Réttur - 01.02.1942, Blaðsíða 60

var ekkert grunsamlegt um þessa bón, því að París
var morandi í flóttamönnum.
Næsta dag sagði hún við bónda sinn: ,,Eg hitti
hana Alísu frænku mína. Maðurinn hennar liggur í
fangelsisspitalanum. Hana langar til aö heimsækja
hann og: verður ekki heima nokkra daga. Og svo
baö hún mig að taka drenginn sinn af sér á með-
an“. Maður ■ hennar, sem ekki þoldi ókunnuga á
hehnili sínu, hreytti úr sér þessum orðum: „Sjáðu
bara um, að hann ílengist ekki hér!“
Frú Meunier bjó um barnið í flatsæng. A leiðinni
heim spurði hún: „Af hverju vildirðu ekki fara heim
til þín?“ Hann svaraði: „Þú getur skilið hér viö
mig ef þú ert hrædd. En ég fer aldrei heim til ætt-
ingja minna. ffitler handtók pabba og mömmu. Þau
skrifuðu og prentuðu og útbýttu bæklingum. Mamma
dó. Sérðu ekki að mig vantar eina framtönn? Þeir
brutu hana úr mér í skólanum, af því að ég vildi
ekki syngja sönginn þeirra. Ættingjar mínir voru líka
nazistar. Þeir voru vanir að pinda mig. Þeir bölvuðu
pabba og mömmu“. Konan bað hann um aö láta
ekkert uppi viö mann sinn, börn og nágranna.
Börnin kunnu hvorki vel né illa við ókunna dreng-
inn. Hann var mjög hlédrægur og hló aldrei. En
maðurinn þoldi ekki drenginn — hann kvaöst ekki
treysta augunum í honum. Hann skammaði konu sína
fyrir að gefa honum af matarskammti heimilisins.
Kvartanir hans enduðu jafnan með lærdómsríkum
prédikunum: þegar öllu var á botninn hvolft, þá var
stríðið búið að vera. Þjóöverjar höfðu hernumiö
Frakkland. Þeir kunnu aö beita aga og reglu.
Seinna reyndi konan aö hugga drenginn. Hann
sagöi: „Það gerir ekkert til — þaö er betra að vera
hér en þar“.
„Gaman væri“, sagöi Meunier einu sinni, „að eiga
bita af Gruyere, að eins einu sirrni í eftirmat“. Sama
60