Réttur - 01.08.1937, Blaðsíða 16

skrifaðar fyrir. Aftur á móti komust bækur okkar
æfinlega fyrst í hendur þeirra, sem töldu sér mesta
hagsmuni í því að bakbíta okkur og níða, en einmitt
þessir herrar réðu alla jafna yfir þeim möguleikum,
sem okkur skorti, möguleikunum til að láta mál sitt
berast sem víðast meðal almennings. Þessir menn
voru nefnilega peningamennirnir í landinu, sem höfðu
efni á því að senda dagblöð sín, gefins inn á hvert
afskekktasta og fátækasta heimili til að flytja þang-
að þann málstað, sem var pyngju þeirra hagkvæm-
astur. Og málstað þessara manna var meðal annars
bezt borgið með því, að ýmist væri þagað alveg yfir
bókum ýmsra rithöfunda, og þá einkum þeirra höf-
unda, sem leituðust við að kalla fólkið til nýs mats
á verðmætunum, eða hinn kosturinn væri tekinn, að
úthrópa okkur fyrir almenningi sem einhverskonar
siðferðislausa varga, dóna og illþýði, sem ættu ekki
annað áhugamál en spilla æskunni, og væru ekki í
húsum hæfir.
Rödd þeirra, sem eiga sérréttindin að verja, nær
út til fólksins, jafnt út til innstu dala og yztu annesja
eins og inn í kjallarakompur hinna snauðu í Réykja-
vík. Þeir hafa getað sagt ykkur hvað sem þá lysti,
hvenær sem var, ekki aðeins um spillingu okkar rit-
höfundanna, heldur einnig um allt annað.
En hvernig hefir staðið á því, að einmitt rödd
þessara manna skuli hafa endurómað um allt, að
maður skuli heyra skoðanir þessara manna étnar eftir
og tugðar upp jafnvel af voluðustu og niðurtröðkuð-
ustu einstaklingum á afskekktustu stöðum í landinu
meðan við rithöfundarnir, sem teljum okkur tals-
menn upplýsingarinnar, náðum ekki tali af þeim, sem
við áttum erindi við, og urðum að tala fyrir daufum
eyrum?
Það var vegna þess að einmitt þessir menn, sérrétt-
indamennirnir í þjóðfélaginu, höfðu þá peninga, sem
til þurfti að senda málgögn sín ókeypis inn á hvert
208