Tíminn - 23.12.1944, Qupperneq 20

20
T í M I N N
til þess, að hann sé amerískur,“ mælti
Sadó. Hann tók upp samanvöðlaða húf-
una. Já, — þarna var máð áletrunin, næst-
um því horfin með öllu. „Sjómaður,“ sagði
hann. „Af amerísku herskipi." Svo stafaði
hann sig fram úr áletruninni: „U. S. Navy.“
— Maðurinn var stríðsfangi!
„Hann er flóttamaður,“ kallaði Hanna
upp yfir sig hægt og lágt. „Og þess vegna
er hann svona særður —
„Og það einmitt á bakinu,“ mælti Sadó
• til samþykkis. *
Þau voru á báðum áttum hvað gera
skyldi og horfðu hvort á annað. Síðan
sagði Hanna einbeittum rómi:
„Jæjá, — getum við kastað honum í
sjóinn, eða getum við það ekki?“
„Ef ég get það, — getur þú það þá?“
spurði Sadó.
„Nei,“ svaraði Hanna. „— En ef þú getur
það einsamall .... “
Sadó var ennþá hikandi. „Tilfellið er,“
sagði hann, „að væri maðurinn heill heilsu,
gæti ég komið honum til lögreglunnar án
nokkurra erfiðleika. Mér er alveg sama
um hann. Hann er óvinur minn. — Allir
Ameríkumenn eru óvinir mínir. Og þetta er
aðeins óbreyttur almúgamaður. Sjáðu bara,
hvað hann er heimskulegur í framan. —
En úr því hann er særður ....“
„Þú færð þá ekki heldur af þér að kasta
honum í sjóinn?“ sagði Hanna. „Þá er
ekki heldur nema um einn kost að velja.
— Við verðum að flytja hann heim í hús.“
„En þjónustufólkið?“ spurði Sadó.
„Við verðum ofur einfaldlega að segja
því, að við ætlum að afhenda hann lög-
reglunni — eins og við verðum líka að
gera, Sadó. — Við verðum að hugsa um
velferð barna okkar og stöðu þína. Það
myndi stofna okkur í hættu öllum, ef við
ekki framseldum þennan mann sem stríðs-
fanga.“
„Vissulega,“ sagði Sadó. „Mér kæmi
, ekki heldur annað til hugar.“
Að þessu samþykktu lyftu þau mannin-
um upp á milli sín. Hann var mjög léttur,
rétt eins og fugl, sem hefir verið hálf-
sveltur um langan tíma, unz hann er ekk-
ert orðinn nema fiður og bein. Þau héldu
honum uppi á milli sín og studdu hann
upp þrepin og inn um hliðardyr hússins.
Dyr þessar lágu inn í gang í húsinu, og
gegn um ganginn leiddu þau hann að dyr-
um á tomu svefnherbergi. Það hafði verið
svefnherbergi föður Sadós, en ekkert verið
notað eftir lát hans. Þarna lögðu þau
manninn á gólfið, sem var alþakið tepp-
um. Þetta herbergi var að öllu leyti jap-
anskt. Það var gert til þess að þóknast
gamla manninum, sem aldrei vildi sitja á
stól á sínu eigin heimili, né heldur sofa
í erlendu rúmi. Hanna gekk yfir að vegg-
skápnum, renndi hurð til hliðar og tók út
úr honum mjúka vattábreiðu. Það kom hik
á hana. Utan um ábreiðuna var róssaum-
að silki og hún var fóðruð hvítu silki.
„Hann er svo óhreinn," tautaði hún
vandræðaleg.
„Já, það væri betra að þvo honum,“ sam->
þykkti Sadó. „Ef þú vilt sækja heitt vatn,
skal ég þvo honum.“
„Ég get ekki þolað, að þú snertir á hon-
um,“ sagði hún. „Við verðum bara að segja
þjónustufólkinu frá því, að þessi máður
sé hérna. Ég ætla að segja Yunú það. Hún
getur farið frá börnunum í nokkrar mín-
útur og þvegið honum.“
Sadó hugsaði sig um eitt andartak. „Lát-
um svo vera,“ sagði hann. „Þú segir
Yunú frá því, — ég skal segja hinum það.“
En hann hætti við það, þegar hann sá,
hversu náfölur í andliti maðurinri var. Og
hann fór að þreifa á slagæð hans. Hún sló
ofurhægt. Hann þreifaði með hendi sinni
um brjóst mannsins. Það var kalt og blautt.
Hjartslátturinn mjög daufur.
„Hann deyr, ef hann verður ekki skor-
inn upp,“ mælti Sadó íhugull á svip.
„Spurningin er bara sú, hvort hann deyr
ekki, þrátt fyrir það.“
Hanna hrópaði upp í skelfingu sinni.
„Reyndu ekki að bjarga honum!“ sagði
hún. „Hvernig fer, ef hann heldur lífi?“
„Hvernig fer, ef hann deyr?“ anzaði
Sadó. Hann stóð og einblíndi á meðvitund-
arlausan manninn. Þessi maður hlaut að
hafa óvenjulega lífsorku, — annars væri
hann dauður. En hann var auðsjáanlega
mjög ungur, — ef til vill ekki meira en
tuttugu ára. _
„Þú meinar, að hann þoli ekki læknis-
aðgerðina?" spurði Hanna.
„Já,“ anzaði Sadó.
Hanna hugleiddi þetta, efablandin á svip,
og þegar hún lagði ekkert frekar til mál-
anna, sneri Sadó sér á brott út úr herberg-
inu. „Að minnsta kosti verður að gera eitt-
hvað við hann,“ mælti hann. „Og fyrst og
fremst þarf að þvo honum.“
Hanna fór á hæla Sadós út úr herberg-
inu. Hún kærði sig ekkert um að vera ein
eftir inni hjá hvítum manni. Þetta var
fyrsti hviti maðurinn, sem hún hafði séð,
síðan hún fór frá Ameríku, — og nú orðið
fannst henni sem hún hefði ekkert með
þá að gera lengur, sem hún þekkti úti
þar. Hér var óvinur hennar staddur. Hann
verkaði á hana sem ögrun. Og það voru
áhöld um það, hvort hann var lifandi eða
dauður.
Hún fór inn i barnaherbergið og kallaði
til Yunú.
W
$extbvex$Zun Jlrna ^ónooonax*
Seljjum eftirfarandi vöruteyundir beint frá
erlendum firmum o(/ af lager í Reykijavíh:
Metravörur,
f mjög fjölbreyttu úrvali.
Tilbúinn fatnaður:
Barnafatnaður, sokkar, prjónafatnaður, undirföt karla
og kvenna, blússur, pils, treyjur og fjöldi fleiri tegunda.
Ritföug og pappír.
Suyrtivörur og sápur.
Biisáhöld og leirvörur.
Smávörur
fyrir vefnaðarvöruverzlanir í miklu úrvali.
Ofangreindar vörur eru frá U. S. A., Englandi og Sviss.
^eifönerjl'ttn Jlrna gónssonar,
Aðalstræti 7.
Reykjavík.