Réttur - 01.08.1937, Qupperneq 11

sem ekki gat sagt nema la la af almennilegu mann-
eskjumáli. Hún settist niður hjá honum og ætlaði að
reyna að hugga hann og koma honum í skilning um
hvað þyrfti að gera. Hún kom við svart hárið á hon-
um og strauk honum um blautan vangann, hvort-
tveggja var mjög undarlegt viðkomu, svo að hún varð
feimin og roðnaði. Hún varð að sjúga fast á sér neðri
vörina, svo að hún færi ekki að skæla líka. En skips-
drengurinn lagði höfuðið í kjöltu hennar og snökkti.
Hún óskaði, að hún hefði farið strax með hann til
Katrínar og beðið hana ásjár. Það var sem sé ekki
óvenjulegt, að Flandrarar kæmu heim til Katrínar, og
hún kunni eitthvert lag á þeim, því að hún sat stund-
um ein með þeim inni í stofu, þegar Jón var á sjó,
og hefir sjálfsagt ráðið fram úr vandræðum þeirra,
því að þeir voru svo ánægjulegir á svipinn, þegar þeir
fóru. En hana langaði svo til að geta hjálpað drengn-
um, og nú mundi hún eftir því, að innar í fjallinu var
hellisskúti, kannski hún gæti falið hann þar og fært
honum mat um nóttina, meðan allir svæfu. Hvérnig
átti hún nú að gera honum þetta skiljanlegt? Hún
leit framan í hann, en hann var þá sofnaður með
höfuðið í kjöltu hennar.
Það greip hana einhver helgi gagnvart þessu
trausti hans, hún þorði ekki að hreyfa sig, þó að hana
verkjaði í bakið af að sitja flötum beinum með höf-
uð hans ofan á sér. Hann var í vitund hennar eins og
veikt ungbarn, sem ekki mátti vekja. Hún var ákaf-
lega þreytt og loks hné höfuð hennar niður á brjóst-
ið. Hún hrökk við og vaknaði, en samt sigraði svefn-
inn hana að lokum.
Börnih vöknuðu við það, að komin var hellirigning.
Hún stóð upp og hristi sig, henni var kalt og fætur
hennar voru steindofnir. Nú varð að taka til skjótra
ráða. Henni leizt ekki á að fara niður í þorpið, verið
gat að drengsins hefði verið saknað og leit hafin, og
við nánari umhugsun reiddi hún sig hvorki á hjálp
203