Fréttablaðið - 01.09.2007, Blaðsíða 84

Um daginn var ég spurð hvort ég væri fylgjandi skólabúningum á
Íslandi. Auðvitað, svaraði ég. Það vill nefnilega svo til að við systkinin
gengum í skólabúning frá svona tíu til fimmtán ára aldurs í friðsælu
úthverfi Lundúnaborgar. Við vorum hvort í sínum skólanum, enda hefð
fyrir því að kynjaskipta skólum. Að vísu fékk bróðir minn hefðbundn-
ara litaval í búning en ég, hann var í svörtum blazer með rauðri
bryddingu, svörtu og rauðu bindi og gráum buxum (hnébuxum á
sumrin). Minn skóli sem var settur á fót á sjöunda áratugnum var
dálítið hippalegri í litavali en ég gekk daglega í dökkbrúnum blazer,
dökkbrúnu pilsi og með skærblátt og brúnt bindi. (Reyndar myndi
Marc Jacobs ekki fúlsa við þessari litasamsetningu í dag). Þegar ég var
ellefu ára kunni ég sumsé að hnýta bindishnút, nokkuð sem hefur nýst
karlmönnunum í lífi mínu vel. Á hverjum degi fór ég í sömu fötin,
hnésokka, pils, hvíta skyrtu, blazer og bindi, nema yfir heitustu
mánuðina þar sem við máttum vera í hvít- og bláröndóttum kjólum.
Auðvitað átti maður nokkur stykki af hverri flík en mikið óskaplega
var þægilegt að þurfa aldrei að spá frekar í hverju maður átti að
klæðast á morgnana. Stúlkunum var skipt í fjögur „hús“ (þó hvorki
Slytherin né Gryffindor) og blazer-jakkarnir voru kirfilega merktir
þeim, og ef maður var umsjónarmaður fékk maður fallega bláa nælu
þar sem stóð „Head Girl“. Þegar unglingsaldurinn nálgaðist gat maður
ýjað að því að maður fylgdist með nýjustu tísku með skótaui og
pilssídd. Þegar ég var fjórtán voru allar aðalpæjurnar í brúnum
DocMartens við sportsokkana og höfðu stytt pilsin í eins stutt og
mögulega komst fram hjá vökulum augum skólastýrunnar. Skartgripir
voru bannaðir, og förðun eiginlega líka. Maður var orðinn meistari í að
nota baugahyljara, vaselín og örlítinn brúnan maskara til að hressa upp
á útlitið. Á veturna, þegar kaldast var í veðri, áttum við allar eitt stykki
kamellitaða ullarkápu, flauelssixpensara og stóran röndóttan trefil í
skólalitunum sem nýttist vel þegar andaði köldu á rökum breskum
nóvembermorgnum. Þegar ég lít til baka þá var þetta allt afskaplega
fallegt, svona eins og teikning út úr Enid Blyton-bókum eða jafnvel
Harry Potter. Eitthvað annað en tólf ára unglingar Reykjavíkur sem
hanga á skólalóðinni í hlýrabolum og hettupeysum. Ég kættist því yfir
tillögum borgarfulltrúa um að innleiða skólabúninga í grunnskólum
höfuðborgarinnar. En hvað blasti svo við mér í dagblaði síðustu helgi?
Mynd af „stórkostlegum“ nýjum búningi í einum grunnskóla. Trúði
ekki eigin augum að krökkunum hefði verið skellt í samlita JOGGING-
GALLA og að sú ósköp hétu skólabúningur. Einmitt, fussaði ég. Það var
þá eitthvað til að bæta fatamenningu landans að telja æskunni trú um
að jogginggalli væri ásættanlegur hversdagsklæðnaður. Var ekki hægt
að minnsta kosti að setja börnin í klassískar buxur, skyrtu og peysu?
Nú lítur út fyrir að flíspeysan og jogginggallinn festist í sessi sem
júniform Íslendinga til eilífðarnóns.
Júniform Íslendinga
Leður og lakk er að birtast í
mörgum útgáfum í tískuvöru-
verslunum borgarinnar enda
voru haust- og vetrarsýningar
tískuhúsa eins og Hermés, Gucci,
Dolce et Gabbana og Burberry
Prorsum uppfullar af seiðandi
kattarkonum. Síðir kjólar, stutt
pils, háir hanskar, sixpensara,
stígvél upp á mið læri og sam-
festingar úr glansandi leðri settu
afar kynþokkafulla línu í vetrar-
tískunni. Áhrifin voru sótt jafnt í
sixtís rokkstelpur eins og Mari-
anne Faithful og Francoise
Hardy og kvenkyns miðaldaridd-
ara eins og Jóhönnu af
Örk. Það er líka
skemmtilega
„kinky“ blær á
svörtu lakki þar sem það minnir
óneitanlega á tilraunakennda
kynlífsleiki.