Réttur - 01.03.1938, Síða 3

ari stefnu. Þvert á móti hafa England og Frakkland
látið undan síga við hvert eina^ta samningsrof og of-
beldisverk fasismans, og þannig ýtt undir það, að
hann færðist í aukana.
Þegar Hitler setti á herskyldu í Þýzkalandi og hóf
hið ægilega vígbúnaðarkapphlaup, sem þjóðirnar nú
sligast undir, — þá létu England og Frakkland sér
þetta lynda.
Þegar Hitler braut samninga og hélt með her manns
inn í Rínarhéruðin — þá þaut fyrst í tálknunum í
ensku og frönsku stjórninni, en síðan limpuðust þær
niður.
Þegar Mussolini réðst inn í Abessiníu, voru refsi-
aðgerðir að vísu settar á, en þeim ekki nógu harðlega
framfylgt.
Þegar Mussolini og Hitler hófu árásarstríð á Spán
með aðstoð landráðamanna úr spánska hernum, —
svikust Frakkland og England ekki aðeins um að
koma Spáni til hjálpar, eins og Þjóðabandalagssátt-
málinn fyrirskipaði, heldur bönnuðu bókstaflega að
selja vopn til spönsku stjórnarinnar, — og reyndu
þannig beinlínis að stuðla að sigri fasismans á Spáni.
Þegar Japan hóf einhverja grimmúðugustu árás,
sem veraldarsagan þekkir, — árásina á Kína — og
Kínverjar biðja um hjálp, sem þeir áttu samnings-
legan rétt til, — þá daufheyrast England og Frakk-
land. —
Og þegar Hitler setur skámmbyssuna fyrir brjóst
Schussniggs í Berchtesgaden og neyðir hann til að
veita nazistum úrslitavöldin í ráðuneyti sínu, þá þora
England og Frakkland ekkert að aðhafast.
Og þegar Iiitler nú kórónar glæpa- og samnings-
rofa-feril sinn með því að leggja undir sjg Austur-
ríki, þurrka burt sjálfstæði heillar þjóðar á einni
nóttu, — þá skálar bara Chamberlain við Ribben-
trop og segist halda áfram vinsamlegum samning-
um við samningsrofann. En 1914 kvað við annan tón
3