Tíminn - 23.12.1944, Qupperneq 23

T í M I N N
23
sínum í Mansjúríu. Ef maður, eins og hann,
gat veriö níðingslegur við kvenmann og
látið konu sína gjalda aflsmunar, myndi
hann þá ekki verða harðbrjósta gagnvart
þessum manni til dæmis?
Það var einhver kvíði í sál hennar. Hún
óskaði þess, að þessi maður hefði aldrei
verið kvalinn.
Einmitt á þessu augnabliki veitti hún
eftirtekt djúpum, rauðleitum örum á hálsi
hans, rétt fyrir neðan eyrað.
„Sko þessi ör þarna,“ sagði hún lágt og
leit til Sadós.
En hann svaraði ekki. Einmitt á þessari
stundu kom tangarbroddur hans við eitt-
hvað hart, sem lá hættulega nálægt nýr-
anu. Allur hugur hans varð gripinn af
þessari uppgötvun. Hann fann til óbland-
innar ánægju. Hann fór höndum um sárið
af nákvæmni þess manns, sem þekkir út
í æsar hverja eind mannslíkamans. Gamli
líffærafræði-prófessorinn hafði veitt hon-
um þessa þekkingu. „Fáfræði um bygg-
ingu mannslíkamans er höfuðsynd hvers
skurðlæknis, herrar mínir!“ hafði hann
þrumað yfir skólabekkjunum ár eftir ár.
„Það er hreint og beint morð að gera upp-
skurð, án þess að hafa jafn-alhliða þekk-
ingu og þið hljótið í þessum skóla!“
„Það er nú ekki alveg hjá sjálfu nýr-
anu, vinur,“ tautaði Sadó. Það var venja
hans að tala við sjúklinginn, þegar hann
hafði sökkt sér niður í læknisaðgerðina,
sem hann var að vinna að. Hann sagði
alltaf „vinur minn“ við þá, og sama sagði
hann nú, því hann gleymdi því algerlega,
að sjúklingurinn. var óvinur hans.
Vc!n bráðar hafði hann náð kúlunni út
úr sárinu eftir uppskurð, sem útheimti
töluverða nákvæmni. Maðurinn kipptist
við, en var þó ennþá meðvitundarlaus.
Samt heyrðist hann segja, ofurlágt, nokkur
orð á ensku.
„Innýflin,“ tautaði hann. „Þeir tóku
.... úr mér .... innýflin . ...“
„Sadó!“ hrópaði Hanna áköf.
„Þei-þei!“ sagði Sadó.
Maðurinn þagnaði aftur, og hann varð
svo rólegur og máttlaus, að Sadó fannst
ástæða til þess að taka um úlnlið hans og
finna slagæðina, en fann þó til óbeitar,
við að gera það. Jú, — ennþá sló slagæðin,
en magnlaust og óreglulega; — það var
naumast von til þess að maðurinn héldi lífi.
„Vissulega æski ég þess þó ekki, að hann
lifi,“ hugsaði Sadó.
„Ekki meira svæfilyf," sagði hann við
Hönnu.
Hann sneri sér við eins og án umhugs-
unar og greip til flösku einnar, sem lá
innan um önnur m,eðalaglös, hellti úlr
henni á sprautu, sem hann síðan dældi
úr í vinstra handlegg. Hann lagði
sprautuna frá sér og aVhugaði slagæðina
aftur. í fyrstu sló hún óreglulega, en<J)rátt
varð sláttur hennar örari.
„Hann hefir það af, þrátt fyrir allt,“
sagði Sadó við Hönnu og kastaði mæðinni.
En ungi maðurinn vaknaði. Það var mikið
af honum dregið, hin bláu augu hans
skelfd, er hann sá, hvar hann var niður
komi. Og Hanna sá sér ekki annað fært
en tauta einhverja afsökun. Síðan þjónaði
hún honum, því að enginn af þjónunum
vildi koma inn í herbergið.
Þegar hún kom inn í herbergið í fyrsta
skiptíð, sá hún að hann beitti öllum kröft-
um sínum til þess að vera viðbúinn öllu
því versta.
„Ekki vera hræddur," sagði hún róleg
og biðjandi.
„Hvernig komst ... Þér talið ensku ... ?“
sagði hann og stóð á öndinni af undrun.
„Ég hefi verið lengi í Ameríku," svar-
aði hún.
Hún sá, að hann langaði til þess að
svara því einhverju, en hann gat það ekki,
og síðan kraup hún við sæng hans og mat-
aði hann á virðulegan hátt með postulíns-
skeið. Hann borðaði af ólyst, en myndað-
ist þó við að þiggja það, sem að honum
var rétt.
„Nú verður ekki langt þangað til þú
verður heilbrigður,“ sagði hún til þess að
hughreysta hann, en þó án þess að fallast
hann hið minnsta í geð.
Hann svaraði ekki.
Þegar Sadó kom inn í herbergið á þriðja
degi eftir uppskurðinn, fann hann sjúkl-
inginn sitjandi upp, fölan í andlitivaf
áreynslunni, sem hann lagði á sig viffþað.
„Leggstu niður!“ hrópaði Sadó. „Eða
langar þig til þess að drepast?“
Með hægum og ákveðnum tökum lagði
hann manninn út af aftur og aðgætti sár-
ið. „Þú drepur þig á því að gera þess
háttar,“ sagði hann í ávítunartón.
- %
„Hvað ætlizt þér fyrir með mig?“ spurði
pilturipn í hálfum hljóðum. — Hann leit
ekki út fyrir að vera meira en seytján ára.
„Ætlið þér að framselja mig?“
Andartak leið án þess að Sadó svaraði.
Hann lauk við athugun sina og breiddi því
næst ábreiðuna yfir sjúklinginn.
„Ég veit satt að segja ekki, hvað ég á
að gera við þig,“ svaraði hann. „Auðvitað
ætti ég að afhenda þig lögreglunni. Þú ert
stríðsfangi, — nei, — ekki tala!“ Hann
rétti höndina út, er hann sá, ^ð ungi mað-
urinn ætlaði að segja eitthvað.
„Þú skalt ekki einu sinni segja mér, hvað
þú heitir, nema ég spyrji þig að því.“
• ________
Kaupfélag Suður-Borgfirðinga
Akranesi *
| ;
Heiðruðu viðskiptamenn!
Lelðin tll bagkvæmra viðskipta liggnr I kaupfélagtð. ÞaSf saunar hinn öri
vöxtur þess undanfarin ár.
Skiptið þvl við kaupfélagið. Með því rcnnur verzlunarhagnaðurinn til yð-
ar sjálfra.
Tekjjuafganyurinn síðastliðið tír var 11%.
0
) V » ' •.
V GLEÐILEG JÓL.
• FARSÆLT KOMÆNDI ÁR.
ÞÖKK FÍRIR VinSKIPUN Á ÞVÍ LIÐNA.
~~ ~~ -------------------w~ —
V