Tíminn - 19.12.1982, Page 38

SUNNUDAGUR 19. DESEMBER 1982
Ekkert — ekkert
Hillingar. Að hálfu ári liðnu voru þau
komin á vonarvöl. Joe Joe og þrjú
yngstu börnin eru fædd í New York. Frá
árinu 1966 hafa þau öll verið á
fátrækraframfæri.
Veit móðirin hvað Joe Joe hefur fyrir
stafni? Ekki með vissu. En þegar
lögreglan kemur með hann heim, þá er
það oftast vegna þjófnaðar.
Á þriðjudag á Joe Joe að fara aftur til
lögreglunnar. Það er vegna rúðubrots í
verslun. Hann segir að það hafi ekki
verið hann. Kemur börnunum vel saman
við móður sína? Stúlkurnar kveða já við
þvt' en Miriam segir háðslega að dreng-
irnir líti niður á hana, vegna þess að hún
hefur ekki ráð á að gefa þeim Jordache-
gallabuxur, eins og þeir auglýsa í
sjónvarpinu.
Joe Joe truflar umræðurnar: Hann
beygir sig yfir barnið í örmum Miriam:
„Sefur það, eða er það dautt? „spyr
hann. Konumar stjaka honum burtu.
Að mínútu liðinni er hann kominn aftur:
„Hér er 20 dollara tölvuúr. Þið fáið það
fyrir 15 dollara, af því að þið eruð systur
mínar.“ Snáfaðu burtu.,, Svar: „Ég skal
skjóta af ykkur hausinn!,, Drengur úr
næstu íbúð lítur inn:„Gefið mér síga-
rettu, eða ég skýt ykkur.“ Þeir segjast
ætlaað skjótahvern þann sem þeir líkar
ekki við andlitið á. í þeim dúr er
umræðuefnið lon og don. Bubbio talar
um sprengjugerð: „Það er hægt að nota
leir. Það þarf að láta hann þoma.“ Kid
Baretta: „Vörubíllinn keyrði á sendibíl-
inn við gatnamótin. Sendibíllinn valt yfir
fæturna á konunni. Hún æpti: „Töskuna
mín! Töskuna mína;“ Ég lét hana fá
töskuna. Það voru heilmiklir peningar í
henni. Hugsaður þér, - hún var búin að
missa báða fæturna;' og vildi bara fá
töskuna sína?!“
En er nú ekki nóg komið. Hvað erum
við eiginlega að vilja hér? Erum við hér
til þess að sanna að Ronald Reagan sé
fjandmaður allra þeirra sem velferðar-
ríkið hefur afskrifað? Það væri einföld-
un. Það eru fleiri en ríkir repúblikanar
sem efast um blessun hins ameríska
„velferðarríkis." Birtustu athugasemd-
irnar koma frá þeim sem varla hafa til
hnífs og skeiðar, fjöldanum sem er er
rétt ofan við það mark sem opinberlega
eru viðurkennd „fátækt" í Bandaríkjun-
um og miðast við 774 dollara mánaðar-
tekjur fyrir fjögurra manna fjölskyldu.
Þetta fólk er of stolt til þess að standa í
biðröðinni framan við hinar opinberu
skrifstofur, en ræðir þess meira um
fjölskyldufeður sem látast vera hlaupnir
að heiman, til þess að geta kríað meðlag
út úr því opinbera. Einnig tala þeir um
mæður sem setja sér að eignast barn á
ári hverju, til þess að fá sem hæstan
barnalífeyri. Einnig er rætt um kynslóð
unglinga sem aldrei hefur þurft að vinna,
en lifir á styrkjum einum saman.
í Diaz fjölskyldunni er það aðeins Joe
Joe einn sem dregur einhverja peninga
til búsins fyrir eigin fyrirhöfn. En hér læt
ég staðar numið. Það er engin ástæða til
að dvelja lengur í þessu húsi. JoeJoe ber
á bílrúðuna, þegar við leggjum af stað:
„Kemur þú aftur?" Ég segi nei. „Ef þú
vilt, þá skal ég sýna þér nýja manninn
hennar mömmu.“
Frásögn Steve
„Börnin á Times Square eru engir
kjánar og það sem þau eru að leita að
er ekki eitthvert gaman með fullorðnum
mönnum inni í bílum eða á hótelher-
bergi. Þeir leita að manni sem vill taka
þá að sér yfir helgi og leyfir þeim að búa
hjá sér. Það er hvíld frá „gettóinu," og
það skiptir þá mestu. Ef til vill skiptir
það meira máli en peningarnir. Kynlíf í
staðinn fyrir félagsskap er það gjald sem
greitt er af þeirra hálfu, líkt og kvenfólk
gerir svo oft og iðulega. En karlarnir
verða líka að greiða sitt gjald, því
drengirnir þvinga þá til að leika einhver-
skonar föður þeirra.
Joe Joe hefur tekist þetta með mann
nokkurn í New Jersey, sem er efnafræð-
ingur. Hann er um 35 ára aldur og er
augljóslega sakbitinn sem sést af því að
hann kaupir föt utan á drenginn og fer
með honum í sirkus og á söfn. Joe Joe
segist hafa kynnst honum ellefu ára
gamall, en nú kveðst hann hættur að sofa
hjá honum. Miggrunar að hann sé búinn
að kynna yngri bróður sinn Mickey fyrir
honum. Mickey er furðumikið breyttur
og bældur nú í seinni tíð.“
16.2.1982
Merkilegir viðburðir hafa átt sér stað.
Móðirin Efigenía hefur loksins rekið
hinn brokkgengna eiginmann sinn á dyr.
“Hún sýndi jafnframt þá rögg af sér að
tína saman þær fáu eigur sem hún átti
og flytja með þær til vinar síns á 182
stræti og i betri blokk. Þennan vin sinn,
sem talar spönsku og er á eftirlaunum,
64 ára gamall, hitti hún hjá spilaspákerl-
ingu. Sjálfur spáir hann í framtíðina í
hjáverkum. Hann er fjórkvæntur og á
28 börn.Hann er fótaveikur og hefur því
gert hjólastólinn sinn að miðju alheims-
ins, þar sem hann situr í íbúð fullri af
hverskyns dóti. Hann hefur mikinn
myndugleika og útdeilir kossum og
fyrirmælum á víxl. Börnin eru mjög
hænd að honum.
Umsókn um nýja íbúð fellur um sjálfa
sig vegna niðurskurðar Reagans til
félagsmála úr 28,8 milljörðum í 18.1
milljarð árið 1981. 3000 húsnæðislausir
sóttu um 236 íbúðir sem byggðar voru á
vegum kirkjufélaga í Suður Bronx. Sem
nærri má geta eru þrengsli mikil í hinni
nýju íbúð sem Diaz-fólkið er kontið í,
1 : HM
i^
■ í neðanjarðarlestinni er margt gert sér til gamans.
ANDVARI 1982.
Aðalgrein ritsins er
ævisöguþáttur Ásmundar
Guðmundssonar biskups.
ALMANAK ÞJÓÐVINA-
FÉLAGSINS 1983,
með árbók íslands 1981.
BÆKUR OG LESENDUR.
Rit um lestrarvenjur
íslendinga.
Studia Islandica 40.
Bökaúígáfa
/VIENNING/1RSJÓÐS
Skálholtsstíg 7 - Reykjavík
NÆTURFERÐ ný Ijóðabók
eftir Jón Óskar
NÆTURFERÐ,
Ijóð Jóns Óskars um frelsi.
en þarna er aðeins bað, eldhús, dagstofa
og svefnherbergi. En það léttir á hinum
að Bubbio er rétt eina ferðina kominn í
tugthúsið og Joe Joe er nær aldrei
heima.
2.3.1982
Nú er komið að mörkum þess sem
heyrt getur undir starf blaðamanns.
Óviljandi höfum við breytt um hlutverk,
-höfum hætt að vera áhorfendur og erum
orðin þátttakendur. Við verðum að
segja stopp. Héðan í frá verður endi
bundinn á gjafir, föt og matarboð í
botnlausa hít Diaz fólksins. Aðeins
viljum við leita Joe Joe aðstoðar, - helst
í sambandi við skólann.
Barnaskólinn sem hann er í og er við
Washington Avenue er næstum einvörð-
ungu skipaður börnum af portoríkön-
skum ættum, en þetta er alls ekki slæmur
skóli. Væru heimilin beysnari en þau
eru, gæti hann meira að segja talist
góður. Stephen Ortiz, skólastjóri, 34 ára
gamall, ólst sjálfur upp á götunni. Hann
þekkir því sjálfshatrið sem börnin eru
gagntekin af og reynir að innprenta þeim
aga og stolt. „Þegar ég lít út um
gluggann, „segir hann og bendir á
rústimar," sé ég fyrir mér blóm og græna
reiti. Þannig veit ég að það verður
einhvern tímann, þótt ef til vill eigi ég
ekki eftir að lifa það.“
Hann segir okkur að JoeJoe sé
þremur til fjórum árum á eftir jafnöldrum
sínum í réttritun. „En á götunni er hann
fremstur," segir Ortiz og brosir. „Hann
hefur ýmsar gáfur. Hver veit nema hann
komi til okkar síðar og noti sér eftir-
menntunina hjá okkur.“
Til þess þyrfti hann að fá aðstoð
sálfræðings. Þar sem Efigenia hefur ekki
sinnt boði skólasálfræðings um að taka
hann í tíma, þá fáum við hverfisstjórnina
til þess að útvega honum aðstoð sem
stendur til boða í byggingum hennar.
17.3.1982
Auðveldara væri að draga ólman bola
á hornunum inn fyrir veggi þeirra
stofnana en strák af götunni, en hann
kemur þó með okkur, þó ekki væri til
annars en tapa ekki af okkur. Hann er
nýbúinn.að gefa okkurfögurloforð: „Ég
stel ekki framar. Ég fer ekki aftur upp
á Times Square.“ Ef til vill er þetta að
þakka góðum áhrifum stjúpföðurins.
Sálfræðingurinn er Puertórikani um
fertugt, sem horfir beiskum raunsæis-
augum á lífið. Fyrst ræðir hann við
okkur og þá við JoeJoe einan. Brátt
kemur á daginn að þetta fyrirtæki hefur
misheppnast. „Eruð þið viss um þetta sé
rétti drengurinn," spyr sálfræðingurinn.
Astæðan er ekki sú að JoeJoe hafi logið
að honum. En hann skilur bara ekki
baun í hvaða vandamál það eru sem á
að Iosa hann við.
24.4.1982
JoeJoe er í besta skapi. Hann situr
uppi á þaki milli loftræstikerfisinntaksins
og vatnstanksins og þeir „Kid Ba-
retta“hafa gert sér ástarbeð úr gömlum
rúmdýnum og nota ameríska fánann
fyrir sængurhiminn. Hér hafa þeir sofið
heila nótt ásamt tveimur stelpum. „Kid
Baretta" spurði sína spúsu: „Á ég að
draga þig úr gallabuxunum, eða ætlar þú
að gera það? „Stúlkan svaraði: „Nei
betra að þú gerir það.“
Við förum í skólann. JoeJoe hefur
látið klippa sig og það full stutt. „Nei,
er þá ekki herra„Playboy“ að heiðra
okkur með návist sinni," segir kennar-
inm , Erick Irizarry, háðskur. Hann er
29 ára, kominn frá spánska Harlem.
Fyrrum sjóliðsdáti. Nemendurnir sitja
beinir í baki. Það er verið að kenna
stafsetningu. Ekkert sérstakt ber við í
þessum tíma. í síðasta tímanum er
reikningur. Ólæti, pústrar - allt mein-
laust. Ekki er Irizarry þeirrar skoðunar:
„Hvaðgengur á!“ hrópar hann. „Hvað
var þetta. Hver hefur hrækt ástílabókina
hans José? í refsingarskyni verður hann
að éta blaðið.. Á morgun mætið þið
sæmilega þvegin og ekki eins og þið
hafið verið á fylliríi á einhverjum
barnum.“
Síðar viðurkennir hann að þetta hafi
verið óþarflega gróft orðbragð. Það
gerir vaninn. Áður en Ortiz tók við
skólastjóminni var skólinn eins og
vitfirringahæli, vígvöllur. Það er ekki
ráðlegt að ætla sér að halda uppi
járnaga í Bronx. Kennarinn álítur að
Joe Joe hafi lítið búið í haginn fyrir
sjálfan sig í lífinu. Á síðasta vetri mætti