Tíminn - 23.12.1944, Side 39

T í M I N N
39
ADINE GEMBERG:
VITRUN.
f
Smásaga — INGVAR BRYNJOLFSSON þýddi.
Það er rökkur í kirkjunni. Þykk, grá
reykský hjúpa rauða glerlampann, sem
olíuljós lampans eilífa blaktir á. Eins og
blóðbogi streymir rauða ljósið niður yfir
hvít klæði nunnunnar, sem krýpur frammi
fyrir hliðarkapellunni. Grannir fingurn-
ir kreppast um kropsinn á talnabandi henn-
ar. Meðan hún biðst fyrir heitt og inni-
lega, þrýstir hún honum að vörum sér,
aftur og aftur, unz málmurinn logar, unz
fölar varir hennar glóa sem purpuri. Sjúk-
legur logi brennur úr augum hennar, skær-
um og djúpum.
Fegurri en nokkur kona í veraldlegum
búningi getur verið er þessi granna ung-
meyja með mjúku, svörtu slæðuna, sem
hrynur niður höfuð hennar, með dúnmjúku
nunnuhendurnar, með brennandi, rauðu
varirnar i náfölu tignu andlitinu' sem ekki
virðist lengur lifandi — nema þessi augu, —
þessi augu---------, starandi horfa þau á
mynd frelsarans yfir altarinu, þar sem
hann er að blessa. Klæði hans eru hvít,
skósíð og hrynja í fellingar eins og reglu-
búningur „kvennanna, sem að eilífu veg-
sama drottinn“ — og eiga þessa klaustur-
kirkju. Hin æskufagra mánnvera á mynd-
inni lyftir höndum, — brosandi, — bless-
andi---------. V
„Líf!“ — hvísla heitar varir hennar. —
Með þjáningarfullri þrá horfir hún upp
til hans. Sál hennar, skilningarvit hennar
lykjast um þessa veru, þessa geislandi
lokfea, þessi þreytulegu, dreymandi augu —
allt annað en myndin leysist upp, hverfur.
Kirkjan -verður eitt þokuhaf. í gráum
bylgjum og lifandi, alsett blóðrauðum
ljósstjörnum, berast reykelsisskýin um —,
nei, það eru engin reykelsisský, þetta er
orðið að skýjum himinsins, og út úr þeim
geislar ásjóna frelsarans niöur á meyj-
una, sem bæn sína gerir.
„Líf!“ :— stama varir hennar í hinum
sterka mætti trúarinnar í fullkominni
sefjun máttugs og einbeitts vilja. — Ég
veit, aö þú lifir — það hefir mér verið
kennt —, ég hef ekki orðið brúður ein-
hvers, sem dáinn er, — ég vil ekki vera'
hofgyðja skurðgoðsmyndar, — nei — nei —.
himnabrúður 'éinhvers lifandi. Lif, ef þú
elskar mig, eins og ég elska þig!-------“
Frelsarinn brosir. Hægt bærast felling-
arnar á hvítum klæðum hans. Eða eru
það aðeins blaktandi ljós lampans eilífa,
svifandi þokuslæður rökkursins?
Skefjalaus ástríða logar úr uppglenntum
augum þessa línhvíta stúlkuandlits, er ljós
lampans fellur á. Með trylltri eftirvænt-
ingu, með titrandi fögnuði sér hún hreyf-
ingar hans, hún finnur, hvernig hendur
hans síga niður —— já, hún finnur það,
því að það leggur kraft frá honum, segul-
straum, er beinist að henni, er lyftir upp
höndum hennar með óniótstæðilegu afli
— fril móts við hendur hans. Hún reynir
að draga að sér hendur sínar — árangurs-
laust, — óskiljanlegur máttur togar í þær.
Hún heldur hún talnabandi sínu hátt
yfir höfði'sér í áttina að altarinu. Daufir
glampar leika um fingjurgóma hennar.
Þeir eru vekki eins bjártir og fosfór, þeir
eru aðeins-eins og skinið, sem hið bjarta
hörund stafar frá sér, eins og bjarmi frá
daufskyggðum perlum.
„Vitrastu mér, svo að ég geti borið þér
vitni, herra,“ stamar sál hennar------, hún
veit ekki, að orðin þokast fram yfir varir
hennar, að hvísl hennar berst sem léttur
niður um kirkjuna og endurómar frá hvelf-
ingunni, frá grafhvelfingunni bak við alt-
arið, út úr þokuhafinu, ,sem leikur um
-rauða logann, — „Vitrastu mér, — elska
mig, eins og ég elska þig og tilbið -------
líf! — —“
Hún opnar faðminn og hallar sér aftur
á bak, sæla skín út úr ásjónu hennar, sem
veit að myndinni. Síðan lokast hin leiftr-
andi augu, hinar heitu varir fölna. Hún
sér ekki kristmyndina lengur, —— hún
finnur hana.----------, ,
Það leggst eitthvað eins og mara yfir
barm hennar, eitthvað nístandi kalt, er
kemur henni þó til að fuðra upp. Hin yfir-
náttúrlega vera hvílir við hjarta hennar,
og varirnar, hinar. ínjúku, brosandi og
blessandi varir unglingsins leita þeiúra
heitu vára, er hvísluðu að honum: „lif“,
sem með viljaorku sinni knúðu hann til
að taka á sig þessa blekkingarmynd.
Ungmeyjan fálmar út í þokuhafið," sem
ólgar um hana, án þess að finna tak, hún
er gripin skyndilegum ótta frammi fyrir
blóðrauðu ljósinu, sem stðypist sem örvar
niður fyrir sjónum hennar. Með ópi fellur
hún áfram, enni hennar lendir á marmara-~
þrepi altarisins. —
Nótt! Ljósker varpar gulleitu, blaktandi
skini yfir steinflísar kirkjunnar, yfir hvítan
líkama stúlkunnar, sem liggur eins og
örend við altarið. Nokkrar nunnur reisa
hana upp, og ávalt, vingjarnlegt andlit
abbadísarinnar^-lýtur niður að meyjunni,
sem er að vakna.
„Hann lifir“, — brennandi augu hennar
hvarfla til gullrammans, þaðan sem mynd
frelsarans, máluð stirðlega og á hefðbund-
inn hátt, horfir brosandi og blessandi niður
til þeirra, — í klæðum reglunnar. — —
,,Vissulega dóttir mín,“ svarar abbadís-
iii, um leið og hún fylgir augnaráði hennar,
„vissulega — hann lifir“-------.
Og ósjálfrátt muldra allar nunnurnar
einni röddu:
„Hann lifir — frá eilífð til eilifðar."
GLEÐILEG JÓL !
Belgjagerðin
GLEÐILEG JÓL !
VerUsmiðýuútsalan |
Gefiun — Iðunn i
i
1
GLEÐILEG JÓL !
Prentmyndagerðin,
Ólafur Hvanndal,
Laugaveg 1
V-
!
GLEÐILEG JÓL !
HAMAR h.f.
GLEÐILEG JÓL !
Sfóhlœðagerð
tslands
©ícbxíeg jóí!
Prjónastofan Hlín
Laugaveg 10.