Réttur - 01.02.1942, Síða 59

hljóp burt frá hótelinu til að komast undan Þjóð-
verjum, greip bóndi hennar fram í og sagöi reiðu-
lega: „Annetta vinkona þín var bölvaður bjálfi að
vera að skipta sér af svona vitleysu. I hennar spor-
um heföi ég lokað strákinn inni. Maöur á að láta
Þjóðverjana eiga við sína landa.....Auk þess hef-
ur hann sennilega aldrei hugsað neitt um barniö.
Liðsforinginn hafði rétt til aö senda krakkann heim.
Hitler hefur lagt undir sig allan heiminn. Hvaö þýð-
ir að vei'a að blaðra eitthvað á móti því?
Kona hans var svo hyggin, að hún sneri talinu aö
öðm. Hún sá nú í fyrsta skipti greinilega, hvemig
bóndi hennar var oröinn. Áöur haföi hann tekið þátt
í öllum verkföllum og öllum kröfugöngum; 14. júlí
hafði hann gengið með slíkum gusti, aö helzt leit
út fyrir, aö hann væri reiðubúinn til að gera áhlaup
á Bastilluna á nýjan leik. En eins og svo margir
aðrir, minnti hann hana á risann í álfasögunni, sem
alltaf gekk í þjónustu þess, sem virtist sterkari og
reyndist sterkari en fyrri húsbóndi hans, og lenti
að lokum hjá fjandanum. En frú Meunier haföi
hvorki tíma né löngun til áö gráta bónda sinn. Hann
var, þegar öllu var á botninn hvolft, maðurinn henn-
ar, og hún var konan hans, og svo var það flótta-
drengurinn, sem beið hennar.
Um kvöldið hljóp hún til veitingahússins hjá bæj-
armarkaðinum og sagði viö drenginn: „Eg get ekki
tekiö þig heim fyrr en á morgun".
Drengurinn horfði aftur hvasst í augu hennar og
sagði: „Þú þarft ekki að taka mig, ef þú ert hrædd“.
Konan svaraði þurrlega, að þetta væri ekki nema
eins dags bið. Hún baö konu veitingamannsins að
hafa barniö um nóttina, hann væri skyldur sér. Það
59