Tíminn - 30.11.1975, Blaðsíða 21

20
TÍMINN
Sunnudagur 30. nóvember 1975.
Sunnudagur 30. nóvember 1975.
TÍMINN
21
— kvað Stephan G. um Inggjald í Hergilsey.
Eitthvað líkt mætti segja um þann,
sem hér er rætt við
sólarhringnum eru. Þetta var að
visu erfitt fyrstu vikurnar, on það
lagaðist fljótt, og þessi reynsla
kom mér vel siðar, þvi að f hjá-
setunni lærði ég að ná valdi á þvi
að sofna og vakna hvenær sem ég
vildi og þurfti. Nátthaginn var
talsverðan spöl frá bænum, og
þegar ég hýsti ærnar þar, kom
það iðulega fyrir, þegar gott var
veður, að ég fór ekki heim, heldur
lagðist til hvlldar rétt hjá nátt-
haganum og breiddi jakkann
minn ofan á mig. Ég þurfti ekki
að óttast að ég svæfi yfir mig,
ærnar „minar” blessaðar, sáu
um það. Þegar þær var farið að
langa út, fóru þær að ókyrrast,
jafnvel að jarma, og þá var ég
fljótur að vakna.
— Þaö hefur vlst verið nóg að
borða á Jökuldalnum, þá eins og
bæði áður og siðan, svo vistiri hef-
ur verið góð, þótt erfiði væri
nokkurt?
— Sjálfsagt hefur viðurgerning
ur verið eitthvað misjafn, eins og
i öðrum sveitum á þeim tima, en
hvað mig snerti, var óþarft að
kvarta. Ég var svinalinn eins og
grls. Það var aldrei neitt ofgott
handa smalanum, og svo mun
víðar hafa verið. Steinunn á
Eirlksstöðum var mér svo góð og
nærgætin, að engu var likara en
að hún væri móðir min. Að visu
vissi hún, að ég var móðurlaus,
mamma min dó, þegar ég var niu
ára gamall, en mér er nær að
halda, að Steinunn hefði verið
mér jafngóð, þótt svo hefði ekki
verið ástatt. Góðleikinn var eðli
•hennar.
Stundum komu gestir i Eiriks-
staði, einkum austan úr Fljótsdal
á sumrin. Þegar svo bar við,
langaði Steinunni til þess að hafa
eitthvað nýtt á borðum, og þá
samdist svo með okkur, að ég færi
upp i Þverárvatn með netstubb og
veiddi nokkra silunga á meðan
æmar bældu sig i nátthaganum.
Ég hafði gaman af þessu, og það
gerði mér ekki svo mikið til, þótt
ég missti af „nátthagablundin-
um” þá nóttina, ég bætti mér það
upp næsta sólarhringinn.
Samstarf manns og
hunds
— Voru kviaær ekki sæmilega
spakar á Eiriksstöðum, þvi að
landgott hlýtur að vera þar eins
og annars staðar á Jökuldal?
— Þetta var heilmikil yfirferð.
Ég átti auðvitað að halda þeim
vel til haga, til þess að þær mjólk-
uðu sem bezt, en það kom mér
ekki á óvart, þvi að ég hafði verið
smali áður en ég kom I Eiriks-
staöi. Samt lærði ég heilmikið i
hjásetunni á Eiriksstöðum, þvi að
fá verk eru svo, að menn nái ekki
á þeim betri og betri tökum, eftir
þvi sem þeir vinna þau lengur. Ég-
varð að beita þeim i flóana fyrir
ofan brúnir, að minnsta kosti ein-
hverja stund á hverjum degi, til
þess að þær fengju sem fjöl-
breyttast viðurværi, en þar er vit-
anlega allt annað gróðurfar i hlið-
um fjallsins, hvað þá niðri i daln-
um. Votlendisgróður flóanna var
nauðsynlegur I og með.
En þóttþetta væri talsvert stórt
svæði, sem ég fór um með ærnar
dag hvern, var erfiðið ekki ýkja-
mikið fyrir mig. Ég þurfti ekki
annað að gera en að lötra á eftir
hópnum, hundurinn sá um hitt.
Þá átti hver smali og hver fjár-
maður sinn hund, þá voru húndar
i stöðugri notkun og þjálfun allan
ársins hring, vetur, sumar, vor og
haust. Þá var varla sá klaufi til,
að hann kynni ekki að venja hund,
og þá urðu flestir, — eða að
minnsta kosti mjög margir —
hundar þannig, að hægt var að
tala við þá eins og menn. Þeir
gerðu það sem þeim var sagt, en
hvorki meira né minna. Ég átti
afbragðshund, þegar ég var á Ei-
riksstöðum, en þó átti ég eftir að
eignast annan, ennþá betri, löngu
seinna.
Depill
Ég átti þá heima á Eiðum, og
einu sinni sem oftar var ég stadd-
ur niðri á Seyðisfirði. Þá var þar
á dögum kvenmaður einn, sem
sumir strákar kölluðu Kúa-Siggu,
af þvi að hún hét Sigríður og gætti
kúa allra bæjarbúa, sem voru
látnar ganga ieinum hóp á sumr-
in utan bæjar, og voru vitanlega
reknar i haga og úr kvölds og
morgna.
Nú hafði svo til borið, að á fjör-
ur Sigriðar hafði rekið hvolp,
hálf-útlendan, að sagt var, grið-
arlega stóran og föngulegan.
Hann var alhvi'tur, að öðru leyti
en þvi, að aftan á öðru eyra hans
var dökkgrár blettur. Og sem ég
er nú þarna staddur niðri á
Seyðisfirði og ætlaði að fara að
halda heim á leið, sagði Sigriður
við mig: Blessaður taktu þennan
hvolp með þér upp á Hérað, ég
ræð ekkert við hann fyrir fjöri og
ærslum. Jú, ég var svo sem
ekkert á móti þvi mér leizt vel á
hann og fannst hann fallegur.
Hann var vingjarnlegur og strax
fús á að fylgja mér. Ég hef sjald-
an verið jafnheppinn hvað hús-
dýraeign snertir. Annan eins
hund hef ég hvorki átt né þekkt, —
fyrr eða siðar. Mér var leikur
einn að smala með honum land-
svæði, sem venjulega var ætlað
þrem mönnum eða fleiri. Ég
þurfti ekki annað en að ganga út
með ánni, Depill (en svo kaliaði
ég hund minn), smalaði aleinn
upp á brún og meira að segja
einnig ofan brúna. Hann kom svo
fram á brúnina annað slagið til
þess að vita, hvað hann ætti að
gera næst. Samstarf okkar var
eins og á milli tveggja samval-
inna manna, og ekki skorti hann
þrekið. — í minum augum hafði
hann aðeins einn galla, og væri þó
nær að kalla það breyskleika.
Hann hafði svo gaman af þvi að
striöa fullorðnum hrútum, að ef
þeir urðu á vegi hans, — til dæmis
þegar hann var sendur fyrir þá —
gat hann ekki stillt sig um að taka
neðan I hálsinn á þeim, skella
þeim á hrygginn og.skemmta sér
yfir óförum þeirra. Þegar svo
hrútarnir sprikluðu og börðust
um, sjálfsagt bæði hræddir og
reiðir, dansaði Depill i kringum
þá og réð sér ekki fyrir fögnuði.
Það var engu likara en hann væri
skellihlæjandi. Hann gat unað sér
svo lengi við þennan leik, að hann
gleymdi þeim<verkum, sem hann
hafði ætlað að vinna, —en þetta
lék hann aldrei við neinar aðrar
kindur en hrúta. Ég bað hann
margoftaðhætta þessu og refsaði
honum jafnvel talsvert strang-
lega, en allt kom fyrir ekki, það
reyndist ógerningur að venja
hann af þessum óvana.
Ég átti hann þangað til ég fór til
Reykjavikur. Þá skildi ég hann
eftir I góðum höndum, á bænum
þar sem konuefnið mitt átti
heima, þvi að ég ætlaði að koma
heim að vori. En Depill neytti
hvorki svefns né matar, hljóp
eirðarlaus um allar jarðir,
jafnvel upp um fjöll og firnindi,
leitandi og gólandi, öllum til
armæðu, og sjálfum sér þó mest.
Það var ekki um annað að ræða
en að farga honum, — enda átti
það ekki fyrir eiganda hans að
liggja að slita skóm sjnym á
bernskustöðvunum á Austur-
landi.
Ekki var Depill með öllu
Jökulsá á Dal — hamrammt forað I ægilegu gljúfri. Þeir, sem kynnu að
vilja vita, hvernig barn, sem elst upp á bökkum Jöklu, fer aö þvi að
verða vinur hennar, ættu að lesa ritgerö Bjarna heitins Benediktssonar
frá Hofteigi, Drengurinn og fljótið.
Magnús Stefánsson.
EINN AF GÖRPUM gamla
timans, einn þeirra, sem hafa
unnið hörðum höndum langa ævi
og lagt sitt af mörkum til upp-
byggingar okkar fámenna þjóð-
félags,einn þeirra, sem hafa gert
frumstætt bændasamfélag að nú-
tima þjóðfélagi, — þaö er einn
þeirra, sem ræðir við lesendur
Timans i dag. Hann heitir
Magnús Stefánsson, og ýmsir
munu kannast viö hann sem
Iþróttamann og siðar dyravörð i
Stjómarráði Islands. En um þá
hluti verður fátt rætt hér. Hafi
einhver ráðherra einhvern tima
hvislað leyndarmáli i eyra
Magnúsar, þá fara aö minnsta
kosti ekki af þvi neinar sögur.
Magnús Stefánsson er ekki sú
manngerð, sem bregzt trausti
annarra. Hann er af öðrum toga
spunninn.
Þungbær veikindi
á bernskuárum
Magnús er nú rétt tæplega hálf
niræður, en svo hress og kvikleg-
ur á fæti, að hann gæti auðveld-
lega verið svo sem tiu-tólf árum
yngri. En kirkjubókin situr við
sinn keip, og þar sem Magnús er
þrátt fyrir allt kominn þetta til
aldurs, þykir viðeigandi að byrja
spumingarnar á þessa leið:
— Hvað er þér minnisstæðast
frá æsku þinni, Magnús?
— Eitt meö þvi fyrsta sem ég
man, og jafnframt þaö sem mér
er fastast i minni, eru alvarleg
veikindi, sem yfir mig komu i
bernsku. Ég var þá 5 ára gam-
all, sjálfsagt óþægðarpjakkur,
eins og flestir strákar eru á þvi
skeiði, og svo mikið er að minnsta
kosti vist, að ég reif i rælni ofan af
Hofteigur á Jökuldal, kirkjustaður og stórbýli að fornu og nýju. Og hefur á siöustu áratugum tengzt is-
ienzkri bókmenntasögu með eftirminnilegum hætti. Ljósm. Páll Jónsson.
Timamynd Róbert.
áblástri, sem ég var með á ann-
arri vörinni. En ég hef vist ekki
veriðsérlegahreinn á fingrunum,
einhverjar miðurhollar bakteriur
hafa komizt I sárið, og þetta til-
tæki var nærri búið að drepa mig.
Ég vaknaði klukkan fjögur nótt-
ina eftir við það að mér fannst ég
vera að kafna, enda var það vist
ekki fjarri lagi. Ég átti heima i
Fremra-Seli i Hróarstungu, þeg-
ar þetta gerðist. Þá var aðeins
einn læknir á öllu Fljótsdals-
héraði og ekki eins auðvelt að
koma fólki undir læknishendur og
nú, jafnvel þótt fársjúkt væri.
Pabbi reið I flýti á stað til næsta
bæjar, þar sem hann ætlaði að fá
lánaðan annan hest til læknis-
vitjunar, en þá vildi svo heppilega
til, að læknirinn var einmitt
staddur þar. Hafði hann verið
sóttur þangað daginn áður, og
svaf nú þar, þegar föður minn bar
að garði. Llklega hefur þetta orð-
ið mér til lifs.
Þegar læknirinn var nú til min
kominn, byrjaði hann á þvi að
taka glerlegginn neðan úr túttu
systur minnar, sem var yhgri en
ég og troða honum niður i kok
mér, og i gegnum hann púaði ég
um hrið, þar til bólgan rénaði. En
af mér er það annars að segja, að
ég fékk sár um allt höfuðið, og
einhver angi af óþverranum
komst i augun, þvi að ég varð
nærri blindur næstu þrjú árin, og
lá lengstum rúmfastur til átta ára
aldurs. Mér er I minni einn
morgunn að vorlagi á þessum
sjóndepruárum minum. Ég þótt-
ist sjá, að oliutýra væri rétt fyrir
framan mig, þar sem ég lá, en
þær voru algeng ljósfæri á þeirri
tið. Mér þótti þetta undarlegt, þvi
ég vissi, að nú var komið vor. En
þetta reyndist þá vera sjálf sólin,
sem skein beint inn á ennið á mér.
Ingólfur Gislason
á Vopnafirði
læknaði mig
Svo smá-batnaði mér, hægt og
hægt, og þegar ég var þrettán
ára, var ég orðinn læs. A þorran-
um þann vetur byrjaði ég að læra
kverið — i fjósinu hjá Gróu á
Rangá. En ég var ekki laus allra
mála, þótt verstu veikindin væru
afstaðin. Ég var alltaf með sár
(kýli) á öðru kjálkabaröinu, rétt
neöan við eyrað. Ég sýndi þetta
þeim fáu læknum sem á vegi min-
um urðu á Fljótsdalshéraði, en
fékk aldrei annað en einhver
smyrsl, sem ekki dugðu neitt.
Þegar ég var orðinn sautján
ára, réði ég mig sem smala til
Einars bónda á Eiriksstöðum á
Jökuldal. En ég setti það upp að
þurfa ekki að koma i vistina, fyrr
en hálfum mánuði eftir kross-
messu. Þetta geröiég vegna þess,
að ég vissi, að nú var kominn nýr
læknir til Vopnafjarðar, Ingólfur
Gislason að nafni, og þótt ég
þekkti hann ekki neitt, vildi ég
samt sýna honum mein mitt, þvi
að mér þótti flest til vinnandi að
losna við það. Ég fór svo út i
Vopnafjörð og náði fundi Ingólfs.
Ingólfur sá strax hvað að var:
það var komin skemmd i beinið.
Hann hreinsaði og skóf, skóf og
hreinsaði, allt hvað af tók, og
brenndi með vitissteini. Það var
hábölvuð liðan, á meðan á að-
gerðinni stóð, en hún dugði. Ég
var hjá Ingólfi i tiu daga og fór frá
honum albata, eða svo gott sem.
Sáriö var að visu ekki fullgróið,
en þaö vannst sigur á sjúkdómin-
um, og eins og Ingólfur spáði:
þetta greri á nokkrum dögum.
Steinunn á Eiriks-
stöðum var mér eins
og bezta móðir
— Var þaö ekki heldur erfitt
hiutskipti óhörðnuðum ungiingi,
sem haföi átt við mikið heilsu-
leysi að striöa, að vera vinnu-
maður á svo landstórri jörð sem
Eiriksstöðum á Jökuldaí?
—Ég held mér sé óhætt að segja
að vist min á Eiriksstöðum sé
bezta timabilið sem ég hafði lifað,
eftir að ég fór úr föðurhúsum. Ég
var smali, og átti að passa ærnar
allan sólarhringinn, að þvi
undanskildu þó, að ég mátti hafa
þær i nátthaga i þrjá klukkutima
af þeim tuttugu og fjórum, sem i
Því sál hans var stælt
í ættlandi hörðu, sem
af því eðli, sem er
dekrar við fátt...”
Vopnafjöröur i vetrarbúningi. Hér fékk viðmæiandi okkar lækningu fyrir náö Ingólfs Gisiasonar, svo sem fram kemur i greininni
sneyddur varðhundseðli. Ef ég
lagðist til hvildar úti undir beru
lofti, sem ég gerði oft, settist hann
við fætur mina eða lá þar. En
bæri svo til að maður eða skepna
kæmi i nánd, reis hann upp, urr-
andiog ófrýnn mjög, óg hárin risu
aftur eftir öllum hrygg. Þá var
hann ekki árennilegur, og menn
tóku gjarna það ráð að kalla til
min til þess að vekja athygli á
sér, þvi að þeim leizt ekki á að
nálgast Depil, þegar hann var i
þessum ham.
Lestaferð til Vopna-
fjarðar
— Voru ekki lestaferðir tiðkað-
ar á Jökuldal á þeim árum, sem
þú varst þar vinnumaður?
— Aðallega voru farnar tvær
lestaferðir á ári, ullarferðin á
vorin og svo haustferðin. Fyrsta
kaupstaðarferðin, sem ég fór um
dagana, var þegar ég fór með ull-
ina frá Eiriksstöðum út á Vopna-
fjörð, eða Kolbeinstanga, eins og
kaupstaðurinn þar er jafnan
nefndur, eftir tanganum sem
hann stendur á. Við fórum Tungu-
heiði, með Fellahlið endilegri, og
er það góður vegur og skemmti-
leg leið, eins og þeir vita, sem til
þekkja þótt litt tjái að lýsa þvi
landi fyrir þeim, sem aldrei hefur
þar komið. Á einum
hestinum voru koffort. I þau átti
ég að láta allan þann varning,
sem ekki mátti hrekjast, eins og
jafnan er sagt á Austurlandi um
það sem blotnaði i meðförum. Og
utan um alla matvörupokana
hafðiég þæfða poka úr ullarhraki
til þess að verja þá bleytu.
Við vorum tveir i ferðinni,
bóndi af næsta bæ og ég. Eina
vandamál mitt var að láta upp
koffortin, þvi að ég náði illa utan
um þau, en þar gat bóndi litt
hjálpað upp á sakirnar, þvi að
hann var smár vexti, og var jafn-
vel enn verr á vegi staddur en ég.
En þetta fór allt vel á endanum.
En það var ekki nóg með að ég
væri látinn hafa koffort undir
þann varning, sem ekki mátti
hrekjast. t hvoru kofforti voru
skjóður úr eltiskinni, og átti ég að
láta sina vörutegundina i hverja
skjóðu, kaffi I eina,sykur i aðra
smákökur eða brauð i hina þriðju
og svo framvegis. Þetta segir
nokkuð um þá hirðu og reglusemi,
sem einkenndi hið góða heimili á
Eiriksstöðum.
— Manstu, hversu lengi þið vor-
uð á milli Eiriksstaða og Vopna-
fjarðar?
—Mig minnir þetta vera talinn
tuttugu og þriggja klukkutima
lestagangur. Við gistum hvergi á
leiðinni en við áðum lengi I hvert
skipti og hvíldum vel, sérstaklega
á heimleiðinni þvi að þá var
þyngra áhestunum.
Ég hef sjaldan
séð ljótari sjón
— En svo við gleymum ekki
aiveg einum þættinum i lifi þinu,
Magnús: Er það ekki rétt, að þú
hafir um langt skeið verið
iþróttamaður?
— Mitt iþróttalif byrjaði með
áflogum. Mér þótti ákaflega
gaman að fljúgastá, þegar ég var
strákur, og undi mér þá bezt,
þegar verulegt lif var i tuskunum.
Þegar ég var á Eiriksstöðum
var Gunnlaugur á Eiriksstöðum,
siðar læknir, I skóla. Hann kom
heim til foreldra sinna um vorið,
eins og lög gera ráð fyrir, og hafði
þá meðferðis bók, sem að visu var
á dönsku, en gæti heitið á Islenzku
Aðferð min. Þarna var lýst hinum
margvislegustu iþróttum og
likamsrækt. Hann lánaði mér
þessa bók, skýrði út fyrir mér
myndirnar i henni og leyfði mér
að hafa hana um sumarið, gegn
þvi að ég skilaði henni
óskemmdri til hans, þegar hann
færi aftur i skólann um haustið.
Ég gleymi aldrei þeirri stund,
þegar ég ætlaði i fyrsta skipti að
busla i vatni. Það var sólheitur
sumardagur, og tjörnin sem lá
fyrir fótum mér var silfurtær.
Þegar ég hefði klætt mig úr öllum
fötunum og stóð á tjarnar-
bakkanum, komstég ekki hjá þvi
að sjá mynd mina á vatnsfletin-
um. Ég hef sjaldan á ævi minni
séðljótari sjón. Brjóstið var inn-
fallið, útlimir kræklulegir, og fæt-
urnir svo bognir inn, að varla
mun hafa verið minna en átta
þumlungar á milli hælanna, þeg-
ar hnén námu saman. Ég sá ekki
betur en að allur likami minn
væri aflagaður og öðru visi en
vera átti, þegar ég bar hann
saman við myndirnar i bókinni og
það fólk, sem ég hafði fyrir aug-
um dagsdaglega.
— Þú hefur samt ekki misst
kjarkinn, heldur tekið tii óspiiitra
málanna við æfingarnar?
— Nei, ég missti ekki kjarkinn.
Ég stundaði æfingar reglulega og
hef gripið til þeirra fram undir
þennan dag. Ég er nú orðinn átta-
tiu og fjögurra ára, og alltaf þeg-
ar mér finnst ég vera að fá gigt,
eða önnur ódöngun að hlaupa i
skrokkinn á mér, þá grip ég til
gömlu og góðu æfinganna minna,
og þá verður ekki meira úr gigt-
inni i það skiptið.
„Þetta er þó ekki
strákhelvitið sem............”
— Þú varst lengi mikill knatt-
spyrnumaður?
— Ég var alltaf að sparka og
sprikla i fótbolta, ekki vantaði
það. En einu sinni varð ég fyrir
óþægilegu óhappi. Við vorum i
knattspyrnu austur á Egilsstöð-
um, tveir menn komu að mér sinn
frá hvorri hlið, báðir ætluðu að
sparka i boltann, en hvorugur
hitti hann, heldur komu bæði
spörkin i aðra löppina á mér með
þeim afleiðingum, að hún brotn-
aði illa. Héraðslæknir var auðvit-
að tii kvaddur, og þegar hann sá
hvers kyns var, kallaði hann
Ingólf Gislason á Vopnafirði til
aðstoðar sér. Ingólfur kom,
skoðaði fót minn og tók á honum,
nokkuö svo hranalega, að þvi er
mér fannst, að minnsta kosti var
sársaukinn herfilegur. Og áður en
ég vissi af, hafði skroppiö út úr
mér: Ætlarðu nú að ljúka við að
drepa mig? Ingólfur leit á mig,
hvasst og rannsakandi, en þó
engan veginn óvingjarnlega og
sagði: Þetta er þó ekki strák-
helvítið, sem var næstum búinn
að drepa fyrir mér kerlinguna,
hérna um árið? En sú var saga til
þessa, að þegar Ingólfur gerði að
höfuðsári minu nokkrum árum
áöur, hafði hann ætlaö að svæfa
mig, og hafði konu sér til aðstoðar
við það. Þegar ég var alveg að
sofna, kom það fyrir mig, sem
stundum átti sér vist sér stað hér
fyrrum, á meðan svæfíngatækm
var ófulikomnari en hún er núna:
Ég fékk einhvers konar æði i
svefnrofanum, barði frá mér og
hitti beint i konuna, þar sem hún
hélt á svæfingarmaskanum yfir
andliti mér, svo að hún hrökk út i
horn á herberginu, og varð ekki
meira af svæfingu. — Og hér
hittumst við nú aftur, Ingólfur
Gislason og ég, og ekki brugðust
mér handtökin hans fremur en
fyrri daginn, þótt báðir létum við
sitt af hverju fjúka. Fótur minn
greri, og ég hélt áfram að stundá
iþróttir.
Stærsti vinahópur
minn eru bækur
— Það hafa vist ekki verið
mörg tækifæri til tnenntunar á
uppvaxtarárum þinum, og allra
sizt fyrir unglinga, sem þurftu að
fara að vinna fyrir sér strax og
þeir gátu?
—• Nei, það er alveg rétt,
tækifærin voru ekki mörg, og
allra sizt fyrir þá, sem efnalitlir
voru. Ég fór þó á búnaðarskólann
á Eiðum, og var þar i tvö ár.
Löngu seina ætlaði ég að halda
áfram námi, og settist i Sam-
vinnuskólann, en þá kom sú kerl-
ing til sögunnar, sem ekki lét að
sér hæða: fátæktin. Ég varð að
hætta sökum peningaleysis og
lagði ekki út á neina námsbraut
eftir það. Hitt er annaö mál, og ég
hef reynt eftir föngum að bæta
mér þetta upp með lestri. Ég hef
alla mina ævi verið bókaormur,
og bæði viljaö lesa bækur og eiga
þær. — Ég er nú orðinn svo
gamall, að flestir kunningjar
minir frá fornu fari eru farnir á
undan mér yfir landamærin.
Eiginlega eru bækurnar einu vin-
irnir sem ég á eftir, hérna megin
grafarninnar — eða þær eru að
minnsta kosti langsamlega
stærsti vinahópurinn.
Ætt og uppruni
— Eins og þú veizt, Magnús,
eru tsiendingar óskaplega for-
vitnir hver um annan. Viltu ekki
svala forvitni lesenda okkar með
þvi aðsegja þeim eitthvað um ætt
þína?
— Það er svo sem ekki nema
sjálfsagt, ef einhver hefur gaman
af þvi að lesa slikt. Ég er upp
runninn á Austurlandi, eins og
komið hefur fram hér á undan, en
ættirnar liggja þó viðar, eins og
hjá flestum.
Séra Jón i Vallanesi átti tvo
syni, Jón og Eirik, Þeir kvæntust
sinni systurinni hvor, dætrum
Eiriks Hallssonar á Steinsvaði.
Þar með náöu saman tvær
stærstu ættir á Austurlandi,
Njarðvikurætt og svokölluð
Vallanesætt. Jón þessi Jónsson
bjó lengi i Bót, og var hrepps-
stjóri. Dóttir hans giftist Sigurði
Benediktssyni frá Rangá, Dóttir
þeirra hjóna var Oddný amma
min, móðir mömmu minnar.
Föðurætt min er úr Eyjafiröi,
þegar fram i kemur. Maður er
nefndur Arni, og var kallaður
Eyjafjarðarskáid. Sonur hans,
Jóhannes að nafni, fluttist austur
á Hérað og kvæntist þar Krist-
björgu nokkurri Jónsdóttur af
Eyjaselsætt. Eitt af börnum
þeirra var Magnús afi minn og
nafni, faðir föður mins.
Magnús var lengi i Fögruhlið,
en fluttistsvo norður i Böðvarsdal
i Vopnafirði. Þá bjó i Böðvarsdal
Rafn nokkur frá Hrærekslæk i
Tungu. Magnús afi minn trúlof-
aðist nú dóttur bónda, og þau
eignuðust eitt barn saman.
Heldur varð þó stutt i þeim hjú-
Framhald á bls. 36
Sænautasel i Jökuldalsheiði. Landgæði eru frábær þar um slóðir, enda
var smalanum á Eiríksstöðum uppálagt að halda kviaánum i flóunum
ofan brúna, að minnsta kosti stund úr degi, svo að þær mættu fylla sig á
safaríku kjarngresi Heiðarinnar. Ljósm. Páll Jónsson.