Tíminn - 23.12.1944, Blaðsíða 28

28
T í M I N N
um það á morgun eða hinn daginn," sagði
hann.,
En auðvitað hugsaði hann sem svo, að
næstu nótt myndi áformið verða fram-
kvæmt. Það hvessti þá nótt, og hann hlust-
aði á brak í svignandi trjágreinum og
á vindylfrið milli veggjanna.
Hanna vakti einnig. „Ættum við ekki að
fara og láta aftur hlerana hjá sjúklingn-
um?“ spurði hún.
„Nei,“ svaraði Sadó. „Hann er orðinn fær
um að gera það sjálfur.“
En næsta morgun var Ameríkumaðurinn
enn á sama stað.
Þá hlaut þetta að verða framkvæmt
þriðju nóttina. Eftir storminn kom rigning,
og garðurinn fylltist lágværum nið af Vatn-
inu, sem draup af upsum hússins og frá
rennandi lækjum. Sadó svaf lítið eitt, en
vaknaði við brakhljóð og stökk á fætur.
„Hvað var þetta?“ hrópaði Hanna. Ung-
barnið vaknaði við orð hennar og tók að
gráta. „Ég verð að fara og gæta að þessu.“
En hann hélt henni kyrri og vildi ekki
að hún hreyfði sig.
„Sadó!“ hrópaði hún. „Hvað gengur að
þér?“
„Ekki fara!“ tautaði hann lágt. „Ekki
fara!“
Kjarkleysi hans hafði áhrif á hana, og
hún stóð kyrr og greip andann á lofti. Allt
var kyrrt. Þau lögðust aftur fyrir og barnið
lá á milli þeirra.
’ Þegar hann opnaði dyrnar að herbergi
gestsins um morguninn, var hánn þar enn-
þá. Hann var hinn kátasti og hafði lokið
við að þvo sér, nýkominn á fætur. Daginn
áður hafði hann beðið um rakhníf og hafði
nú rakað sig sjálfur. Örlítill roði hafði færzt
í kinnar hans.
„Mér líður ágætlega," sagði hann glaður
í bragði. Sadó vafði slopp sínum að sér.
Honum var órótt innanbrjósts. Hann sá,
að hann gat ekki þolað þetta eina nótt
í viðbót. Þetta var ekki ætlunin. Hann var
ekki þess virði að hlífa honum svona.
„Þú ert hraustur,“ sagði Sadó. Hann
lækkaði röddina. „Þú fert það hraustur nú
orðið, að ég hugsa þú gætir vel róið út í
litlu eyjuna, sem liggur hérna skammt
undan ströndinni, ef' ég setti út bát fyrir
þig í kvöld og útbyggi þig með matvæli
og aukaklðeðnað. Eyjan er það nærri
ströndinni, að það hefir ekki þótt taka
því að víggirða hana. Hún er óbyggð vegna
þess, að þar flæðir yfir, þegar stormar eru.
En nú er storminum ekki til að dreifa.
Það er ekki hans árstíð nú. Þú gætir dval-
ið þar, þangað til þú sæir fiskibát frá
Kóreu fara þar fram hjá. Þeir fara rétt
hjá eyjunni, því að sjórinn þar er margra
faðma djúpur.“
Ungi maðurinn horfði á hann, án þess
að skilja hann fullkomlega. „Verð ég endi-
lega að gera þetta?“ spurði hann.
„Ég býst við því,“ sagði Sadó og var
kurteis. „Þú skilur, — það er alls ekki á
almanna vitorði, að þú dvelur hér.“ ’
Ungi maðurinn hneigði höfuð sitt til
merkis um það, að hann skildi fullkomlega,
við hvað Sadó ætti. „Þá það,“ sagði hann
einfeldnislega.
Sadó sá hann ekki aftur fyrr en um
kvöldið.
Strax og orðið'var skuggsýnt, dró hann
bát niður að flæðarmálinu og kom fyrir
í honum matvælum og vatnsflösku, sem
hann hafði keypt fyrr um daginn svo lítið
bar á, ásamt tveim ábreiðum, sem hann
hafði keypt í veðlánsbúð. Hann festi bát-
inn við stólpa úti í sjónum, því það var
flóð. Það sást ekki til tunglsins, og Sadó
vann að þessu án þess að hafa hjá sér
ljósker.
Þegar hann kom aftur heim í hús sitt, •
lét hann sem hann væri að koma frá lækn-
isstörfum sínum, og Hanna vissi ekki um
neitt.
„Yunú kom hingað í dag',“ sagði hún um
leið og hún bar fram kvöldverðinn. „Hún
táraðist yfir vöggu barnsins," sagði hún og
stundi. „Hún saknar hans svo mikið.“
„Þjónustufólkið kemur aftur, strax þeg-
ar útlendingurinn er farinn,“ mælti Sadó.
Þetta kvöld gekk hann inn í herbergi
gestsins, á.ður en hann fór til svefnher-
bergis síns, og mældi hita sjúklingsins, at-
hugaði sárin og aðgætti gang slagæðarinn-
ar og hjartsláttinn. Slagæðin sló óreglulega,
en það gat verið vegna geðæsingar. Ungi
maðurinn beit fast saman fölleitum vörun-
um og augu hans glömpuðu óeðlilega. En
örin á hálsi hans voru blóðrauð.
;,Mér finnst þér vera að bjarga lífi mínu
í annað sinn,“ sagði hann við Sadó.
„Alls ekki,“ svaraði Sadó. „Það eru bara
óþægindi að því að hafa þig hér lengur.“
Góða stund var hann á báðum áttum
með það, hvort hann ætti að láta piltinn
hafa með sér ljósker. En að lokum ákvað
hann að láta honum það í té. Það var lítið
ljósker, sem hann átti sjálfur og notaði
jafnan, þegar hann var kallaður til sjúkl-
inga að næturlagi.
„Ef fæði þitt þrýtur, áður en þú getur
náð til nokkurs báts,“ sagði hann, „þá
sendu mér tvö ljósmerki, skömmu eftir að
sól er gengin undir. Mundu, að senda ekki
ljósmerkin í myrkri, því þá sjást þau. En
ef allt er í lagi hjá þér, og þú ert enn á
eynni, þá sendu mér aðeins eitt ljósmerki.
Það verður auðvelt fyrir þig að ná þér í
Skagaströnd
tJtvegum allar vcnjnlegar verzlunarvörur.
Tökum allar iimlcndar vörur til sölu.
Ávöxtum sparifé félagsmanna I Innlánsdcild.
Félutfsmenn, minnist þess, uð sumvinnuhreyfintiin í Inndinu, er ein hin fur-
sœlustu oy þýðintjurmestu félutfssturfsemi, sem hér er rehin. í hvcrju héruði á
‘íslundi mtí sjjá þess tnerhi, uð hún vinnur uð réttlátri verzlun, bœttum hug o<f
uuhinni menninqu fólhsins.
\ 1 • •
Kaupfélagið óskar öllum viðskiptamönnum sínum árs og friðar.