Tíminn - 30.11.1975, Blaðsíða 12

12
TÍMINN
Sunnudagur 30. nóvember 1975.
Austfirðingar
Stjórnunarfélag Austurlands og
Stjórnunarfélag Islands gangast
fyrir námsmóti í Valaskjálf. Egils-
stöðum, dagana 6. og 7. desember
n.k. Að af loknu mótinu verður hald-
inn aðalfundur SFA.
Dagskrá:
LAUGARDAGUR:
Kl. 14—18: Stutt námskeið í funda-
tækni. Leiðbeinendur verða Ragnar
S. Halldórsson formaður SFÍ og
Friðrik Sophusson framkvæmda-
stjóri SFÍ.
SUNNUDAGUR:
Kl. 10: Hvernig Davið varð Golíat.
Prófessor Ölafur Ragnar Grímsson
flytur erindi um stjórnkerfi ís-
lenzka ríkisins 1904-1974.
Kl. 12: Aðalfundur SFA. Venjuleg
aðalf undarstörf.
Þátttaka tilkynnist í síma 1261
(Egilsstöðum) eða 8-29-30 (Reykja-
vík).
SFÍ - SFA
Sorpeyðing
Sveitarfélögin á Suðurnesjum hafa hug á
að koma upp sameiginlegri sorpeyðingu.
Ekki liggja endanlega fyrir magntölur
þess sorps er eyða skal, en tveir möguleik-
ar koma til greina, 9000 tonn pr. ár og
37000 tonn pr. ár.
Eru innflytjendur sorpeyðingarvéla og
ofna og aðrir innlendir aðilar sem áhuga
hafa á framleiðslu og/eða sölu slikra
tækja beðnir að senda tillögur sinar ásamt
kostnaðaráætlun til undirritaðs fyrir 31.
des. n.k.
Nánari upplýsingar veita sveitar- og
bæjarstjórar á Suðurnesjum.
Sveitarstjóri Vatnsleysustrandarhrepps,
Vogagerði 2, Vogum.
AUGLÝSIÐ í TÍAAANUAA
SÓtun
SÓLUM HJÓLBARÐA A FÓLKSBlLA,
JEPPA- OG VORUBlLA MEÐ
DJÚPUM SLITMIKLUM MUNSTRUM.
Ábyrgð tekin á sólningunni.
Kaupum notaða sólningarhæfa nylon-hjólbarða.
önnumst allar .viðgerðir hjólbarða með
fullkomnum tækjum.
GÓÐ ÞJÓNUSTA. — VANIR MENN.
BARÐINN HF.
Ármúla 7. — Sími 30501. —Reykjavík.
TILUTSSEMIN
KOM Á
ELLEFTU STUNDU
FYRSTA alþjóöalega bifreiða-
sýningin var haldin i Berlin
1899. Þar voru sýndir umbyggð-
ir hestvagnar, sem hafði verið
breytl i bifreiðar með þvi að
sleppa hestunum og setja i stað-
inn mótor og setja stýri i ekils-
sætið. Þjóðverjar kölluðu þetta
„Motorwagen”, Amerikanar
„mobe”, aðeins Frakkarnir not
uðu oröið, sem siðar var notað i
einhverri mynd i flestöllum
tungumál. heims, automobile.
Fólkið var vant hestvögnum-
um og leizt þess vegna ekkert á
bifreið Carl Benz, sem hafði út-
búið hana með stálramma og
stálteinahjólum! En þetta var
ekki i fyrsta skipti, sem al-
menningsálitið hefti framþróun
bifreiðarinnar.
Með hinni sannfærandi afsök-
un, að þeir smiðuðu það sem
fólkið vildi, visuðu bilaframleið-
endur árum saman kröfum og
athugasemdum framsýnna
bilagagnrýnenda á bug.
„Sveifluöxullinn” átti erfitt
uppdráttar, og á milli 1920 og ’30
varhlegið yfir bjórkrúsunum að
framhjóladrifi. A þeim tima leit
draumabillinn þannig út:
Oendanlega langt vélarhús og
tvö smásæti fyrir aftan það, og
ekkert pláss fyrir farangur.
Eftir margar tilraunir til að
framleiða bil, sem hentaði vel
alþýðu manna, varð „alþýðu-
vagninn” VW til. Bilakaupend-
um fyrir strið fannst hann ekki
aðeins grunsamlega ódýr, þeim
geðjaðist ekki að honum. Hinn
háhjólaði Opel P 4 var vinsælli.
Eftir strið kom tilhneigingin
til „drekanna”. Fallegast þótti
að hafa sem mest króm, vængi
að aftan, framrúðu i hálfhring
og mælaborð eins og á „Music-
Box”. Bilarnir voru með löng
nef og löng stél, þeir litu út eins
og bólguhnúðar hefðu myndazt i
málminum. öryggi inni i biln-
um var óþekkt. Stýrisstöngin
var lifshættulegt spjót, stýri,
takkar og snerlar orsökuðu
hryllileg meiðsl i bilslysum.
Bilarnir voru fyrst og fremst
fallegir að innan, með litlum
kórónum ofnum i sætin. Svo
voru sett litil þök á undirvagna
stórra bila og þeir seldir enn
dýrar— minna pláss fyrir meiri
peninga. Bilaframleiðendur
voru að komast i sjálfheldu,
billinn var hvorki skynsamlegur
né öruggur.
Þá komu slysasérfræðingar
til liðs við gagnrýnendur, ásamt
vaxandi umferðarþunga. Bif-
reiðanotendur sáu allt i einu, að
minna magn af málmi gat boðið
uppá meira. Bilaframleiðendur
þorðu nú að koma með nytsam-
lega bila á markaðinn. Renault
4 var brautryðjandi i nýrri af-
stöðu til yfirbygginga. Þó að
flestum fyndist hann ljótur til að
byrja með, gerði hann aftur-
hurðina vinsæla, en hún hafði
lækkað bila, sem höfðu hana,
niður i flokk sendiferðabila i tiu
ár.
Siðan kom eitt af öðru, sjálf-
stæð fjöðrun hjólanna, fram-
hjóladrif o.fl. Prjáliö vék fyrir
notagildinu, og siðast en ekki
sizt örygginu.
Þetta hefur gerzt á nokkrum
árum. Tillitssemin kom á elleftu
stundu, þegar algjört umferðar-
öngþveiti vofði yfir. Nú finnst
okkur bilarnir engu siður falleg-
ir, þrátt fyrir að skrautlegt útlit
sitji ekki lengur i fyrirrúmi,
heldur notagildi og öryggi.
Billinn er orðinn ómissandi i
lifi okkar. Án hans væri ekki
hægt að fara i ferðalag með alla
fjölskylduna og fullkominn og
þægilegan viðleguútbúnað, eig-
in bát, eða ibúðarvagn, og allt
þetta án þess að þurfa að borga
einhver ósköp. Þar að auki get-
ur maður breytt ferðaáætlun-
inni eins oft og mann langar til,
og ekki þarf að binda sig við á-
kveðna brottfarar- eða komu-
tima.
Billinn er orðinn eins og hús-
dýr númer eitt. Það myndi lika
kosta skatta, afskriftir og
tryggingu, þó að notazt væri við
lestir, langferðabila eða flug-
vélar.
Við lifum miklu þægilegra lifi
með þvi að hafa bilinn, og hann
er meira að segja ómissandi við
dreifingu matvæla, og fleira og
fleira, og þvi verðum við að
gera okkur grein fyrir og hætta
að sverta bilinn og halda á lofti
ókostum hans. Okkur ber að
stuðla að betra lifi, ásamt biln-
um, með þvi að nota hann skyn-
samlega. (Endursagt MM).
Fyrsti Fólksvagninn 1937:950
kúbik, kostaði 02.000,- kr.
I’aris 1900: Ral'magns-Porsche
Alþýðuvagn 1924: Opel
„lauffroskur”.
Mini 1929: RMW-I)ixi 15
hestöfl.
Ilraðskreiður bill 1909: Benz,
sem komst 211 km á klst.