Réttur - 01.01.1964, Page 2

söngst inn í sálirnar,
brenndir inn í brjóstin
tóna og gneista
tíðar hinnar nýju.
Ómaði ísland mjög:
hátt léztu hjörtun loga,
hjörtur Fagraskógar.
r
Attum við í inni þínu
örskotsstund
síðustu samfunda:
árnuðum hvor öðrum
— í augu horfðumst —
blessunar þeirrar,
þá er boginn spenntur gylli,
að falla fullum móði
og fölskvalaust.
Hni ginn ertu tiginn
— hjartað lostið öru —
umleikinn ást þeirra
er þig undruðust:
sé ég svanaflug
yfir Sólarfjöllum,
kórónu geislandi
á Kaldbaki,
hind hvíta rísa
og með hirti prúðum
líða á skáldhörpu skærri