Fréttablaðið - 07.06.2007, Side 62

Ég hef setið á strák
mínum. Ég hef borið
harm minn í hljóði
en nú er nóg komið.
Allar fyrirætlanir
mínar um að skrifa
ekki heimsósóma-
fjaskennda-fúllyndis
pistla í þessu blessaða
„stuði“ eru fyrir bí. Ég hef feng-
ið nóg af íslenskum kvikmynda-
húsum.
Eftir að hafa árum saman setið
og gníst tönnunum yfir skemmd-
um tjöldum, lélegu hljóði, leiðinda-
hléum, textaleysi, þýðingarmistök-
um og einsleitu úrvali tekur stein-
inn úr.
Mælirinn fyllist í vikunni þegar
ég sat undir surgi og suði úr
skemmdum hátalara heila sýn-
ingu. Iðandi af óþoli í sætinu fann
ég mig samt sem áður knúna til
þess að yfirgefa ekki svæðið – í
fyrsta lagi átti ég að gagnrýna
myndina og í öðru lagi þóttist ég
þess fullviss að blessaður ungdóm-
urinn sem vinnur þarna á staðnum
myndi bara yppta öxlum eins og
síðast þegar ég kvartaði yfir því
að textinn sem birtist væri ekki
samræmdur vörum leikaranna.
Svo ég fleygi mér í gólfið, ríf hár
mitt og skegg. Er til of mikils ætl-
ast að fólkið í útlöndum þræli sér út
við að búa til þessar myndir, eyði til
þess milljónatugum og að íslenskir
bíógestir borgi sig inn á þær fyrir
umtalsverðar fúlgur til þess eins að
smávægilegir tæknigallar eyðileggi
upplifun fólks á listaverkunum? (Nú
læt ég þess getið að ég er ekki eini
smásmugulegi bíógesturinn á Ís-
landi og hef heilbrigðan samanburð
af erlendum bíóhúsum). Nú kostar
skildinginn að borga sig inn á kvik-
myndasýningu en hvaða þjónusta
er fólgin í því verði? Ég er guðslif-
andi fegin að sýningarfólkinu tekst
undantekningarlítið að láta mynd-
ina byrja og enda á réttum stað en
er ekki hægt að fara fram á pínu
meira? Ég lét miðavörslumann-
inn vita af skemmda hátalaranum
þegar myndinni var lokið. Vonandi
hafa aðstandendur bíósins metnað
til þess að laga hann.