Tíminn - 15.06.1975, Blaðsíða 32

32
TIMINN
Sunnudagur 15. júnl 1975
Danskt ævintýri:
Lati klæðskerinn
Það var einu sinni
klæðskeri, sem var svo
ákaflega latur. Bezt af
öllu þótti honum að flat-
maga á legubekknum
sinum i stað þess að
sauma. Þetta gerði hann
lika oft, og þá sagðist
hann vera að hugsa. Ná-
grönnum hans var vel
kunnugt um þetta hátta-
lag klæðskerans, og
kölluðu hann alltaf ,,lata
klæðskerann”.
Klæðskerinn var
kvæntur ágætri konu.
Hún var litil vexti, en
mesti dugnaðarforkur,
enda þurfti hún lika oft á
þvi að halda.
— Æ, kona góð, taktu
nú nálina dálitla stund á
meðan ég hugsa, sagði
klæðskerinn, þegar hann
fékk letiköstin.
Konukindin saumaði
af öllu kröftum, þegar
hún gat höndunum undir
komizt. Það var nú svo
margt annað, sem hún
þurfti að gera: elda
matinn og halda húsinu
hreinu og þrifalegu. —
Maturinn á alltaf að
vera kominn á borðið á
réttum tima, sagði lati
klæðskerinn. — Þú verð-
ur þá heldur að sauma
eitthvað fram eftir
kvöldinu, þvi að fötin
eiga að vera tilbúin á
morgun, þvi hef ég lof-
að, — var hann vanur að
segja.
— Já, ég skal reyna,
sagði konan. En oft var
hún þreytt. Maðurinn
hennar þurfti svo oft að
„hugsa”. Hann fór alltaf
snemma að hátta á
kvöldin. Oftast mundi
hann þó eftir þvi, að láta
konuna fá nóg verkefni
til að sauma fram eftir
nóttunni. Eitt kvöldið
varð hún svo syfjuð og
þreytk að hún háttaði og
steinsofnaði. Um
morguninn varð klæð-
skerinn óður og ær yfir
þvi að eiga svona lata og
svikula konu. Hann tók
kvarðann sinn og barði
konuna sina til óbóta. —
Ég skal berja úr þér
bannsetta letina, sagði
„lati klæðskerinn’!
Nokkru seinna var
kona klæðskerans ein
heima. Hún var að kepp-
ast við að sauma vesti,
sem átti að vera fullgert
þá um kvöldið. Það var
vonzkuveður. Vindurinn
hvein og ýlfraði, og
snjórinn þyrlaðist á
gluggann. Þá var barið
að dyrum. Enn kom
gamall og gráhærður
öldungur. Hann skalf af
kulda og klaka-
drönglarnir og snjó-
flyksurnar héngu i hári
hans og skeggi.
— Er klæðskerinn
heima? spurði hann. —
Ég ætlaði að biðja hann
að gera við saumsprettu
á annarri frakkaerminni
minni. Það snjóar og
næðir svo ónotalega inn
um hana.
— Ónei, hann er nú
ekki heima, sagði kon-
an. Þú skalt samt fara
úr frakkanum. Ég skal
gera við saumsprettuna
fyrir þig. Gerðu svo vel
að taka þér sæti á
meðan. Ég er að hita
kaffi, svo að ég get bráð-
um gefið þér heitan
kaffisopa. Þér veitir
ekki af þvi.
— Þökk fyrir, kærar
þakkir, sagði gamli
maðurinn. Konan gerði
nú við saumsprettuna.
— Hvað kostar það?
spurði ókunni maðurinn.
Hann tók upp gamla og
slitna pyngju með
nokkrum smápeningum
i. — Það kostar ekkert,
sagði konan og brosti
vingjarnlega. — Gerðu
svo vel að fá þér
meira kaffi, svo að þér
hitni vel. Hún tók könn-
una og fyllti bollann
hans.
Siðan þakkaði gamli
maðurinn fyrir sig og
bjóst til brottferðar. í
dyrunum sneri hann sér
við og sagði — Kona góð,
taktu við þessu fyrir
hjálpfýsina og góðvild-
ina. Ef þú verður ein-
hverntima i vandræð-
um, þá komdu til min.
Ég bý i litla húsinu úti i
skóginum. Hann rétti
henni litla saumnál og
að þvi búnu kvaddi hann
og fór.
— Jæja, andvarpaði
konan, ekki var nú þetta
mikils virði, en hann
hefur vist ekki neitt ann-
að til að gefa. Þetta sýn-
ir þó góðan vilja.
Hún settist við vinnu
sina og fór nú að reyna
nýju nálina En — hvað
haldið þið að nú hafi
gerzt. Þvi likt og annað
eins! Þarna hamaðist
nálin að sauma og tók
sex og sjö spor i einu.
Þegar nálþráðurinn var
þrotinn, þræddi hún sig
sjálf. Konan þurfti ekk-
ert að gera!!
Nú sá hún, að gamli
maðurinn hlaut að vera
galdramaður, en hann
hafði þó verið henni
góður.
Þegar klæðskerinn
kom heim og sá þessa
dásemdarnál, þá réði
hann sér ekki fyrir gleði.
— Nú get ég þó hugsað i
næði, sagði hann. — Nú
þarf ég ekkert annað að
gera en sniða fötin. Þú
og nálin annast um hitt.
Nú leið nokkur timi.
Þau höfðu nóg fyrir sig

DAN
BARRY

^ Þessi gjöf er merki frá guðunúm^ En á meðan
/ og þýðir sigurjfyrir okkur *ow
Jkonungur. Við höldum