Tíminn - 19.10.1975, Blaðsíða 15

Sunnudagur 19. oktdber 1975.
TtMINN
15
Blíndraletur Brailles
••
•• Grunnmynd
••
•«
h
:•
i
m
••
n
• •
o
6 p
• • ••
» •
• •
«•
• •
v
w
• •
X
*•
y
••
••
ý
V
••
z
»•
Þ
••
2
• •
ft •
••
3
• ••
• »
4
• ••
•
5
• •
• •
••
6
• ••
• •
• •
8 9 0
?
• ••
• «•
• •
• ® • • • *
• •• • • • •• •• •
»• •• •• •
••
Þannig litur blindraletriö Ut, en uppistaða þess er sex punktar, sbr.
lyklarnir sex á skrifvélarborOinu. Hann hét Louis Braille, sem bjó þetta
letur til, franskur og var uppi á fyrri hluta nitjándu aldar, átti heima f
grennd viO Paris. Hann hóf göngu i biindraskóla tfu ára gamall, og þar
þróaði hann letriö, sem nú er notaö um allan heim.
upphleyptum, og þessum
kubbum raða þau i þar til gerða
kassa, og það þarf ekki að efast
um að útkomurnar eru réttar og
samvizkusamlega unnar hjá
henni Agústu. Hún var það ákveð-
in á svipinn, meðan hún var að
leysa þrautina.
Annars finnst henni mest gam-
an að skrifa — og hún les hvaða
texta sem er af stóru blöðunum
sinum.
Tvær kennslukonur og
ein fóstra
Halla Bachmann fóstra situr
yfir strákunum tveim, sem af
eðlilegri lifskæti fylla hverja lin-
una eftir aðra. Þær eru þrjár sem
starfa við skólann. Þær eru
kennslukonur Margrét og Ragn-
hildur Björnsdóttir og Halla er sú
þriðja, en hún er fóstra.
Það vantar tvö börn, þau eru i
söng, en kennslustundinni er lok-
ið, og þau koma inn fasmikil eftir
útrásina, sem söngurinn og
tilheyrandi hreyfing hefur veitt
þeim, þrungum ánægju og stolti,
eins og þeim hafi verið veitt verð-
ug viðurkenning. Þau heita Guð-
björg og Ægir og setjast umsvifa-
laust við verkefni sin, rétt eins og
þau séu nógu lengi búin að vera
þeim fjarverandi og verði að
sinna þeim af þvi meiri alúð.
Ægir brosir útundir eyru, þegar
við biðjum hann að sýna okkur
hvernig hann finnur löndin á
hnattlikaninu. Honum verður
ekki skotaskuld úr þvi að skynja
heiminn með fingrunum.
— Þið eruð eiginlega of
snemma á ferðinni, segir Mar-
grét við okkur, — ég á nefni-
lega von á þvi að fá á morg-
un upphleypt landabréf til landa-
fræðikennslu. Við eigum engin
hjálpargögn til þeirrar kennslu,
nema hnattlikanið og íslands-
bréf, sem við bjuggum til úr ein-
angrunarplasti. Það hefur komið
að góðu gagni.
Við höfum orð á þvi, að það
hljóti að vera erfitt að þurfa að
skrifa svona hverja námsbók,
eins og gert er, en Margrét gerir
nú ekki mikið úr þvi.
— Þegar við þurfum fleiri en
eitt eintak af bók, þá fjölritum við
hana bara! Þá vélritum við hana
einu sinni upp, og fjölritum siðan
eftir þvi eintaki eins mörg eintök
og við þurfum.
Fjölbreytileikinn i af-
skaplega einfaldri mynd
Það er rétt eins og erfiðleikar
séu ekki til i orðabók þessarar al-
úðlegu forstöðukonu Blindraskól-
ans. Hún á vafalaust sinn þátt i
þvi að ryðja þeim mörgum úr
vegi með framkomu sinni við
börnin. Hún sýnir okkur fjöl-
breytileikann i einfaldri mynd.
— Þetta er eitt hentugasta
reiknitæki, sem hugsazt getur og
heitir Abacus. Kúlureiknistokkur,
með fimm kúlur á hverjum teini.
Ein er sérstök, hún hefur sitt gildi
I hverri röð á móti hinum.
Og á svipstundu er þetta ein-
falda leiktæki orðið að reikni-
tölvu, sem leggur saman, dregur
frá, margfaldar og deilir fyrir
mann, eins og hvern lystir. Auð-
veldasti hlutur i heimi, eins og
maður segir svo oft, — ef maður
bara kann á hann!
Ánægjulegt að kenna
börnunum
Við spyrjum Margréti eftir
kennslutækjum, oghún segir þau
vera nokkuð góð. Við höfum lýst
dálitlu, en þarna eru lika segul-
bönd og spil.
Nú er komið að þvi, að Ágústa
litla fer i söngtima, og við
fylgjumstmeð henni, heilsum upp
á söngkennarann hennar, hann
Daniel Jónasson, og meðan
bekkjarsystur Agústu litlu fylgja
henni að borðinu, sem hún situr
við i hópi vinkvenna sinna, segir
Daniel okkur, að kennsla blindu
barnanna sé mjög ánægjuleg.
Þau fylgist reglulega vel með,
hafi áhuga bæði á söngnum og
hreyfingunum, sem tilheyra, og
kennsla þeirra sé mjög ánægju-
leg.
Glaðvær, samstilltur söngur
barnanna fylgir okkur Tima-
mönnum á leið okkar út úr söng-
stofunni.
Við komum aftur við i kennslu-
stofunni á leið okkar út.
Fjóla er hætt að skrifa og biður
næsta verkefnis. Hún rabbar við
okkur á meðan, og segist vera ur
Hafnarfirði. Hún hefur mikinn á-
huga á náminu, nú er hún að læra
dönsku, og áhuginn er mikill á þvi
sem öðru.
Guðbjörg les og er niðursokkin i
starfa sinn, en Ægir karlinn er
farinn að skrifa. Halla vakir yf-
ir strákarollingunum Skúla og
Sverri, sem nú eru farnir að lita,
og litaskyn þeirra er ekkert frá-
brugðið þvi, sem gengur og gerist
hjá strákum á þeirra aldri, enda
þótt þeir sjái þá kannski ekki
alveg eins vel.
Gáskafullt tal þeirra fyllir stof-
una, er hurðin lokast að baki
okkur á leiðinni út.
Við erum hijóðir, þegar við
göngum niður stigann, Hvor með
sinar hugrenningar, sem þó er
ckki vist aö við gerum okkur
grein fyrir. Iíitt cr vist. Hér höf-
um við orðið vitni að þvi, að á
þeim árstima cr skammdegis-
rökkrið færist yfir jarðarhlutann
okkar, höfum við kynnzt þeirri
birtu hugans, sem ckkert myrkur
gctur haft áhrif á.
Það er glatt á hjalia I söngtimunum hjá honum Daniel. Ailir syngja fuilum hálsi. Agústa situr milli
skólasystra sinna við borðið hjá pianóinu.
Halla fylgist með körlunum sinum, þeim Skúla og Sverri.
Okkar þilplötugeymsla
er upphituö
Þilplötur eru auðvitað meðal alls
þess byggingarefnis sem við bjóðum. En !
við geymum plöturnar í fullupphituðu hús-
næði. Það meta þeir fagmenn mikils, sem
úr þeim vinna.
BYGGINGAVÖRUVERZLUN
WKÓPAVOGS
NÝBÝLAVEGI8 SÍMI:41000