Réttur - 01.03.1939, Síða 52

ákvað hann samstundis að leggja í gönguför með syni
sína. Þessi ákvörðun var gerð í hefndarskyni gegn
blygðunarleysi kunningja hans. Því að hefði þessi at-
hugasemd hans liðið hjá án frekari viðbótar, myndi
Jósep Benedek aldrei hafa til hugar komið að umhverfa
hinu fræðilega inntaki hennar í verknað. En nú var
svona komið, hann staðinn upp frá borðum, settist ekki
á nýjan leik, rétti smápeninga að yfirþjóninum, sem
var eitthvað að slangra í kringum borðið, kastaði „sæl-
ir“ út yfir allan kunningjahópinn í senn, ekki örgrannt
um þykkju, og fór út úr veitingastofunni.
Jósep Benedek bjó rétt við veitingastaðinn, og var
því kominn heim að vörmu spori. Eldri sonur hans sat
að lestri við stofuborðið, hann stundaði nám við verzl-
unarskólann. Bandi, átta ára að aldri, lék sér við hund-
inn inni í barnaherberginu.
Alec, sagði Benedek um leið og hann sté inn yfir
borðstofuþröskuldinn, við erum að fara út að ganga;
segðu Bandi til, og farðu í.
Alec leit upp nærsýnn og deplaði augunum, gerði sig
líklegan til ósamþykkis, benti á bækur sínar og blöð.
Gerir ekkert til, sagði Josep Benedek góðlátlega.
Yeðrið er prýðielgt, við verðum að nota okkur það. Þið
hafið ekki svo oft tækifæri til að vera með pabba ykkar.
Og það var hverju orði sannara. Josep Benedek var
a,lltaf önnum kafinn í skrifstofu verksmiðjunnar. Hann
hafði brotið sér braut alla leið að föstu sæti við sérskrif-
borð í reikningsdeildinni með þrálátri seiglu og án nokk-
urra áhrifa, sem gætu létt honum leið — á stríðstímum,
í efitrstríðsöngþveiti, á batatíma, í kreppu. Josep Bene-
dek hafði frekar haft lánið með sér, eytt æfinni við skrif-
borð í margskonar breytingum og hækkun í sessi. Nú
var hann þangað kominn, að hann gat sagt: „Rík erum
við ekki, en við komumst vel af“. Hann hefði gjarnan
bætt við „lof sé guð“, en hann fyrirvarð sig fyrir að
segja það, af því að hann heyrði svo margt um fátæk-
lingana, sem ekki kæmust vel af. Josep Benedek sat dag-
52