Réttur - 01.02.1942, Page 17

menn próf. En undanfarin ár hefur þaö öllum verið
vitanlegt, að sú einkunnin, sem mest hefur riðið á
gagnvart öllum embættaveitingum, er flokkseinkunn-
in. Sá, sem lýst hefur sig ótrauöan Framsókparmann,
hann stendur með ágætiseinkunn frammi fyrir hverju
starfi, sem vera skal. Einlægur íhaldsmaður hefur 1.
einkunn og dyggur krati aðra. Það er ekkert óeðli-
legt, þótt þaö síist inn í vitund þessara xmgu skóla-
manna og síðar embættismanna, að gagnvart starfi
sínu og kunnáttu í því hafi þeir engum skyldum að
gegna öðrum en flokkslegum og þá fyrst og fremst
þær að framkvæma vilja og fyrirskipanir fram-
kvæmdavalds ríkisins, sem af náð sinni hefur ve'itt
þeim embættin. Það viröist aldrei hafa komizt inn
hjá þessum ungu dómurum, að dómsvaldiö á að vera
sjálfstætt vald, sem má ekki og á ekki að vera
nokkru öðru háð en lögum þeim, sem í landinu gilda,
viðteknum réttarreglum og heilbrigðri og sjálfstæöri
réttarvitund.
VI.
Það fer ekki milli mála, að hér er um mjög alvar-
legt mál að ræða, miklu alvarlegra en allur skækju-
lifnaður í Reykjavík, skósvertufyllirí og skortur á
atvinnuleysi. Hér er um að ræða eina meginstoð
menningaröryggis í landinu, hér er um að ræöa,
hvort pólitísk glæpamennska á að hafa skilyrði til
að leggja mótstöðulaust undir s'ig öll réttarfarsmál í
landinu um leið og hún hefur náð stjórnartaumun-
um í sínar hendur. Réttlátt og öruggt dómsvald er
einn glæsilegasti menningarvottur sérhvers þjóðfé-
lags og þýðihgarmikill þröskuldur í vegi pólitískrar
glæframennsku. En undirstaða allra breytinga í, þess-
um efnum sem öðrum veröur að vera greinargóð af-
staða alþýðunnar í landinu og skilningur hennar á
17