan-
ardóttir mig til að ganga í Sorop-
timistaklúbb Kópavogs. Þetta gerði
það að verkum að ég tapaði ekki
sambandinu við Sissu þó við vær-
um ekki lengur samstarfsfélagar.
Ég veit að þátttaka hennar í starfi
Soroptimistaklúbbsins gaf henni
mikla lífsfyllingu og félagsskapur-
inn og vináttuböndin sem þar sköp-
uðust voru henni ómetanleg.
Það má segja að heilsufari Sissu
hafi verið farið að hraka áður en
hún lét af störfum í Sparisjóðnum.
Sissa var þó alltaf jákvæð sama á
hverju gekk og er alveg öruggt að
hennar létta og skemmtilega lund
hjálpaði henni mikið í allri veik-
indabaráttunni.
Hennar stíll var að sjá björtu
hliðarnar á lífinu. Hún sagði gjarna
að hún þyrfti ekki að vera einmana
í Vogatungunni þar sem hún væri
ekki ein, hjá henni væru bæði Pol-
lýanna og Guttormur (stomapok-
inn!) Þegar hún var komin á líkn-
ardeild Landakotsspítala var hún
ekki á spítala heldur á sjö stjörnu
hóteli.
Það var alltaf gaman að heim-
sækja Sissu, hún sagði skemmti-
legar sögur og brandara og var
ekki að velta sér upp úr veikindum
sínum. Hún var yndisleg kona sem
gott var að eiga samskipti við og
ég er glöð yfir því að hafa átt því
láni að fagna að kynnast henni.
Elsku Helga, Björg, Barði, Dúna
og aðrir aðstandendur, ég votta
ykkur samúð mína á þessum erfiðu
tímamótum. Minningin um Sissu
lifir og yljar okkur sem eftir lifum.
Hildur Grétarsdóttir.
Þegar við systkinin hugsum til
ömmu Sissu, er það fyrsta sem
kemur upp í hugann léttleiki henn-
ar og gleði. Samverustundir með
henni samanstóðu af dillandi hlátri
og kátínu. Amma trúði á bjartsýn-
ina. Ekkert var svo slæmt að ekki
mætti sjá í því eitthvað gott. Sem
börn kynnti hún okkur fyrir sög-
unni af Pollýönnu, þannig var
amma, þannig tókst hún á við lífið.
Það var ekkert sem bugaði ömmu
Sissu, jafnvel veikindin náðu ekki
að ræna hana léttleikanum.
Hún kenndi okkur dýrmæta
lexíu: Að trúa á það góða í öllu og
öllum og að gleðina sé hægt að
finna á dimmustu stöðum.
Elsku amma, þín er sárt saknað,
en minningarnar lifa.
Sigríður, Magnús og
Helga Guðrún.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og kærleika
við fráfall og útför elskulegs föður okkar,
ÓSKARS SIGURÐAR GUÐJÓNSSONAR,
Hjallavegi 21,
Reykjavík.
Gunnar Óskarsson,
Eyjólfur R. Óskarsson.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Minningargreinar