Réttur - 01.04.1938, Qupperneq 40

var ekki minnst á slysið kvöldinu áður. Það var aug~
ljóst að enginn í Bellinzona vissi neitt um þ;að.
Að lokum herti Daníel upp hugann og bryddi upp
á því við málafærslumanninn. „Ég hefi heyrt að það
hafi orðið einhverskonar pólitískir árekstrar milli
Itala í gærkvöldi fyrir utan Locarno“, sagði hann.
„Jæja, það hefir ekkert heyrst um það hér, þó svo
hafi verið“, svaraði málafærslumaðurinn. „Það getur
varla hafa verið merkilegt, því að ef svo hefði verið,
þá hefðum við áreiðanlega frétt um það. Því að hér
eru mjög miklar viðsjár með fasistum og andfasist-
um“.
Daníel hafði verið mjög áhyggjufullur, en við þetta
svar varð honum hægra í hug. Luca hafði vafalaust
ýkt atvikin stórkostlega með ímyndunarafli sínu.
Þessir ítalir, sagði Daníel við sjálfan sig, eru góð-
ir, örgeðja, og hugrakkir menn, en þeir tala of mik-
ið. Það vill til, hugsaði hann, annars hefðu Caterina
og Agostino orðið að flýja frá Sviss.
Og í sama bili sá hann eftir að hafa verið nótt að
heiman og glatað heils dags verki til einskis. Á heim-
leiðinni í lestinni voru bændurnir að tala um refinn,
sem hafði rænt hænuungunum í Magadino.
„Refurinn er mjög kænn“, sagði einn þeirra, „hann
er miklu kænni en maðurinn með sínar gildrur“.
„Það kvað vera komnar nýjar gildrur, ítölsk upp-<
finning", sagði annar.
„Það hvín hátt í þeim, en það er enginn kostur",
sagði sá fyrri.
„Það er mergurinn málsins“, sagði Daníel. „Það læt-
ur hátt í þeim, en það er enginn kostur. Þær hafa bara
hátt“.
Strax og Daníel kom heim, fór hann upp á loft til
þess að líta á veika manninn. Við herbergisdyrnar
mætti hann Silviu, sem varnaði honum inngöngu. Hún
bar fingurinn upp að vörum sér til þess iað boða þögn.
„Hann verður að vera alveg þögull“, hvíslaði hún
72