Réttur - 01.01.1948, Qupperneq 15

RÉTTUR
15
ekki að kannast við það frammi fyrir þessum snáða að hann
hafi slegið mig út af laginu:
Áttu ekki einu sinni vettlinga?
Drengurinn dregur hendurnar hægt upp undan buxna-
strengnum. Horfir á þær bláar og dofnar. Treður þeim svo
aftur niður, þegjandi.
Þegar amma þín kemur lieim skaltu biðja hana um vettl-
inga, segi ég.
Hann snýr við mér baki og svarar ekki. Skilur ekki þessa
umhyggju mína og finnst ég víst lítið skemmtilegur. At-
hygli hans beinist að öðru.
Við gluggann hefur staðnæmzt kona. Há og þrekvaxin
kona í loðfeldi, sem stormur og frost bítur ekki á. í annarri
hendi heldur hún á samandreginni regnhlíf, en með liinni
teymir hún hund. Lítið, grett kvikindi klætt í þykkar, ísaum-
aðar dúður og standa aðeins trýni og fætur út úr.
Drengurinn sneri sér að hundinum, kraup niður fyrir
framan hann, klappaði honum og smeygði svo höndunum
inn undir dúðurnar, sem skepnan var sveipuð í. Þar gat
hann vermt hendurnar á líkama dýrsins.
En nú liafði skinnklædda konan horft nægju sína í glugg-
ann og ætlaði að halda áfram ferð sinni. En dýrið vildi ekki
fylgja henni eftir. Drengurinn hafði smeygt höndunum svo
langt að honum tókst ekki strax að losa þær.
Ósvífni ormurinn þinn! hvein í henni bálreiðri, jregar hún
sá drenginn fara höndum um hundinn. Burt með skítugar
lúkurnar af blessaðri skepnunni. Regnhlífin var reidd til
höggs og skall á baki drengsins. Honum tókst að losa sig og
hörfaði undan meira undrandi en hræddur.
En hundurinn hélt áfram að toga í bandið, ýlfraði og lyfti
til skiptis upp löppunum.
Er þér orðið kalt á litlu fótunum þínuin, elskan? sagði
konan og nú var rödd hennar barmafull af ástúð. Svo beygði
hún sig niður og tók dýrið upp í fangið. Það hjúfraði sig upp
að skinnklæddum brjóstum hennar, og svo hélt hún sína