Tíminn - 23.12.1944, Síða 29

1
T í M I N N
) ..... , , i i i. i i i ■ i .........
29
fisk þarna, en þú verður að éta hann ósoð-
inn. Eldur myndi sjást.“
„Allt í lagi,“ sagði pilturinn og varp
öndinni.
Hann hafði klæðst japönskum búningi,
sem Sadó hafði gefið honum og að lokum
sveipaði Sadó dökkleitum klút yfir ljóst
hár h'ans.
„Jæja þá,“ mælti Sadó.
Án þess að mæla orð tók pilturinn í
hönd Sadós. innilega, gekk síðan hljóðlega
út úr stofunni, niður þrepin, út í myrkrið.
Tvisvar varð Sadó var við, að hann brá
upp ljósi til þess að átta sig á veginum.
En það myndi ekki vekja neina tortryggni.
Hann beið, unz hann sæi enn einu sinni
kveikt, þegar maðurinn væri kominn niður
að ströndinni. Síðan lagði hann vænghurð-
ina aftur. Og um nóttina svaf hann ágæt-
lega.
„Þér segið, að hann hafi komizt undan?“
spurði hershöfðinginn, daufur í dálkinn.
Fyrir viku síðan, hafði hann verið skorinn
upp, — þeim uppskurði hefði ekki mátt
fresta, og Sadó hafði þurft að fara um
hánótt til þess að framkvæma hann. í tólf
klukkustundir hafði Sadó verið í óvissu
með líf hershöfðingjans. Gallblaðran var
mjög veik fyrir. En svo hafði gamli mað-
urinn tekið að anda dýpra og biðja um
einhvern mat. Sadó hafði ekki fengið af
sér að spyrja hann að neinu varðandi böðl-
ana. Að svo miklu leyti sem hann vissi,
höfðu þeir aldrei komið. Þjónustufólkið var
aftur komið heim á heimilið og Yunú hafði
þvegið herbergi gestsins vandlega, hátt og
lágt, og brennt reykelsi þar inni til þess
að útrýma lyktinni af hvíta manninum.
Enginn minntist á neitt. Aðeins gamli
garðyrkjumaðurinn var önugur vegna þess,
að hann hafði komið of seint til þess að
annast um skrautjurtir sínar.
En að viku liðinni fannst Sadó hershöfð-
inginn vera orðinn það hraustur, að tíma-
bært væri að minnast á fangann við hann.
„Já, yðar hágöfgi, hann komst undan,“
mælti Sadó og hóstaði til þess að gefa í
skyn, að hann ætti eitthvað ósagt, en vildi
ekki ónáða hershöfðingjann um of. En
gamli maðurinn opnaði augun skyndilega.
„Já, — fanginn,“ sagði hann af þunga.
„Lofaði ég yður ekki, að hann skyldi verða
drepinn?“
„Jú, það gerðuð þér, yðar hágöfgi,“ mælti
Sadó.
„0-jæja,“ sagði gamli maðurinn og virt-
ist hissa á sjálfum sér. „Svo ég lofaði því,
já. — En, sjáið þér, — ég var svo mikið
þjáður. — Sannleikurinn er sá, að ég hugs-
aði ekki um neitt nema sjálfan mig. í stuttu
máli: Ég gleymdi algjörlega því, sem ég
hafði lofað yður.“
„Það hefir vakið undrun mína, yðar há-
göfgi,“ tautaði Sadó.
„Vissulega var það mjög hirðuleysislegt
af mér,“ mælti hershöfðinginn. „En eins
og þér sjáið, þá var það hvorki skortur
á þjóðrækni né vilji til þess að vanrækja1
skyldur mínar.“ Hann hirfði alvarlegur i
augu læknisins. „Ef þetta kæmist upp, þá
mynduð þér sýna, að þér skiljið þetta?“
„Vissulega, yðar hágöfgi,“ sagði Sadó.
Hann áttaði sig allt í einu á því, að hers-
höfðinginn hafði lagt hönd sína í lófa hans,
og það fannst honum merki þess, að sjálfur
væri hann úr allri hættu.
„Ég gæti svarið það, að þér hafið til að
bera ríka drottinhollustu og vandlætingu
/ gagnvart óvinunum,“ sagði hann við hinn
aldna hershöfðingja.
„Þér eruð drengur góður,“ mælti hers-
höfðinginn lágt og lokaði augunum. „Yður
mun launast fyrir það.“
En þegar Sadó skyggndist inn í rökkrið
í ljósaskiptunum fékk hann laun sín. Þar
sást ekki hin minnsta ljósögn. Enginn var
á eynni. Fanginn var farinn, — veg allrar
veraldar, — hann hafði frelsazt, — án
En þegar Sadó skyggndist um í rökkrinu
nokkurs efa. því Sadó hafði varað hann við
því að gera ekki öðrum viðvart um fiski-
bátinn frá Kóreu.
Um stund stóð hann og horfði út á sjó-
inn; þangað, sem pilturinn hafði komið
fyrir nokkrum dögum. Og upp í huga hans
kom allt í einu annað hvítt andlit, sem
hann hafði eitt sinn þekkt, — prófessorinn,
sem Hanna hafði verið stödd hjá, þegar
hann mætti henni í fyrsta skipti, — dulur
maður, kvæntur heimskri og málugri konu,
sem kom manni þannig fyrir sjónir þrátt
fyrir vilja sinn til þess að vera alúðleg í
framkomu. Hann minntist gamla skurð-
læknaprófessorsins, sem alltaf hafði verið
með hugann við skurðarhnífinn. Og svo
mundi hann ekki hvað sízt eftir andlitinu
á feitri og subbulegrí húsmóður sinni. Það
hafði valdið honum mikilla erfiðleika að
reyna að finna einhvern samastað í Am-
eríku, vegna þess að hann var Japani.
Ameríkumenn voru hleypidómafullir menn
og það hafði verið leiðinlegt að búa við
það o gvera sjálfur fremri þeim í einu og
öllu. Hversu hafði hann ekki fyrirlitið hina
óþrifnu og heimskulegu kerlingu, sem á
endanum hafði látið tilleiðast að hýsa hann
á lítilfjörlegu heimili sínu! Hann hafði einu
sinni staðið í þakklætisskuld við hana, því
síðasta árið, sem hann var þar, hjúkraði
hún honum, er hann lá í inflúenzu, — en
það var þó ekki án erfiðleika, því hún vakti
ekki síður viðbjóð háns með vingjarnlegri
framkomu sinni. En undir þeim kringum-
stæðum er hvítt fólk einna ógeðfelldast.
Það var verulegur léttir að vera loksins
kominn í opinskátt stríð við það. Og nú
minntist hann unglegs andlits grannvax-
ins fangans, -— það var hvítt og viðbjóðs-
legt.
„Undarlegt,“ hugsaði hann. „Ég er hissa
á mér, hvers vegna ég lét ekki verða af því
að drepa hann.“
Hnignun skipastólsins var á sínum tíma eín
helzta orsök þess, að íslendingar gerðust háðir
öðrum þjóðum og glötuðu sjálfstæði sínu.
Nægur skipakostur er ekki síður nauðsynlegur
sjálfstæði landsins nú en þá. Og það má aL
drei framar henda, að fandsmenn vanræki að
viðhalda skipastól sínum, og tvímælalaust er
nauðsynlegt að efla hann frá því sem nú er.

Hlynnið þvi að hinum íslenzka flota. Með þvj
búið þér í haginn fyrir seinni tímann, og eflið
sjálfstæði þjóðarinnar.
Takmarkið er: Fleiri sltíp . Mýrri skip . Betri skip