Fréttablaðið - 04.04.2003, Side 32

33FÖSTUDAGUR 4. apríl 2003
stykki sveitarinnar „The Wall“ kom
út árið 1979.
Sú plata var aðallega hugarfóst-
ur Roger Waters sem þá hafði tek-
ið við stjórninni innan sveitarinn-
ar. Platan var metnaðarfyllra verk
en sú fyrri að því leytinu til að
mynd fylgdi í kjölfarið. Almenn-
ingur gleypti við þemanu og platan
sló öll fyrri sölumet Pink Floyd.
Sveitin var afar stórtæk í öllu
og var í kjölfar útgáfunnar ráðist í
tónleikaferð um heiminn þar sem
m.a. var byggður veggur fremst á
sviðinu á meðan sveitin lék lög sín.
Veggurinn hruninn, upp-
lausn í sveitinni
Allir fjórir liðsmenn Pink Floyd
höfðu tekið sín hliðarspor þegar
nýr áratugur gekk í garð. Sveitin
náði að smíða hina vafasömu plötu
„The Final Cut“ með miklum
harmkvælum og gáfu út árið 1983
við litlar undirtektir. Fram af því
höfðu hinir liðsmenn sveitarinnar
nánast treyst listrænni sýn Roger
Waters í blindni en fóru að efast
eftir útgáfu þeirrar plötu. Börðust
menn um hver ætti að stjórna skút-
unni. Stjórnlaus sigldi hún í strand
og sveitin hætti árið 1986.
Waters lögsótti David Gilmour
og Nick Mason í örvæntingarfullri
tilraun til þess að fá að halda nafni
sveitarinnar fyrir sig en tapaði. Ár-
inu seinna tók Waters-laus Pink
Floyd upp þráðinn að nýju og gaf út
plötuna „A Momentary Lapse of
Reason“ sem þótti slök. Sú plata var
nánast að öllu, nema nafninu til,
sólóplata Gilmour.
Eftir það varð Pink Floyd nánast
eingöngu að tónleikasveit og naut
mikilla vinsælda sem slík. Nokkrar
tónleikaplötur fylgdu í kjölfarið.
Stuttu eftir fall Berlínarmúrsins
stóð sveitin fyrir stærðarinnar tón-
leikum í Berlín þar sem þekktir
tónlistarmenn tóku þátt í því að
flytja „The Wall“ plötuna í heild
sinni.
Síðasta Pink Floyd platan, „The
Division Bell“, kom út árið 1994 og
þótti ágæt. Upp úr aldamótunum
sagði Gilmour svo í viðtali við
breska tónlistarblaðið Q að afar
ólíklegt væri að Pink Floyd ætti sér
einhverja frekari framtíð.
Köttur úti í mýri, setti upp á sig
stýri, úti er ævintýri.
biggi@frettabladid.is
PINK FLOYD
Hér sést sveitin um það leyti er hún
gaf út „Dark Side of the Moon“ fyrir
þrjátíu árum síðan.
TÓNLIST Jónatan Garðarsson, um-
sjónarmaður sjónvarpsþáttarins
Mósaík á RÚV, segist vera ánægð-
ur með plötu Pink Floyd „Dark
Side of the Moon“. Hann áttaði sig
þó ekki á henni þegar hún kom út
enda þá djúpsokkinn í þungan
djass og tilraunakennda tónlist.
Sveitin var því að beygja sig held-
ur of mikið inn á meginstrauminn
fyrir hans smekk.
„Samt heillaðist ég af því
hvernig þeir notuðu klippingar og
annað, eins og í laginu „Money“.
Þeir brutu ákveðið blað,“ segir
Jónatan. „Á plötunni „sampla“ þeir
með segulböndum, sem er að nota
síendurtekin stef og spila ofan á
þau. Í því samhengi var
Pink Floyd að gera til-
raunakennda og
skemmtilega hluti.“
Jónatan segir að
þung tónlist hafi verið
á undanhaldi á þessum
tíma og að diskóið hafi
verið að ryðja sér til
rúms.
„Í kringum 1980,
eftir að þeir gáfu út
„The Wall“, var þessi
plata endurútgefin í
betri hljómgæðum. Þá
fór ég að hlusta og varð
mjög ánægður. Hún er greinilega
það vönduð og góð þessi plata að
hún lifir áfram. Hún
er ekki bara barn síns
tíma. Ég áttaði mig
ekki alveg á því á sín-
um tíma hversu
merkilega hluti þeir
voru að gera. Þeir
voru að nota þessa til-
raunastarfsemi sína í
sömplun, hljóðvinnslu
og í sköpun þessa sér-
staka hljóðheims en
náðu samt að höfða til
almennings. Það er
mjög mikilvægt
skref. Þegar sveitir
hafa verið í þröngum jaðargeira,
eins og þeir, þá er þetta skref alltaf
viðkvæmt. Þeir hafa líklegast ver-
ið að gera merkilegri hlut en þeir
sjálfir áttuðu sig á.“ ■
Jónatan Garðarsson um „Dark Side of the Moon“:
„Áttaði mig ekki strax á gæðunum“
DARK SIDE OF THE MOON
Íslenskir jarðfræðingar eru lík-
legast stoltir af því að steininn
sem brýtur hvíta ljósið í litrófið
á umslaginu er úr íslenskum
jarðvegi.
JÓNATAN GARÐARSSON
„Á þessari plötu voru þeir í rauninni að
stíga ákveðið skref úr þungri og pældri
tónlist yfir í frekar markaðsvænni tónlist á
köflum,“ segir Jónatan Garðarsson um
plötu Pink Floyd, „Dark Side of the Moon“.