Réttur - 01.01.1948, Síða 14

14
RÉTTUR
taumar niður í munninn. Stormurinn og snjókornin leika
sér í ljósum hárlubba. Með ofurmannlegri hörku stendur
hann kyiT og bíður kuldanum byrginn eins og ónæmur fyrir
öllum þjáningum. Starir álútur inn í dýrð gluggans.
Ég vík mér að honum. Spyr:
Er þér ekki kalt, drengur litli?
Heimskuleg spurning eins og við var að búast af manni í
vetrarfrakka og með ullaða skinnhanzka, trefil að auki.
Hann lítur upp til mín. Önnur höndin kemur upp undan
buxnastrengnum. Hann strýkur með henni horinn af efri
vörinni, sýgur svo upp í nefið, treður svo hendinni aftur
niður á magann, svarar ekki. Kannske hafði hann ekki heyrt
almennilega til mín.
Þér hlýtur að vera kalt, hnokkinn minn. Farðu heim til
mömmu Jjinnar og biddu liana um að búa þig betur.
Mamma er dáin, sagði snáðinn kaldri rödd.
Það er og. En þótt þú eigir ekki mömmu hlýturðu að eiga
einhverja að, stjúpu eða frænku.
Ég á ömmu, anzaði liann.
Það var ekki lakara. Allar ömrnur eru góðar við litla
drengi. Þú hefur farið út án þess að biðja hana um leyfi.
Amma er ekki heima. Arnrna þvær úti.
Þvær Iiún úti. Nú, það gildir einu. Þú mátt ekki vera
svona illa búinn úti í kuldanum. Þú getur fengið kvef.
Amma lokar þegar hún fer út að þvo.
Ójá, sú gamla treystir þér ekki of vel til þess að sjá um
heimilið á meðan hún er úti. F.n þú Iilýtur að þekkja ein-
hverja, sem geta skotið yfir þig skjólshúsi í vondu veðri.
Snáðinn hristir aðeins kollinn, finnst það ekki ómaksins
vert að svara þessu frekar.
Áttu ekki pabba, eða systkini?
Hann lítur á mig umburðarlyndu augnaráði og svarar svo
með sama kalda jafnvæginu í röddinni:
Ég á engan pabba.
Mér verður orðfátt í bráð, en spyr svo til þess að þurfa