Réttur - 01.03.1938, Side 24

þröskuldi dauðans á svo áþreifanlegan hátt, hefir f
för með sér augnabliksstirðnum hugsunar og athafna.
En þessi stirðnun varir aðeins augnablik, svo vaknar
sjálfsbjargarhvötin. Páll gat með herkjubrögðum
lokað báðum lúkarshurðunum, svo sjórennslið niður
minnkaði. Einhver hljóp til þess að halda með hon-
um hurðunum, á meðan sjórinn væri að fjara út af
dekkinu, ef þá ekki kæmi annar brotsjór, sem gerði
út af við skipið. Það virðist nú liggja kyrrt, var hætt
að síga niður, en rétti sig heldur ekki við aftur, og
var auðfundið að eitthvað hafði kastast til, annað-
hvort fiskur í lestinni eða kol í kolaboxunum. Allt var
í svartamyrkri, því að ljósvélin hafði stöðvazt. Menn
þreifa fyrir sér eftir hlífðarfötum. Þeir ætla að ganga
í að rétta skipið við aftur. Ekkert æðruorð, á engum
heyrist ótti, eitthvert ískalt rólyndi hefir gripið alla.
Aðeins Guðjón, sem allt af hefir lifað þannig, að eng-
inn hefir orðið hans var, lifað sig inn í sjálfan sig við
biblíulestur og hógværa guðsdýrkun, og hefir helzt.
vakið athygli á sér með því að vilja halda laugardag-
inn heilagan, þótt vitað sé að enginn tekur mark á
sunnudegi til sjós — hvað þá laugardegi, aðeins Guð-
jón er eins og yfirbugaður af hrollkulda þessa hrjúfa
veruleika. Hann hefir fengið óttaáfall, hann liggur
í kojunni og hrópar titrandi bænarorð til guðs síns
um náð og miskunn í þessu voðaveðri, aðeins í dýpstu
veltunum slitnar sónn hans, þá heldur hann sér dauða-
haldi í kojustokkinn og bíður þess í takmarkalausri
örvæntingu, hvort skipið nái sér upp úr aftur. Guð
hans hefir yfirgefið hann, og enginn skiptir sér af
honum.
Það var kallað á alla að koma aftur í og moka til
kolum, til þess að reyna að rétta skipið við. Þegar
aftur í var komið, kom í ljós, að þar hafði allt hálf-
fyllt af sjó, og svo mikill sjór farið niður í vélarúmið
og kyndaraplássið, að drepizt hafði í öllum eldum.
Sltipið var þess vegna bjargarlaust, gat ekki hreyft
24