Réttur - 01.03.1938, Qupperneq 12

liggur í ótal bugðum eins og slanga, og mikill hluti
hans þannig, að öðrum megin rísa skörðóttir klettar,
en að neðan er snarbrött hlíðin, þúsund fet eða meira
á hæð. Regnið og grjótið, sem losnað hafði úr fjalls-
hlíðunum og lá allsstaðar um veginn, seinkaði mjög
ferðinni. En þær fjórar klukkustundir, sem ferðin
tók, held eg að samferðamaður minn hafi ekki talað
oftar við mig en fjórum, fimm sinnum.
Eg reyndi oft að fá hann til að tala. Það var ekki
af því, að hann vildi ekki tala; hann virtist öllu held-
ur ekki heyra til mín. Það var eins og hann sykki
niður í eitthvert dularfullt djúp í innra heimi, óðar
og hann hafði talað. Hann sat eins og maður, sem er
undir áhrifum af morfíni. Viðræður mínar, skarkalinn
í gamla bílnum, hin stöðuga rigning var allt sem suða
í fjarska — hinn tilgangslausi ytri heimur, sem megn-
aði ekki að brjóta skelina, er hann virtist búa í.
Skömmu eftir að við lögðum af stað, spurði eg
hann, hversu lengi hann hefði staðið í göngunum.
,,Eg veit það ekki“, svaraði hann, „góða stund,
býst eg við“.
„Hvers vegna stóðstu þarna — til þess að forðast
rigninguna?“
Hann svaraði ekki. Eg spurði hann aftur og hækk-
aði róminn að mun. Hann leit v,ið.
„Afsakaðu, vinur“, sagði hann; „varstu að segja
eitthvað?“
,,Já“, svaraði eg. „Veiztu, að eg var rétt búinn að
aka yfir þig í þessum göngum?“
„Nei-ei“, sagði hann, með hálfgerðum andköfum,
eins og einkennandi er fyrir það mál, sem talað er
til fjallanna,
„Heyrðirðu ekki, þegar eg kallaði til þín?“
„Ne-ei“. Hann þagði andartak. „Eg held eg hafi
verið að hugsa“, sagði hann svo.
Eg hefði haldið það, hugsaði eg með sjálfum mér.
„Hvað gengur að þér — heyrirðu illa ? “ spurði eg.
12