Tíminn - 19.10.1975, Blaðsíða 31

Sunnudagur 19. október 1975.
TÍMINN
31
f
George Harrison — Extra Text-
ure (Read All About It) SW-3420
— Apple Records
★ ★ ★ ★ ★
GEORGE Harrison er snilling-
ur. AO sjálfsögðu var þessi stað-
reynd ljós fyrir allmörgum ár-
um — m.a. þegar hann var i
Bftlunum og samdi lög eins og
„Something”, „While My Gitar
Gently Weeps” og „Here Comes
The Sun” — og skömmu siöar,
þegar 3ja platna albúm hans
sannaði svo um munaöi, að
hann var sá Bltiil, sem hafði
mesta hæfileika tii að standa á
eigin fótum. George Harrison
var samt ekki mjög lengi talinn
snillingur. Við, sem þekkjum til
hans tónlistarferils, veröum aö
viðurkenna — og gerum það
auðvitað að meðvituðum vilja —
að hann missteig sig talsvert á
plötunum eftir „Alls Things
Must Pass”, sérstaklega á plöt-
unni undan þessari, „Dark
Horse”. Þrátt fyrir aö honum
hafi mistekizt ýmislegt á sinum
tónlistarferli — og orsakir þess
eru okkur margar hverjar ljós-
ar — hefur tónlistin ætiö gefið
okkur til kynna að Harrison býr
yfir mjög miklum tónlistarleg-
um hæfileikum.
Jafnvel á hans lélegustu plötu
gaf hann til kynna, að hann var
langt frá þvi að vera „útbrunn-
inn”, eins og svo margir álitu.
Snillingar hafa ætið verið mis-
skildir, og svo er farið meö
Harrison, eins og aöra. Ýmsir
tónlistargagnrýnendur, sem svo
sannarlega þóttust hafa lög að
mæla, voru þess fullvissir eftir
„Dark Horse”-plötuna, að
Harrison væri útbrunnið skar. 1
dag verða þeir að éta það ofan i
sig.
Hrakspár eru engum til góös,
ekki einu sinni spámönnunum.
Þessi nýja plata er þess vald-
andi, að nú lita þeir aöeins út
sem bjánar. Hún er nefnilega
andstæða allra þeirra spádóma.
Sem einlægur Harrison-aödá
andi — og ég dreg enga dul á þaö
— hef ég aldrei misst trú á
George Harrison. Mér var
snemma ljóst að hann var lykil-
maður Bitlanna, þrátt fyrir aö
hann væri minnst áberandi af
þeim. En Harrison hefur ætið
veriö hlédrægur maöur, og þaö
sem hann samdi meðan Bltlarn-
HLJOMPLOTUDOAAAR
NÚ-TÍMANS
ir lifðu, var einkum litiö á sem
tilraunastarfsemi af hans hálfu.
— En það var ööru nær, þegar
raunveruleikinn var litinn raun-
sæjum augum. Allir einblindu á
Lennon/ McCartney, og þvl kom
þaö sem þruma úr heiðskiru
lofti, þegar Harrison gaf út „All
Things MustPass”. Eftir allt
saman var hann álitinn beztur
' þeirra fjórmenninga. Þaðkom á
óvart, en menn urðu aö kyngja
þessum bita, hvort sem þeim
likaði betur eða verr.
Þegar „Abby Road” Bitlanna
kom út, vöktu tvö lög frá Harri-
sonmesta athygli, „Something”
og „Here ComesThe Sun” og er
enginn vafi á þvi að það kom
flestum á óvart. Hann var að
vlsu talinn með betri gitarleik-
urum Breta, — en sem laga-
smiður var hann ekki hátt skrif-
aður.
Frá þvi Bítlarnir hættu hefur
Harrison, þvi miður, sent ýmis-
legt frá sér, sem honum er ekki
sæmandi. „Dark Horse”-platan
(1974) var t.d. frómt frá sagt,
nokkuð léleg, þrátt fyrir ýmis-
legt sem sýndi fram á, að Harri-
son varenn meðal þeirra beztu.
Eftir plötuna var hann kosinn
„mestu vonbrigði ársins”, og lái
ég aðdáendum hans þaö ekki.
Hins vegar dæmdu gagnrýnend-
ur hann á — mér liggur viö að
segja — á viðbjóöslegan hátt.
Hann féll af stjörnuhimninum
og það langt, að ósjálfrátt taldi
maður að gagnrýni þeirra hefði
við rök að styðjast.
En Harrson hefur nú sýnt og
sannað annað. Nýja platan er
ekki aðeins bezta plata hans frá
— þvi „All Things Must Pass”
kom út, heldur er þar að finna
lög, sem gera gagnrýnendurna
blátt áfram bjánalega, lög sem
teljast með þeim beztu i allri
rokksögunni.
„Extra Texture” er ekki að-
eins frábær plata. Hún vekur
enn meiri undrun vegna þess
hve Harrison hefur veriö dæmd-
ur hart. Harrison er aftur kom-
inn á toppinn.
Nú kunna eflaust einhverjir
að álita, að þessi orð séu innan-
tómt grobb um Harrison, frá
einlægum aðdáanda, sem vart
getur vatni haldiö af einskærri
hrifningu af tónverkum meist-
arans. Rétt er, að ég er einlægur
aödáandi, en hins vegar tel ég
mig geta greintlélega tónlist frá
góðri — og þegar ég segi aö
„Extra Texture” sé frábær
plata, þá fullyrði ég þaö, ekki
aðeins vegna þess að þaö er min
skoðun, heldur lika vegna þess
að ég trúi þvi.
„Extra Texture” gefur okkur
aðra mynd af Harrison en áður
hefur verið þekkt. Þótt tónlist-
arstill hans hafi ekki breytzt
ýkja mikið, hefur viösýni hans i
tónlist oröið meira. Hann hefur
að sjálfsögðu þróað sinn stfl og
gert hann fullkomnari, en jafn-
hliða bryddar hann upp á nýj-
ungum, sem vekja sérstaka at-
hygli. Ég nefni tvö lög I
„soft-soul”-stil, „Tired Of A
Midnight Blue” og „Ooh Baby
(You Know That I Love You)”,
sem varpa nýju ljósi á Harrison.
Siðara lagið er tileinkað
Smokey Robinson (sem er einn
helzti soul-lagasmiður i Banda-
rikjunum og I sérstöku uppá-
haldi hjá Harrison) og fer
Harrison þar á kostum. Hann
syngur eins og Smokey og lagiö
er uppbyggt eins og flest nýrri
verk hans (Smokey’s). Fyrir
þá, sem ekki þekkja neitt til
Smokey Robinson, virkar lagiö
kannski eins og útúrdúr á plöt-
unni, en þeir sem þekkja tónlist
Smokey’s fá skilið tilgang lags-
ins.
Raunar má skipta plötunni i
þrjá hluta. 1 fyrsta lagi eru þar
lög, sem sverja sig mjög I ætt
við það, sem Harrison hefur áð-
ur gert á sinum sóló-plötum,
„The Answers At The End”,
„World Of Stone”, „Cant Stop
Think About You” og „Grey
Cloudy Lies”. 1 ööru lagi, lög
sem minna verulega á.
Bitla-timabilið og þau lög sem
Harrison samdi i byrjun þessa
áratugs, „You”, „His Name Is
Legs (Ladies And Gentlemen)”
og „This Guitar (Can’t Keep
From Crying)” og að lokum lög,
sem teljast nýlunda hjá Harri-
son, „Tired Of A Midnight
Blue” og „Oooh Baby (You
Know That I Love You)”.
„You” er ,,hit”-lag plötunnar
og hefur verið gefið út á 2ja laga
plötu. Þvi hefur verið hælt mjög
og þvi haldið fram, að það sé
bezta ,hit”-lag Harrisons frá þvi
„My Sweet Lord”. Persónulega
þykir mér lagið ekki mjög auö-
skiliö og þvi tel ég þaö ekki sér-
staklega líklegt til vinsælda.
Hins vegar er það mjög áhuga-
vert og eftir allmikla hlustun fer
ekki hjá þvi aö maöur fái „það á
heilann”. En hvort það veröur
vinsælt skal ósagt látið.
Lög Harriáons hafa aldrei
verið auðgripin, enda hefur
hann ætið verið talinn með þeim
„þyngri” i tónlist. Hann er i
sjálíu sér ekki mjög melódisk-
ur, en hins vegar er tónlist hans
fyllt þessum næmleika sem fáir
fá hendur á fest. Harrison gefur
alltaf mikið af sjálfum sér I
hvert lag — og þeir sem eitthvaö
þekkja til hans tónlistarferils —-
fá auöveldlega séð, að hann
heldur sinu striki, hvað sem
hver segir. Or þessu má vart
búast við stökkbreytingum I
tónlist frá hans hálfu, enda væri
tilgangurinn með þvi sennilega
mjög takmarkaður.
Harrison mun áfram þróa
sinn.stil.Hann á eflaust margt ó-
gert enn og gefi hann sér nægan
tima til plötugerðar má öruggt
telja að árangurinn láti ekki á
sér standa.
Svo vikiö sé að textunum, þá
verður þaö að teljast nokkurt
spor afturábak, að hann leggur
ekki eins mikið upp úr þeim og
áður. Að visu getum við kannski
þakkað fyrir paö, aö textar um
„Lord” og „Kristna” og annað
trúarlegs eðlis hefur horfiö, en
Íivi miður ber talsvert á innan-
ómum textum að þessu sinni.
Og við vitum að hann getur gert
betur. Harrison hefur mjög oft
samið texta sem felst einhver
boðskapur — sérstaklega á „All
Things Must Pass” og nokkrum
lögum Bitlanna . jú og einnig á
„Living In The Material
World”. Aö þessu sinni ber ekki
mikiö á þessu, en þó litillega,
sérstaklega i lögunum „The
Answer’s At The End” og
,World Of Stone” eins og nöfnin
bera raunar meö sér.
Þess skal getið að „This
Guitar fCan’t Keep From Cry-
ing) er nokkurs konar fram-
hald af „While My Guitar
Gently Weeps” af hvita albúmi
Bitlanna, — og gitararnir
hreinlega grenja I þessu lagi.
Frábært!
Það er tilkomumikið liö, sem
er Harrison til aöstoðar á nýju
plötunni, trommur: Jim
Keltner, Jim Gordon, Andy
Newmark, pianó: David Foster,
Nicky Hopkins, Leon Russell,
Billy Preston, bassi, Carl Radle,
Klaus Voormann, Willie Weeks,
Paul Stallworth, gitar: Jesse Ed
Davis, orgel: Gary Wright,
saxófónn: Jim Horn, Tom Scott,
— auk fleiri þekktra hljóöfæra-
leikara.
Þrátt fyrir nokkra annmarka
á plötunni, er vart hægt að álasa
Harrison fyrir þessa plötu, sem
að mínum dómi er meö þvi
bezta sem gert hefur verið i ár.
Ég hef áður sagt, aö ég er sér-
stakur aðdáandi Harrison, en
menn eru af verkum slnum
dæmdir — og dómur minn um
þessa nýju plötu „Extra Text-
ure” er á þann veg, að platan er
meistaraverk, sem vart á sér
hliöstæðu á þessu ári. Þið ráðið
svo hvort þið trúiö þvi eða ekki
— um það mun ég ekki fást.
G.S.
LP-plota vikunnar: Extra Texture-George Harrison
★ ★ ★ ★ ★
EINN glæsilegasti fulltrúi hinn-
ar nýju Country-Rock-kynslóð-
ar I Los Angeles er án efa Linda
Ronstadt. Eftir langa og
stranga baráttu hefur henni tek-
izt að hasla sér þann vóll, að I
dag er hún ein eftirsóttasta
söngkona Bandarikjanna og
plötur hennar renna út eins og
heitar lummur.
Hún vakti fyrst almenna at-
hygli meö plötu sinni „Don’t Cry
Now” sem kom út 1973 en hafði
þá gefiö út fjórar plötur undir
eigin nafni og þrjár með hljóm-
sveitinni „Linda And The Stone
Poneys”
„Heart Like a Wheel” kom út
i fyrra og þar meö var Linda
komin í nóp hinna stóru, þvi
platan komst I fyrsta sæti á
bandariska vinsældarlistanum,
og tvö lög af plötunni „You’re
No Good” og „When Will I Be
Loved” fóru I efsta sæti á listan-
um yfir litlar plötur.
Nú er komin ný plata frá
henni og ekki hafa vinsældirnar
minnkað þvi platan siglir hraö-
byri upp bandariska listann og
hefur tekið stefnu á efsta sætið,
þar sem hún mun örugglega
hafna, enda á hún það skiliö.
Þessi plata hennar „Prisoner
In Disguise” er að minu mati
bezta plata hennar fram til
þessa og raunar ein af tiu beztu
plötum ársins.
Sem fyrr hjá henni er uppi-
staða plötunnar heföbundiö
Country og Country-Rokk.
Bera þar af lögin „Love Is a
Rose” eftir Neil Young og „Hey
Mister That’s Me Up On The
Jukebox” eftir James Taylor og
svo tvö lög eftir einhverja, sem
ég þekki ekki. Emmy Lou Harr-
is raddar með Lindu, og flokka
ég þann samsöng þeirra undir
það sem kallast frábært, og I
einu laginu hjálpar Maria Mul-
daur til á sinn óskeikula hátt. Af
öörum lögum má nefna þunga
rokkara eftir Lowell George
(Little Feat) , gamalt soul lag
Heat Wave (botnlaust stuð þar)
og nokkuð, sem ég hafði aldrei
átt von á frá Lindu Ronstadt,
lag eftir Smokey Robinsson.
Það er sama hversu ólik lögin
eru i eöli sinu, I meöförum
Lindu fá lögin á sig nýjan blæ,
og I flestum tilfellum stórbatna
þau. Sem söngkona er Linda
einstök (kannski sú bezta), en
það er meira en frábær söngur
Lindu, sem gerir þessa plötu svo
góða. Hljóðfæraleikararnir eru
ekki af verri endanum. Kjarn-
inn er hennar eigin hljómsveit
og eru þeir Russ Kunkel og And-
rew Gold þeirra þekktastir.
Aörir eru kappar eins og James
Taylor, Lowell George, David
Lindley, Niegel Olsson, John
David Souther og Herb Peder-
sen (ekki skyldur Erni) svo ein-
hverjir séu nefndir.
„Prisoner In Disguise” er
mjög góð plata meö úrvalslög-
um, sem flutt eru af vandvirkni
og oft innlifun.
Allir, sem koma fram á plöt-
unni, leggja sig alla fram og að
öllum ólöstuðum er það Linda
sem ber af, en þaö er einmitt
hennar frábæri söngur og radd-
beiting sem gerir þetta aö einni
beztu plötu ársins. G.G.
AAest seldu plöturnar
Stórar plötur:
1. American Graffiti — ýmsir
2. O’Lucky Man — Alan Price
3. Whish You Were Here — Pink Floyd
4. Minstrel in the GALLERY Jethro
Tull
5. Still Crazy After All These Years —
Paul Simon
6. Blues for Allah — Greatful Dead
7. Between the Lines — Janis Ian
8. Win, Lose or Draw — Allman
Brothers
9. Breakaway — Art Garfunkel
10. Millilending — Megas
Litlar plötur:
1. Black Superman— Johnny Wakelin
2. Rhine Stone Cowboy — Glenn
Campeii
3. E1 Bimbo — Bimbo Jet
4. Superman — Paradis
5. Sister Golden Hair — America
Faco hijómdeild
Laugavegi 89
simi 13008
SENDUM I PÓSTKRöFU
Faco hljómdeild
Hafnarstræti 17
simi 13303.