Tíminn - 09.06.1973, Page 16

16
TÍMINN
Laugardagur 9. júni 1973.
Einhvcrn — cha einhverja — þessara fallegu islenzku hunda sjáum við kannski á hundasýningunni i haust. Þetta er árangur 6 ára þrotlauss
starfs Sigriðar.
langt fram yfir aðrar tegundir.
Nú, svo er hann mátulega stór til
að þægilegt sé að eiga við hann,
en það bezta þykir mér hversu
skapgóður hann er. Hann er góð-
ur og gæfur og ekkert grimmt er
til i honum. Það er til dæmis hægt
að húðskamma hann. Það er svo-
litið annað en ýmsar aðrar teg-
undir hunda, sem taka þvi illa ef
maður skammar þá. Þeir útlendu
biðja bara fyrirgefningar á sjálf-
um sér og eru svo tilbúnir að
vinna aftur það yerk, sem þeir
eiga að leysa af hendi . . .
— Attu við að sá islenzki sé
stoltur og viti nokkurnveginn
hver hann er?
— Já, hann er allavega frekar
góöur með sig og er mjög skyn-
samur.
1 þessum svifum kom inn i stof-
una, þar sem við sátum,eftirlætis
hundur Kjartans bónda, Kátur
frá Keldum, sem er nú 12 ára
gamall og annar þeirra, sem þau
fengu i upphafi frá Páli Agnari.
Kátur er virðuleg skepna og úr
svip hans má lesa mikinn visdóm.
Hann er greinilega orðinn þreytt-
ur, karlanginn, og lætur ekki
amstur og eril umheimsins hafa
mikil áhrif á sig.
Yfir tebolla sagði Kjartan okk-
ur undan og ofan af kostum is-
lenzka hundsins sem fjárhunds og
taldi hann sérlega vel fallinn til
dæmis til að smala af fjalli. —
Aðrir hundar, til dæmis skozku
fjárhundarnir, sagði Kjartan, —
eru full galsafengnir i návigi og
eiga til að bita dálitið. Sá islenzki
er ekki mikið fyrir það, enda
ákaflega skynsamur, eins og
Sigriður var að segja.
Staðfesta og þolinmæði
Ég var til dæmis að tala við
manninn, sem hafði i upphafi út-
vegað Páli Agnari á Keldum sin-
Draumurinn um hvolpinn varð að
stærsta hundaræktarbúi hérlendis
Fyrsti hundur þeirra ólafsvallahjóna, Kátur frá Keldum, liggur mak
indalega á hlaðinu á meðan Sigrlður ræðir við gesti.
IIUNDARÆKT er tiltölulega
óþekkt fyrirbæri meðal almenn-
ings á Islandi, en þó eru það nokk-
uð margir aðilar hér, sem fást við
slikt. Eins og skýrt var frá í Tlm-
anum á miðvikudag verður fyrsta
hundasýningin hérlendis haldin i
Ilveragerði í ágúst næstkomandi
og verða þar meðal annars sýndir
hreinræktaðir, islenzkir, hundar.
Meðal þeirra verða án efa
hundar frá Sigríði Pétursdóttur á
Ólafsvöllum á Skeiðum, sem er
ritari Hundaræktunarfélags Is-
lands, en það félag hefur að
markmiði að hreinrækta hunda-
stofna og þó þar sé höfuðáherzlan
lögð á ræktun islenzka hunda-
stofnsins, eru aðrir stofnar ekki
vanræktir.
Þegar blaðamaður og ljós-
myndari Timans voru á ferð um
Arnessýslu ekki alls fyrir löngu,
var komið viö á þvi mynaarDúi',
Ólafsvöllum, þar sem Sigriöur
Pétursdóttir býr ásamt manni
sinum Kjartani Georgssyni,
þremur börnum þeirra hjóna,
öðru starfsfólki og fjölda skepna.
Kjartan er til dæmis með 45
mjólkandi kýr og var á fyrri ári
annar stærsti mjólkurframleið-
andi til Mjólkurbús Flóamanna.
Við sátum með þeim eina dag-
stund og spjölluðum um heima og
geima en náttúrlega helzt um
hundarækt og islenzka hundinn.
Langaði i hvolp — hefur
fóstrað 100 hunda
— Ég byrjaði á ræktun 1967,
sagði Sigriður. — Undanfari þess
var sá, að mig langaði til að eign-
ast islenzkan hund, þó svo að ég
vissi varla hvernig þeir litu út, og
var ég þá búin að biða á þriðja ár
eftir þvi að fá einhversstaðar
hvolp. Við höfðum komizt að þvi,
að islenzkir hundar voru i ræktun
á Keldum hjá Páli Agnari yfir-
dýralækni, en eitthvað virtist ætla
aö ganga erfiðlega að fá þar
hvolp. Svo einhverntima þegar
Kjartan var eitthvað að spjalla
viö Pál Agnar spurði hann, hvort
við myndum kannski vilja rækta
islenzka hunda, ef út i það færi.
Kjartan sagðist mundu tala við
mig, þvi að það yrði þá ég, sem
myndi gera það. Nú, ég talaði svo
við Pál og lýsti mig fúsa til þess
og reiknaði þá með, að ég myndi
hafa svo sem eina eða tvær tikur
og einn hund, en málin æxluðust
þannig, að áður en ég leit við var
ég komin með fjórar tikur og tvo
hunda. Siðan hefur þetta smáauk-
izt og i augnablikinu er ég með
tólf.
— Hvað hefur þú verið með
mest? *
— Tja, hausatalan hefur mest
veriö um 30 i einu, en ég hef látið
frá mér rúmlega tvö hundruð
hvolpa. Svo er náttúrlega i þessu
eins og öðru, að maður getur ekki
látið frá sér nema það, sem
heppnast vel og þá eru einstaka,
sem maður verður bara að láta
hverfa. Sem betur fer hefur samt
verið ákaflega litið um það hjá
mér.
Skapgóður hundur
— Hvað er það nú, sem islenzki
hundurinn hefur fram yfir aðra
hunda?
— Mér þykir það helzt vera
skapgerðin, hana hefur hann
ar tlkur, hélt Kjartan áfram, —- og
hann sagði sögu af þvi, að hann
ætti svo góðan hund, islenzkan, að
hann gengi bara eftir miðjum
vegi og svo smalaði hundurinn
alltaf fram fyrir hann kindunum:
upp eftir öllum hliðum báðum
megin. Þeir eru afbragðs góðir
fjárhundar ef þeir njóta þeirrar
þolinmæði og þess uppeldis, sem
þeir þurfa.
— Það er náttúrlega þannig
með alla hunda, ef þeir eiga að
vinna eitthvað, skaut Sigriður inn
I.
— Hvað þarf til að þjálfa hund?
— Fyrst og fremst staðfestu og
þolinmæði, svaraði Sigriður, — og
svo þarf maður vitaskuld að vita i
hvaða átt þjálfunin á að beinast.
Hjá mér njóta hundarnir til dæm-
is allir sömu undirstöðuþjálfunar,
ef svo má segja, en svo veltur á
framtiðarhlutverki þeirra hvert
framhaldið verður. Maður veit
nokkurnveginn fyrirfram hvernig
hundurinn verður, skapgerð
hans, stærð og lögun.
— Nú er sagt aö mest riði á
uppeldi barna á fyrsta aldursári
þeirra og að öll framtið þeirra
komi til með að mótast af þessu
fyrsta ári. Er það eins eða svipað
meö hunda?
Með hunda eins og börn
— Þaö er hægt að móta hunda
alveg gifurlega mikið frá þvi að
þeir fara frá vitum og um svona
tveggja mánaða skeið. A öðrum
til fjórða mánuði er eiginlega
ekkert hægt að kenna þeim nema
nafnið sitt og húshreinlæti, en
beztir og móttækilegastir eru þeir
á siðari hluta fyrsta ársins. Þeir
— Heimsókn á Ólafsvelli á Skeiðum, þar sem unnið er
skipulega að hreinræktun íslenzka hundastofnsins
og rætt við húsróðendur, Sigríði Pétursdóttur
og Kjartan Georgsson