Réttur - 01.03.1939, Side 60

umræðum. Ég vil fá matinn. Síðustu orðin hvinu í lofti
eins og svipusmellur.
Hvað gengur að þér, Josep? sagði frú Benedek í
flaustri. Er eitthvað að? Hvað á þessi tónn að þýða?
Ég skil þetta ekki — hvað kemur að þér? Hefur eitt-
hvað komið fyrir?
Eiginmaður hennar gekk rakleitt inn í svefnherbergi
án þess að mæla orð frá vörum frekar. Frú Benedek
leit til eldri sonar síns, steinilostin og spyrjandi. Alec
drap titlinga að venju og yppti öxlum til að láta í ljósi,
að hann botnaði ekkert í þessu. Bandi hallaði sér upp
að borðstofuborðinu, stúrinn og sorgmædáur, nær grátú
Vinnukonan bar inn súpuna þegar í stað. Josep Bene-
dek kom inn aftur, önugur og fúll á svip, settist þegj-
andi að borði.
Á ég að ná í innijakkann þinn, Joi? spurði frú Bene-
dek blíð.
Nei, svaraði maður hennar stuttur í spuna. Svo bætti
hann við í kalsa: Innijakkar eru sóðalegir. Nú varð frú
Benedek enn meir forviða en áður, því að svo lengi sem
hún gat munað, varð manni hennar fyrst fyrir, er hann
kom heim, að losa sig við flibbann og smeygja sér í inni-
jakkann. En nú . . . nú situr hann í sæti Joseps Bene-
deks með harðan flibba, hnútfast bindi og í dökkbláum
sparijakka. Og þvert ofan í venju jós hann súpunni á
disk sinn, áður en kona hans hafði ráðrúm til að
skammta honum.
Þegar hann hafði svolgrað fyrstu skeiðinni, hvessti
hann augun strangur á svip.
Hvað er þetta, sagði hann. Hvers vegna er sápubragð
að þessu ?
Sú dauðskelfda kona, frú Benedek, dreypti á súpunni
og leitaðist við að maldra í móinn. Josep Benedek
hringdi borðbjöllunni.
Kjötið! sagði hann við stúlkuna; hún horfði spyrjandi
úr dyrunum og inn á borðið, og hann bætti við höst-
60