Morgunblaðið - 09.11.2005, Side 30

30 MIÐVIKUDAGUR 9. NÓVEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Erlingur YngviSveinsson fædd-
ist í Reykjavík 9.
júní 1947. Hann lést
á heimili sínu í
Kaupmannahöfn
fimmtudaginn 27.
október. Foreldrar
hans voru Sveinn
Viggó Stefánsson
skrifstofumaður og
Hulda Runólfsdóttir
kennari og leikkona
í Hafnarfirði en hún
lifir son sinn. Bræð-
ur Yngva eru
Hjálmar Sveinsson og Ólafur
Sveinsson og hálfsystkini hans
samfeðra Guðmundur Karl, Mar-
grét, Ingibjörg Bára, Brynjólfur
og Ragnhildur.
Erlingur Yngvi
varð stúdent frá
Menntaskólanum í
Reykjavík og lærði
félagsráðgjöf í
Kaupmannahöfn.
Hann bjó í Kaup-
mannahöfn frá 1970
og starfaði þar sem
félagsráðgjafi til
hinsta dags, lengst
af á geðdeild og síð-
an á líknardeild
Bisbeberg spítal-
ans.
Útför Erlings Yngva verður
gerð frá Fríkirkjunni í Hafnar-
firði í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Kær vinur, félagi og frændi, eins
og við ávallt töldum okkur vera, er
fallinn frá langt fyrir aldur fram, en
móðir hans, Hulda Runólfsdóttir,
var uppeldissystir föður míns.
Á bernskuárum okkar þótti eðli-
legt að við Yngvi værum sendir í
sveit til föður- og móðurbræðra
okkar í Hlíð þegar við áttum aldur
til eða sex til sjö ára. Þá var alsiða
að börn ynnu að sveitastörfum eftir
því sem geta þeirra og verkefni
gáfu tilefni til. Í Hlíð dvöldumst við
hvert sumar til 15 ára aldurs og
vorum við Yngvi á uppvaxtarárum
okkar afar nánir vinir. Við Yngvi
vorum jafnaldrar og á þessum
sokkabandsárum voru okkur falin
ýmis trúnaðarverkefni sem við
ræktum af kostgæfni. Má þar nefna
orðin kálfa- og kúarektor, sem ekki
voru höfð yfir í neinum hálfkæringi.
Þetta voru grafalvarleg og mikil-
væg embætti á þeim tíma. Eitt sinn
kom til álita að svipta okkur þeim
ábyrgðarstöðum. Við höfðum geng-
ið okkur upp að hnjám í á annan
tíma í þoku og villum í fjallinu ofan
við bæinn en ekki fundið kýrnar.
Töldum við að þær myndu skila sér
til mjalta á sínum tíma og settumst
við félagarnir því niður rétt ofan við
bæinn og biðum átekta. Þar var
komið auga á okkur og við kallaðir
til tiltals hjá mjaltahópnum. Varð
þessi uppákoma til þess að settar
voru reglur um það á hvern hátt
leita bæri kúnna fyrir mjaltir að
kvöldi.
Þau voru mörg ævintýrin og
ánægjustundirnar er við upplifðum
á þessum árum í Hlíð sem of langt
mál væri að rifja hér upp. Hitt veit
ég að Yngva voru þessi ár og end-
urminningar þeirra ofarlega í huga
eins og okkur flestum er nutum
þeirrar náðar að mega dveljast þar
á bæ sumarlangt.
Vinskapur okkar efldist enn er ég
dvaldist á heimili foreldra hans í
Hafnarfirði ríflega þrjú ár af
menntaskólaárum mínum. Frá
þeirri dvöl er mér tvennt efst í
huga. Annars vegar sú samkennd
og hlýja er einkenndi þetta heimili
er ég naut mikils af og bý enn að.
Hins vegar menningarheimilið. Alla
þá vetur er ég dvaldist þar var
kappkostað að fara í leikhús, enda
var Hulda móðir hans þekkt leik-
kona á sínum yngri árum. Ávallt var
farið á flestar frumsýningar leik-
húsanna og í minningunni er þessi
mikli menningaráhugi á heimilinu
og reynsla af upplifun leiklistarlífs á
þeim tíma enn rík í huga mér. Ekki
má heldur gleyma þeim stundum
sem fóru í umræður um bókmenntir
þar á bæ. Því var ekki undarlegt að
Yngvi hefði mikinn áhuga á leiklist
þegar við hófum nám í MR haustið
1963 og raunar allan okkar skóla-
tíma.
Við Yngvi fylgdumst að í námi
fyrst í stað, hann fór síðar í mála-
deild MR en ég í stærðfræðideild.
Eftir stúdentspróf skildu leiðir um
sinn. Hann hóf nám við Kaup-
mannahafnarháskóla í félagsráð-
gjöf, sem ekki var unnt að stunda
hér á landi á þeim tíma. Lauk hann
lokaprófi í þeirri grein 1975 og
starfaði lengst af sem félagsráðgjafi
á Bisbebjerg Hospitalet.
Yngvi var í æsku afar skemmti-
legur félagi og geðgóður. Hann var
mikill húmoristi og gat verið stríð-
inn er fyrirgafst allt slíkt því hann
gerði ekki síst grín að sér og sinni
eigin lífsreynslu. Með aldrinum
varð hann, að mér fannst, maður
raunsæis og skilnings, en alla tíð
var hann maður fegurðar, rósemdar
og friðar. Þó svo að hann kynni vel
við sig á mannamótum og væri þar
oft hrókur alls fagnaðar naut hann
einnig einverunnar með sjálfum sér.
Síðasta áratuginn hafði samband
okkar verið eilítið minna en fyrr á
árum en eigi að síður vorum við
alltaf sömu vinirnir. Nokkrum sinn-
um nutum við fjölskyldan gestrisni
hans og vináttu er við dvöldum í
Kaupmannahöfn og áttum við þar
ógleymanlegar stundir sem ylja
okkur um hjartarætur í minning-
unni um þennan góða vin okkar.
Megi Guð blessa minningu
Yngva. Ég og fjölskylda mín vottum
Huldu og sonum hennar okkar inni-
legustu samúð.
Helgi Bjarnason.
Vinátta er merkilegt fyrirbæri
sem getur tekið á sig ýmsar mynd-
ir. Sumum vinum veitist létt að
komast inn fyrir einhverja persónu-
lega varnarmúra og maður getur
talað við þá um alla skapaða hluti
án nokkurrar sýndarmennsku.
Þannig vinur var Yngvi. Ég held
það hafi verið af því að hann tók
sjálfan sig aldrei hátíðlega og var
svo einstaklega góður og fordóma-
laus hlustandi.
Yngvi var frændi minn og líka
vinur í meira en hálfa öld. Á
bernskuárum okkar voru hann og
Helgi bróðir oft stríðnir og óþolandi
í mínum augum; ekki síst þegar þeir
máluðu nýju hvítu spariskóna mína
svarta með tjöru. Yngvi hélt því
alltaf fram að þeir hefðu alls ekki
verið öfundsjúkir, heldur bara þótt
svartir skór flottari en hvítir! Við
vorum síðar samtímis í kaupa-
mennsku nokkur sumur hjá ætt-
ingjum okkar í Hlíð í Gnúpverja-
hreppi ásamt hópi krakka semvoru
á mótum bernsku og fullorðinsára.
Þar myndaðist einstakt samfélag,
allir höfðu sín verk að vinna, og
ekki man ég eftir sérstökum ung-
lingavandamálum. Öll sín bernsku-
og unglingsár var Yngvi sumarlangt
í Hlíð sem átti eftir það sérstakan
sess í hjarta hans, tákn friðar og
kjölfestu.
Eftir stúdentspróf fór Yngvi í
nám til Danmerkur og ílengdist þar.
Um tíma hittumst við ekki oft, en á
því varð breyting á níunda áratugn-
um þegar ég bjó um tíma ásamt
fjölskyldu minni í Kaupmannahöfn.
Hann hafði þá keypt glæsilega íbúð
á Forhåbningsholmsallé, ásamt
Sigga vini sínum, og fengum við oft
að njóta gestrisni hans. Ég kynntist
nýrri hlið á Yngva; hann var ekki
bara snillingur í matargerð heldur
líka mikill fagurkeri og lagði mikið
upp úr umgjörð máltíðanna. Við
fluttum aftur heim en ég hélt áfram
námi í Kaupmannahöfn og þurfti að
dvelja þar annað slagið. Þá var gott
að fá að hreiðra um sig í gesta-
herberginu á Forhåbningsholm-
sallé. Fyrsta kvöldið beið mín upp-
dekkað borð og spennandi máltíð og
svo var talað saman langt fram á
kvöld. Umræðuefnin voru óþrjót-
andi og ekki síður á andlegum nót-
um en veraldlegum. Eftir það fór ég
úr hlutverki gestsins og átti að vera
eins og heima hjá mér. Það var auð-
velt í því óþvingaða andrúmslofti
sem þarna ríkti og margir ættingjar
þeirra félaga fengu að njóta. Eftir
að Yngvi flutti á Duevej fékk ég oft
að gista eina nótt í stofunni hjá hon-
um á ferðum mínum til Kaup-
mannahafnar, bara til að halda við
vináttunni og stemmningunni frá
fyrri tíð. Við héldum uppteknum
hætti, fórum í bíó í Grand, á Louis-
ianasafnið, út að borða, stundum
með Birgitte vinkonu hans og
Sigga.
Nú eru þessir tímar liðnir. Kaup-
mannahöfn verður öðruvísi án
Yngva. Ég og fjölskylda mín erum
þakklát fyrir að hafa átt samleið
með honum síðastliðna áratugi.
Hugur okkar er hjá Huldu, Hjálm-
ari og Óla og fjölskyldum þeirra,
sem hafa misst mikið, en geta yljað
sér við dýrmætar minningar um
góðan dreng.
Ragnhildur Bjarnadóttir.
Fyrsta árið mitt í Kaupmanna-
höfn leigði ég herbergi í stóru, góðu
íbúðinni á Forhåbningsholms Allé,
hjá Yngva og Didda (einnig kallaður
Siggi) frænda mínum. Þeir tóku ein-
staklega vel á móti mér. Úr því varð
mikill vinskapur. Það var mjög
skemmtilegt hjá okkur, málin rædd
og mikið hlegið.
Það var spennandi að kynnast
Yngva. Hann var vel lesinn og fróð-
ur um mjög marga hluti og þar að
auki hafði hann mikla kímnigáfu og
gat sagt mjög skemmtilega frá at-
burðum og fólki. Yngva var margt
til lista lagt. Hann kom vel fyrir sig
orði, bæði á dönsku og íslensku, og
var vinsæll veislustjóri. Hann
gegndi því hlutverki í brúðkaupi
okkar hjónanna og stóð sig frábær-
lega. Yngvi var alveg einstakur
snilldar kokkur. Það kom sér vel
þar sem mjög oft var gestkvæmt í
„Vonarstrætinu“. Allt sem hann
eldaði var ljúffengt. Áhugasvið hans
var breitt og spannaði allt frá kúm
að konungsfjölskyldu, en Yngvi
hafði miklar mætur á hvoru
tveggja.
Síðustu árin var farið að halla
undan fæti hjá Yngva og það voru
oft erfiðir tímar, bæði fyrir hann,
fjölskyldu hans og okkur vini hans,
þá sérstaklega þau Didda og Birg-
itte.
Ég á eftir að sakna margs.
Ákveðin stemning kemur ósjálfrátt
upp í hugann; ljúffengur matur á
borðum, danska konungsfjölskyldan
í sjónvarpinu og Yngvi að segja sög-
ur frá Hlíð. Þá var Yngvi í essinu
sínu.
Elsku Yngvi minn, hvíldu í friði,
elsku vinur, og takk fyrir ótal marg-
ar dásamlegar samverustundir.
ERLINGUR YNGVI
SVEINSSON
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
FRIÐRIK SÆMUNDSSON
múrarameistari,
Fífutjörn 3,
Selfossi,
lést á Ljósheimum þriðjudaginn 1. nóvember.
Hann verður jarðsunginn frá Selfosskirkju föstu-
daginn 11. nóvember kl. 13.30.
Margrét Valdimarsdóttir,
Valdimar Friðriksson, Jóhanna Valdórsdóttir,
Sæmundur Friðriksson, Hafdís Gunnarsdóttir,
Erna Friðriksdóttir, Bjarni Þorvaldsson,
Hrefna Friðriksdóttir
og barnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, bróðir, mágur
og frændi,
SKÚLI JÓNSSON
bóndi á Selalæk,
Rangárvöllum,
lést á Landspítalanum mánudaginn 7. nóvember.
Útför hans fer fram frá Keldnakirkju laugardaginn
12. nóvember og hefst athöfnin kl. 13.00.
Blóm og kransar eru afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast hans, er bent
á heimahlynningu krabbameinssjúkra.
Aðalheiður Finnbogadóttir
og fjölskylda,
Eygló Jónsdóttir, Bragi Haraldsson,
Egill Jónsson, Helena Weihe,
Sjöfn Guðmundsdóttir,
Svanborg Jónsdóttir, Sæmundur Ágústsson,
Bjarni Jónsson, Kristín Bragadóttir,
Bjarnveig Jónsdóttir, Ármann Ólafsson,
Bára Jónsdóttir, Árni Þór Guðmundsson,
Þórir Jónsson, Guðný Sigurðardóttir,
Viðar Jónsson, Jóna Árnadóttir,
Guðjón Egilsson
og fjölskyldur þeirra.
Sambýlismaður minn og bróðir okkar,
ÞÓRHALLUR ÁGÚST ÞORLÁKSSON
leigubílstjóri
frá Skógum í Öxarfirði
lést á elliheimilinu Grund laugardaginn 5. nóvem-
ber.
Jarðsett verður frá Fossvogskapellu föstudaginn
11. nóvember kl. 11.00.
Steinunn Indriðadóttir
og systkini hins látna.
Elskulegur móðurbróðir minn,
GEIR DALMANN JÓNSSON,
Dalsmynni,
Norðurárdal,
lést á heimili sínu laugardaginn 5. nóvember.
Jarðarförin fer fram frá Hvammskirkju laugardaginn
12. nóvember kl. 11:00.
Málfríður Kristjánsdóttir.
Eiginmaður minn, sonur, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
GUÐNI JÓNSSON,
Kjalarlandi 29,
Reykjavík,
Lést á Landspítalanum við Hringbraut mánudaginn
7. nóvember
Útför hans fer fram frá Langholtskirkju föstu-
daginn 11. nóvember kl. 13:00
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast
hans, er bent á Krabbameinsfélag Íslands.
Sólrún B. Kristinsdóttir,
Sigrún Guðmundsdóttir,
Jón Guðnason,
Elín Ragnheiður Guðnadóttir, Dominic Scott,
Sigrún Guðnadóttir, Garðar Hólm Kjartansson,
Kristinn Guðnason,
Emma Kolbrún Garðarsdóttir.