Réttur - 01.03.1938, Blaðsíða 15

«
an. En ekkert af þessu virtist eiga við hann. Ekkert
líkamlegt virtist geta gefið skýringu á þessari drunga-
legu, ógeðfelldu þögn, þessari fullkomnu sjálfs-
gleymsku, sem útilokar allt.
Klukkustund leið eftir klukkustund í rigningu og
myrkri.
Einu sinni fórum við fram hjá gufumökkum upp af
námum. I rigningunni leit út eins og yfirborðið stæði
í báli, og.hinir bláu og rauðu blettir, sem blöktu líkt
og hrævareldar á svartri hæðinni, virtust vekja at-
hygli félaga míns. Hann sneri höfðinu, til þess að
horfa á þetta, en hann sagði ekki neitt og eg þagði
líka.
Aftur þögn og rigning. Við og við námukrá með
kaldri, ömurlegri svækju af gufu, reyk og olíulömp-
um í niðurbrotnum skýlum, þar sem námumennirnir
hafast við. Síðan svartur vegurinn á ný, og fjöllin
eins og svart, myndlaust hrúgald.
Um áttaleytið komum við til Weston. Eg var þreytt-
ur, kaldur og svangur. Eg stöðvaði bílinn fyrir utan
v.eitingahús og sner.i mér að manninum.
„Þetta mun vera staðurinn", sagði hann.
,,Já“, svaraði eg. Eg hafði ekki búizt við því að
hann vissi, að við værum komnir. Síðan gerði eg sein-
ustu tilraunina:
„Viltu drekka með mér bolla af kaffi?“
„Já“, svaraði hann, „þakka þér fyrir, vinur“.
Út úr þessu „þakka þér“ gat eg lesið ýmislegt. Af
því hvernig það var sagt, skildi eg að hann langaði í
kaffi, en gæti ekki borgað það, að hann hefði tekið
boði mínu sem gestrisni og var þakklátur. Mér þótti
vænt um að hafa boðið honum þetta.
Við fórum inn. í fyrsta sinn síðan eg rakst á hann
í göngunum virtist hann verða mannlegur. Hann tal-
aði ekki, en hann hvarf heldur ekki inn í sjálfan sig.
Hann settist aðeins niður v.ið borðið og beið eftir kaff-
inu sínu. Þegar það kom, drakk hann það með hægð
15