Tíminn - 23.12.1944, Síða 21

TÍMINN
21
Börnin heyrðu rödd móður sinnar og
hún gat ekki stillt sig um það að ganga
inn til þeirra eitt augnablik, brosa fram-
an í þau og gæla við litla-snáða, sem var
tæpra þriggja mánaða.
Hún grúfði andlitið niður í mjúkt og
svart hár barnsins. f þeim stellingum
benti hún Yunú að koma með sér.
„Ég ætla að koma barninu í rúmið,“
anzaði Yunú. „Og nú er það senn búið.“
Hún fylgdist með Yunú inn í svefnher-
bergi hjónanna, við hlið barnaherbergis-
ins, og hélt á drengnum meðan Yunú
breiddi svefnvoðirnar á gólfið. Síðan lagði
hún barnið niður á milli þeirra.
Hanna gekk á undan Yunú fram í eld-
húsið, með hröðum skrefum og mjúkum
hreyfingum. Þjónarnir tveir voru ótta-
slegnir af því, sem húsbóndi þeirra hafði
sagt þeim. Garðyrkjukarlinn, sem einnig
var innanhússþjónn, strauk gisið yfirvar-
arskegg sitt.
„Herrann ætti ekki að lækna sár hvíta
mannsins," sagði hann við Hönnu, óhik-
andi. „Hvíti maðurinn ætti fyrir því að
deyja. Fyrst verður hann fyrir skoti, síðan
lendir hann í sjóinn þar á klöppunum. Ef
herrann fer að lækna skotsárið og skein-
urnar eftir sjóvolkið, mun okkur hefnast
fyrir það.“
„Ég skal segja honum álit þitt,“ svaraði
Hanna kurteislega. En sjálf -var hún ekki
síður óttaslegin, enda þótt hún væri ekki
eins hjátrúarfull og gamli maðurinn var.
Gæti það nokkurntíma stýrt góðri lukku
að hjálpa óvini sínum? Þrátt fyrir þetta
skipaði hún Yunú að ná í heita vatnið og
fara með það inn í herbergið, þar sem
hvíti maðurinn lá.
Hún tók sig til og renndi vængjahurðinni
frá. Sadó var enn ekki kominn. Því næst
lagði Yunú tréfötu sína frá-sér og gekk
yfir að hvíta manninum.
Þegar hún sá hann, geiflaðj hún þykkar
varir sínar harðneskjulega. „Ég hefi aldrei
þvegið hvítum manni,“ sagði hún. „Og ég
kæri mig ekkert um að þvo hvítum manni
“núna, — svona líka óhreinum.“
Hanna kallaði til hennar.ströngum rómi:
„Þú verður nú að gera það sem húsbóndi
þinn segir þér!“
„Herrann ætti ekki að skipa mér að þvo
óvini okkar,“ svaraði Yunú þrákelknisleg.
Það var slíkur hræðilegur mótþróasvipur
á búlduleitu andliti hennar, að Hanna
fylltist ótta, sem reyndar var ástæðulaust.
— Ef þjónustufólkið færi nú að segja eitt-
hvað, sem ekki væri sannleikanum sam-
kvæmt?
„Jæja þá,“ sagði Hanna af göfugmann-
legri kurteisi. „Þú skilur það þó, Yunú, að
við ætlum okkur aðeins að vekja hann úr
rotinu, svo við getum afhent hann lögregl-
unni sem fanga?“
„Já; — en ég vil ekkert vera við það rið-
in,“ sagði Yunú, „ég er manneskja, sem
ekkert hefir að segja og þetta stendur ekki
í mínum verkahring."
„Ég bið þig þá að gera svo vel og halda
áfram við þín verk,“ sagði Hanna í
þeim virðulega tón, sem henni var sam-
boðinn. * ^
En Yunú fór hið bráðasta út úr her-
berginu.
~ Hanna varð eftir ásamt hvíta mannin-
um. Hún hefði þó orðið of hrædd til þesssgð
verða kyrr, hefði gremja hennar yfir
mótþróa Yunú ekki verið efst í huga
hennar.
„Mikið fífl er Yunú,“ tautaði hún önug-
lega. „Eins og hann sé nokkuð annað en
mennskur maður?! Og það særður og
hjálparlaus!“
Sannfærð um hugrekki sitt tók hún til
að leysa hinar hnýttu druslur, sem bundn-
ar voru utan um manninn. Þegar hún hafði
flett frá brjósti hans, deyf hún lítilli,
hreinni rýju, sem Yunú hafði sótt, niður
í sjóðandi vatn. Síðan þvoði hún andlit
hans varfærnislega. Þrátt fyrir volkið, var
húð mannsins frekar áferðarfögur, og
hafði auðsjáanlega verið mjög ljós, þegar
hann var barn.
Það var þó ekki svo að skilja, að henni
líkaði neitt betur við þennan hvíta mann
nú en fyrr. Og hún hélt áfram að þvo
honum, unz hann var orðinn hreinn að of-
anverðu. En hún þorði ekki að snúa hon-
um. Hvar var Sadó? Gremja hennar út í
Yunú var nú rénuð og aftur var hún orðin
áhyggjufull, stóð á fætur og þurrkað'i
hendur sínar á samanböggluðu handklæði.
Síðan breiddi hún voðina yfir manninn
aftur til þess honum yrði ekki kalt.
„Sadó!“ kallaði hún lágt.
Hann hafði verið í þann veginn að koma
inn, þegar hún kallaði. Hann hafði v.erið
með hendina á hurðarhúninum, og nú opn-
aði hann. Hún sá, að hann hafði með-
ferðis töskuna með lækningaáhöldunum
og hann var kominn í skurðlæknajakkann
sinn. *
„Þú hefir ákveðið að skera hann upp!"
hrópaði hún.
„Já,“ svaraði hann stuttur í spuna. Hann
sneri sér við og breiddi sótthreinsað klæði
á gólfið og lagði áhöld sín á það.
„Sæktu handklsécfi! “ sagði hann.
Hún hlýddi og gekk kviðafull yfir að
tauhillunum og tók fram handklæði.
Sömuleiðis þurfti að ná í gamlar mottur,
til þess að blóðið skemmdi ekki áklæðið á
giaupfétaQ oxg,arfjarðar,
' ^gorgarftröi,
Við Ieitumst jjafnan við að hafa sem flestar þter vörur, sem viðshiptamenn vor-
ir þurfa á að halda — ot/ ávallt fyrir sanngfamt verð.
‘Sö&rtm t ttittCoÖssöí'u aítar framCetösfuuörur.
Þöhhum viðshipti þessa árs, og óshum öllum viðshiptamönnum ohhar gleði-
legra jjóla og farsœldar á homanda ári.
^aupféfag ^SorgarfjarÖar