Tíminn - 02.09.1973, Blaðsíða 16

Sunnudagur 2. september 1973
16
TÍMINN'
Höfubpaurarnir Valour (t.v.) og Thomas syngja ásami gesium sfnum og trúsystkinum.
komiö niöur ennþá.
Valour tók LSD fyrir nokkrum árum og hefur ekki
Islendinga hungr-
ar í boðskap okkar
— segja fulltrúar Guðsbarna
hreyfingarinnar Children of God,
sem kominn eru hingað til lands
til að plægja og sá
JESÚFÓLKIÐ er komið til íslands og hefur i hyggju
að dveljast um kyrrt, þar til allir íslendngar hafa
heyrt boðskap þess. — islendingar eru hungraðir,
þá hungrar i ást og frið, segir bandarisk-islenzk
stúlka úr fjögurra manna hópi „Guðsbarnanna” —
The Children of God — Hér er algjörlega óplægður
akur, heldur hún áfram, — og við höfum hvergi hitt
fyrir fólk, sem tekur jafnvel við boðskap dckar.
Boðskapurinn er Orðið. The sem þau koma hingað til lands.
Children of God er þekktasti og Þau eru hér fjögur saman, tveir
stærsti hópur „Jesúfólks” i heim- Danir, islenzk-bandariska stúlk-
inum, en þetta er i fyrsta skipti, an og eiginmaður hennar frá Tex-
as, þar sem hún er sjálf uppalin. og bjóða fólki bæklinga og bæn.
Þau ganga um götur Reykjavikur Stundum taka þau lagið og syngja
íslenzk stúlka, sem heitir Sigrún
og kallar sig Naomi, hefur veriö f Sakdnina-
víuhópi Guösbarnanna um all langt skeiö.
Hún cr lengst til hægri á þessari mynd — og
sögö væntanleg heim innan skamms til að
taka þátt i starfinu hér.
Þegar Guösbörnin ætluöu aö taka lagiö i Pósthússtræti á fimmtudaginn brá lögreglan skjótt viö og þreif af þeim gitarana. Hér er þaö Siguröur
M. Þorsteinsson, aöstoöaryfirlögregluþjónn, sem gengur burtu með gjtarinn og áhorfendur/áheyrendur voru öskureiðir enda þessi upptekt
óskiljanleg. — Tímamynd: Róbert.
rokkaða trúarsöngva, einfalda i
sniðum, sem fjalla um þá ham-
ingju, er þau sjálf hafa fundið i
Kristi, og að Jesús sé hinn eini.
Fyrsta apríl í vor birtist i Tim-
anum grein eftir undirritaðan,
þar sem sagði frá heimsókn i
kommúnu Guðsbarnanna i
Kristjaniu i Kaupmannahöfn.
Hafi minninu ekki frölazt, þá var
þar minnzt á danskan stúdent i
arkitektúr, sem hætti einn góðan
veðurdag við öll sin fyrri áform
og slóst í hóp Guðsbarnanna i
Kristjaniu. Þar var einnig annar
Dani, fyrrum hljóðfæraleikari,
sem gegn vilja sinum gat ekki
slitið sig frá Guðsbörnunum, eftir
að hann hafði komizt i kynni við
þau. Þeir eru sömu Danirnir og
eru hér nú.
„Fundur okkar er
kraftaverk”
Fundum okkar hér heima bar
saman fyrir einskæra tilviljun.
Ég var búinn að sjá þá á götum
borgarinnar bjóða bæklinga sina
og blöð, þótt andlitin kunnugleg
en ekki hugsað neitt meira um
það. Svo var það einn daginn, að
þeir tveir komu upp á ritstjórn
Timans og höfðu villzt i leit sinni
að prentsmiðju, sem gæti prentað
fyrir þá fleiri bæklinga. Þeir sett-
ust inn og við tókum tal saman,
án þess þó að vita i hvaða erinda-
gjörðum þeir voru, enda gerist
það daglega, að á ritstjórnir blað-
anna kemur fólk, sem hefur ým-
islegt fram að færa. Þegar þeim
varð ljóst, að þeir voru staddir á
ritstjórn dagblaðs og að við höfð-
um hitzt i Kristjaniu um áramót-
in, prisuðu þeir Guð sinn og
Drottinn og sögðu: — Þetta er
kraftaverk. Það var Guðs vilji að
við hittumst áftur. Þú átt eftir að
hjálpa okkur.
Jæja, strákar minir, þið segið
það.
Þegar fólk ákveður að ganga til
móts við Guðsbörnin snýr það
baki við sinu fyrra lifi og hefur
nýtt. Þvi er það, að allir i ,,fjöl-
skyldunni” taka upp ný nöfn og
um eiginleg nöfn þýðir ekkert að
spyrja. Þannig sagðist arkitekt-
inn fyrrverandi heita Valour og
músikantinn Thomas, farands-
söngvarinn Thomas.
Þeir sögðust hafa farið frá
Kaupmannahöfn i byrjun þessa
árs og haldið sitt i hvoru lagi nið-
ur eftir Evrópu, þar sem þeir
breiddu út Orðið. Þeir voru á leið-
inni upp eftir álfunni aftur þegar
þeir hittust. Einhver nefndi að
þeir skyldu fara til Islands og sið-
an gaf Guð þeim farmiða. Guð sér
þeim raunar fyrir öllu, en tekur á
sig ýmsar myndir og þannig var
það til dæmis maður nokkur i
Luxembourg, sem gaf þeim far-
miðana hingað til lands. A sama
hátt eru það ýmsir vinir og vel-
unnarar, sem gefa þeim peninga
fyrir mat og húsnæði, eða þá að
þeim er hreinlega séð fyrir fæði
og húsaskjóli, sjálfum sér að
kostnaðarlausu.
„Nafn mitt
skiptir ekki máli”
Bandarisk-islenzka stúlkan bjó
hér til sjö ára aldurs, en þá flutt-
ist hún til Bandarikjanna og hefur
verið þar að mestu siðan. Hún á
skyldmenni hér, þeirra á meðal
ömmu, og systir ömmunnar á
ibúð á Þórsgötu 15. ömmusystirin
er þessa dagana i Noregi og
Guðsbörnin fá að nota ibúðina á
meðan — eða þangað til Guð út-
vegar okkur annað, sagði hún.
— Mitt gamla nafn skiptir ekki
máli, sagði hún. — Ég heiti Heidi
— eins og i sögunni um Heiðu og
Pétur — og maðurinn minn hér
heitir Jónas. Við höfúm bæði upp-
lifað kraftaverk og þvi höfum við
tekið okkur eftirnafnið Miracle
(kraftaverk).
Þeir Valour og Thomas stönz-
uðu ekki lengi á ritstjórninni,enda
alls staðar nóg að gera við dag-
legt amstur. Þeir ætluðu að leita
sér að prentsmiðju til að fá bækl-
inga prentaða. Kvöldið eftir fór-
um við og heimsóttum þá á Þórs-
götuna. Þar sátu þeir og ræddu
við þrjár islenzkar stúlkur, sem
höfðu kynnzt þeim eitthvað og
sögðusthafa áhuga á þvi að kynn-
ast hreyfingu þeirra og fjölskyldu
nánar. Okkur var boðið sæti og
um stumd ræddum við um daginn
og veginn, þeir fitluðu við gitara
sina á meðan við, gestirnir, héld-
um okkur með veggjum. Stúlk-
urnar þrjár sátu þétt á sófa við
einn vegginn og fylgdust með um-
ræðunum.