Tíminn - 14.12.1975, Blaðsíða 21

Sunnudagur 14. desember 1975.
TÍMINN
21
SAGT
\NLEGT
— Já, þaö veit ég alveg ná-
kvæmlega.
— Má ég vera svo nærgöngull
að spyrja, hvort þú hefur reynt að
ná ,,þessu eina” á mynd?
— Jah, nú veit ég ekki hvað ég
á að segja. Það, sem stendur
hjarta minu næst nú sem stendur,
er hvernig við konur erum settar i
þjóðfélagi nútimans. Ég er i
Starfstúlknafélaginu Sókn, og ég
get ekki betur séð en að gengið sé
á rétt Sóknarkvenna á öllum svið-
um. Ég vil gjarna koma þvi á
framfæri i mynd sem allir skilja,
hvernig Sóknarkonur eru settar,
þær eiga við m jög slæm launakjör
að búa, ogég get ekki séð, að störf
þeirra séu neins metin.
Ég gæti aldrei
fengið mig til þess
að nota slikt myndaefni
— Þú vinnur þá utan heimilis,
fyrst þú ert i Sókn?
— Já, ég vinn sem starfsstúlka
á Kleppi, — það er vist kallað að
gera gæzlukona.
— Finnst þér ekki neitt óhugn-
anlegt að vinna á slikum stað?
— Nei, ekki hef ég fundið til
þess. Ég held, þvert á móti, að
það sé þroskandi fyrir hvern sem
er að vinna á sjúkrahúsi, hvort
sem það er geðveiki eða eitthvað
annað sem að sjúklingunum
gengur. Þar er margt hægt að
gera öðrum til hagræðis, og það
veitir hverri mannveru mikið að
geta liðsinnt öðrum, en hinu má
ekki heldur gleyma, að sjúkling-
arnir veita okkur lika mikið,
beinlfnis. — Auk alls annars er
svo Kleppur lika mjög góður
vinnustaður, þar er góður félags-
andi og samstarfsfólk ágætt.
— Hafa samskipti þin við sjúk-
linga aldrei orðið þér myndaefni?
— Nei, og þótt ég kæmi ein-
hvern tima auga á að hægt væri
að nota sh'k dagleg samskipti i
mynd, myndi ég ekki notfæra mér
það. Með þvi fyndist mér ég vera
að höggva of nærri einkamálum,
bæði sjálfrar min og annarra.
Auðvitað veit ég, að til eru mál-
verk af sjúklingum, og af læknis-
aðgerðum, en ég held að ég gæti
aldrei fengið mig til þess að nota
slikt myndaefni.
— Snúum okkur þá aftur beint
að vefnaðinum. Hvernig band
notar þú?
— Ég veit ekki betur en að það
sé gömul hefð að nota islenzku
ullina,aðallegaeingirni. Núásið-
ustu timum er farið að nota hamp
og snæri, og mér skilst, að þvi
grófara sem efnið er, þeim mun
nýtizkulegra þyki verkið. Nú er
nefnilega ekki stefnt að þvi að á-
ferðin sé slétt og felld, heldur hið
gagnstæða. Vafningar cg annað
slikt má gjarna koma i ljós.
— Þið þurfið vist ekki vefstól,
fyrst þið notiö ekki önnur tæki en
venjulegan matgaffal?
— Hér er ekki um nein skil að
ræða, eins og i venjulegum vefn-
aði, heldur plokkum við hvern
þráð með fingrunum, og siðan er
þræðinum þrykkt niður með
gafflinum. Þetta er að visu mjög
seinleg aðferð, en á móti kemur
hitt, að hún veitir margvisleg
tækifæri til myndrænnar tjáning-
ar umfram annan vefnað.
— Hvað getur þú imyndað þér
að þú sért lengi að vefa eina með-
alstóra mynd?
— Ég veit ekki, þetta er unnið á
Hún er að taka hendurnar frá andlitinu, það skyldi þó aldrei vera að hún sæi hilla undir nýjan tima? —
Timamvnd: Kóbert.
svo stopulum stundum. Mér hefur
oft dottið i hug að skrifa niður og
telja klukkustundirnar, sem ég sit
við hverja mynd, en af þvi hefur
aldrei orðið. Nú, og ef við litum á
hitt, hversu lengi einhver ákveðin
mynd stendur i rammanum, þá
fer það lika eftir ýmsum ástæð-
um. Það er mjög mismunandi,
hve húsmæðurhafa mikið að gera
við heimilisverkin, og fer meðal
annars mikið eftir árstiðum. Auk
þess vinn ég utan heimilis, en að
visu ekki alla daga, það eru sextiu
hundraðshlutar fullrar vinnu,
sem i minn hlut koma. Mér þykir
það að visu alveg nóg, því að ég
vil heldur láta mig vanta eitthvað
af þvi sem fólk kallar lifsþægindi,
en að gera mig svo algerlega
háða vinnunni, að ég geti aldrei
um frjálst höfuð strokið.
Betra en taugalyf
— Má ég vikja aftur að skólan-
um: Eru það eingöngu konur,
sem stunda nám þar?
— A hverju kvöldnámskeiði
geta aðeins verið tiu manneskjur,
og eftir þvi sem ég bezt veit, hafa
það eingöngu verið konur. Hins
vegar liggur i augum uppi, að
vefoaður er langt frá þvi að vera
einskorðaður við konur. Aður fyrr
var hann meira að segja fremur
talinn karla verk en kvenna, og til
voru þeir, sem fengu auknefnið
„vefari”. Kvöldnámskeiðin eru
þannig byggð upp, að tveir hópar
eru samtimis á ferðinni og tiu
konur i hvorum. Við komum tvö
Ekki eru nú áhöldin margbrotin: Einn gaffall úr eldhúsinu, og svo „guðsgaffiarnir”, eins og gamla fólk-
ið kallaði gjarna fingur sina. — Timamynd Róbert.
kvöld i viku og erum þrjá klukku-
tima i einu.
— Þetta er þá heilmikil vinna?
— Já, það þarf engum að leið-
ast, sem tekur sér þetta fyrir
hendur. Að eiga sér slikt hugðar-
efnioghelga þvi tómstundir sínar
er miklu betra en að nota tauga-
lvf. —VS.