Tíminn - 14.12.1975, Blaðsíða 11

Sunnudagur 14. desember 1975.
TÍMINN
11

i
Þorsteinn Erlingsson skáld
þótti ekki trúaður á sumar
kenningar kirkjunnar. Sumir
töldu hann „trúlausan”. Aðrir,
sem þekktu hann bezt, sögðu
það hina mestu fjarstæðu. Hvað
segir t.d. þetta, er hann kveður i
þann mund, sem hann finnur að
sólarlag ævinnar er að nálgast,
þá hlakkar hann til að „vakna
ungur einhvern daginn með
eilifð glaða kringum sig.” — Og
áhvað trúði hann? Þessu hefur
verið svarað á þennan veg:
„Hann trúði á fegurðina. Hann
trúði á einlægnina. Hann trúði á
miskunnsemina. Hann trúði á
réttlætið. Hann trúði á kærleik-
ann. Hann trúði á sannleikann.”
Honum fannst ekkert eiga rétt á
sér annað en það góða.
1 sama streng tók Matthias:
Gjöfinsem
Löngu eftir viðtöku gjafarinnar, þá mun yðar minnst af ánægðum eiganda.
Frábær að gerð og lögun, PARKER er sá penni, sem verður notaður og
glaðst yfir um árabil og er hugljúf minning um úrvals gjöf um leið og hann er notaður.
PARKER pennar eru lofaðir af fagmönnum fyrir hið stílhreina útlit,
þekktir heimshornanna á milli fyrir bestu skrifhæfni.
Veljið PARKER penna til gjafa (eða eignar). PARKER penni er lífstíðareign.
PARKER pennar kosta frá kr. 490.- til kr. 12,945.-
PARKER eftirsóttasti penni heims. j
11
0
....Rétta stefnu siglir aðeins sá,
sem hið góða ræður mestu hjá.
Hvað sem liður trúarskoðun-
um og játningum, þá hlýtur það
að vera eitt aðalverkefni kirkj-
unnar að kalla fram þaö góða i
manninum: Og þar á hún
nægjanlegt starf fyrir höndum,
þtítt þjónar hennar séu ekki að
eyða orku sinni i það að troða i
okkur sérstökum kenningum
eða samþykktum kirkjufunda,
sem oft reynast sannkölluð
neyðarbrauð.
Sú er reynslan, að fjöldi ftílks
gengur iðulega til altaris. Þetta
er iraun og veru ósköp eðlilegt,
þv! að ýmsir hafa margan
breyzkleika á samvizkunni. Er
þá notalegt að koma frá altaris-
göngunni hvitþveginn af öllu
sliku, þvi að prestarnir segjast
hafa leyfi til að boða altaris-
gestum, hverjum sem er, fyrir-
gefningu syndanna. En hvaðan
fá þeir leyfi til shkra hreingem-
inga, svo að gagni megi koma?
Ég bara spyr: Er þetta hægt?
Eitt af þvi, sem þykir miklu
skipta og sjálfsagt, að börn
kunni og hafi yfir á fermingar-
degi er trúarjátningin. En
hvernig eiga vesalings börnin
að tileinka sér hana i einlægni,
þar sem orðalag hennar er á
margan hátt „óttalegt ólán”?
Það er t.d. sögulegt, en alls ekki
trúarlegt atriði og skiptir engu
máli i þessu sambandi hvort
hann hét Pilatus eða hvað
annað, sá sem var neyddur af
mannfjöldanum til að dæma
frelsarann til dauða. Og hvaða
trúargildihefur það fyrir börnin
að fá að vita það, að Jesús
VERA AÐ HUGSA"
Þetta erusifelldar „lullubiapré-
dikanir”, og engin ný hugsun
vakin hjá hlustendum. Verið ró-
leg, gætu prestarnir sagt, við
skulum taka af ykkur ómakið.
Tómas skáld Guðmundsson
segir svo um Einar H. Kvaran,
að það hafi verið almenn skoð-
un, ,,að hann væri einn allra-
mestur vitsmunamaður sinnar
kynslóðar á íslandi.” Og
Halldór Laxnes hefur þetta um
Einar að segja: „Liklega hefur
enginn maður gert Krist öllu
vinsælli á Islandi.” Hvað segja
„bókstafstrúarprestar” um
annað eins og þetta? Eru þeir
menn til að taka Einari H.
Kvaran fram i þessu efni? — Og
um þröngsýni kirkjunnar hefur
Einar þessa likingu fram að
færa: „Jafnvel úthafið mundi
verða að stöðupolli og að lokum
þoma upp, ef ár og lækir jarðar-
innar og regn himinsins
streymdi ekki i það.”
Oft heyrist kvartað undan lé-
legri kirkjusókn. En varla
styrkist sá þáttur, ef prestar
reyna að gera kirkjuna að eins
konar stöðupolli eða girða svo
vandlega i kringum sig, að eng-
in frjáls hugsun eigi þar inn-
göngu. Þeir mega þá sjálfum
sér um kenna.
Kristur hafi stigið niður til helj-
ar (orðið mildað frá latnesku
merkingunni)? Og i trúarjátn-
ingunni er þess ekki getið,
hvaða erindi hann átti þangað.
Og jafnvel enn er til, að talað sé
um „upprisu holdsins” (í stað
„upprisu dauðra”). Margt er
þarna sem sagt litt skiljanlegt,
svo sem „samfélag heilagra”.
Hverjir vom þessir „heilögu”?
Þó að það verði talið mér til
syndar, get ég ekki komizt hjá
þvi að láta i ljós, að trúarjátn-
ingin á skilið betri meðferð. Hún
á skilið að verða svo einföld I
orðalagi, að hvert barn skilji,
hugljúf i sniðum, trúverðug og
sannfærandi.
Að lokum þetta: Ef kirkjan
vill halda reisn sinni, má hún
alls ekki stefna að þvi að múl-
binda fólkið við þröngsýnar
kreddukenningar, heldur flytja
þvi aðlaðandi gleðiboðskap, er
lyfti þvi á hærra þroskastig og
geri það sambúðarhæfara en
raun ber vitni um. Blind bók-
stafstrúarkenning gétur aldrei
gefið þá sálubót, sem almenn-
ingur þarfnast. Hverjum ber
frekar en kirkjunni að „láta dyr
standa opnar?”
Flestir munu óska þess, að
kirkjan beri þann blæ, sem segir
i sálmi Vald.V. Snævarr:
Vor dýra móðir, kristin kirkja,
svo kærleiksrik og blið,
vill hvetja, laða, styðja, styrkja
til starfa drottins lýð.
Húnleitar,kallar, liknar, fræðir
og ljóssins trú i hjörtum manna
glæðir
Hún lætur hljóma lifsins mál,
er lifgað getur hverja sál.
Kirkjan á örugglega I fórum
sinum þau dýrmætu smyrsl, er
grætt geta hin dýpstu sár mann-
legs llfs, ef rétt er á haldið.
Björn Jakobsson