Réttur - 01.03.1939, Qupperneq 58

Benedek og synir hans snéru aftur að myndinni nr.
32 og stóðu góða stund frammi fyrir henni. Alec í auð-
sæjum leiðindum, hvíldi fæturna til skiptis, hugsaði um
sína flóknu lexiu í samsettum rentureikningi. Bandi
glápti á litla telpu í himinblárri kápu, hún stóð á miðju
gólfi milli tveggja eldri kvenna og át hálfmánabrauð.
Loks yfirgáfu feðgarnir myndina og gengu út úr safn-
inu.
Pabbi, sagði Bandi, þegar út á strætið kom. Viltu
kaupa handa mér hálfmána. Rétt hjá þeim var götusali
með fulla körfu af hálfmánum. Josep Benedek nam stað-
ar sem snöggvast, en hélt síðan áfram.
Nei, sagði hann, skírt og ákveðið. Þú átt ekki að éta
hálfmána rétt fyrir miðdegisverð.
En mamma ... tók drengurinn til aftur dapur. Josep
Benedek greip þegar hönd hans í lófa sinn og hélt fast.
Svona, svona, sagði hann; röddin var allt að því ógn-
andi. Ég læt ekki hringla með mig fram og aftur. Það
er nógu slæmt að mamma þín sé svo veik á svellinu, að
iáta eftir þér aðra eins ... Hann þagnaði og lauk ekki
við setninguna. Bandi reyndi að slíta sig lausan, fullur
af ólund, en faðir hans hélt fastar en svo. Alec leit
undrandi út undan sér á föður sinn. Þeir gengu stund-
arkorn þegjandi eftir Andrassystræti. Fram hjá þeim
fór strætisvagn, og litli snáðinn tók aftur til:
Pabbi, ég er lúinn, við skulum fara í strætisvagn.
Josep Benedek var sjálfur orðinn sárþjakaður, hann
var svo óvanur slíkum gönguförum, samt sem áður
svaraði hann með festu:
Nei, þú átt að venja þig við hreyfinguna. Ef þú iðkar
ekki göngur, verður þú duglaus og veiklaður pappírs-
búkur.
Alec dró sig aðeins aftur úr og virti föður sinn fyrir
sér frá hlið. Skrítið, hugsaði hann, Bandi litli, eftirlætið
sjálft, hefir tvisvar orðið að láta í minni pokann sama
morguninn.
Komstu úr sporunum, Alec, þusaði Josep Benedek. Þú
58