Réttur - 01.05.1967, Qupperneq 10

hreyfingarinnar. Þá harst sú krafa frá Hanni-
hal Valdimarssyni að það sæti fengi Bergur
Sigurbjörnsson, er þá kallaði sig Þjóðvarnar-
flokkinn. ella væri Alþýðuhandalaginu slitið. —
og hafði hann samþykki Finnboga Rúts og
Alfreðs fyrir því.
Bréf Hannibals fer hér á eftir:
l«ugam»av«gi lo», ha/kjarík,
12. apr:1 J963.
?raxJr/salanafud 'Ja.xalaln^arnokka ilþfðu - bialr.liataflakkaina.
Dto aam ljéet ar af maðfylgjandl afrltl af brdfl Cila
Cuðaundaaonar fyr/r hðad PJ^ðTamarflakkalna, ar nú bart,að
aaakoaulag ua aaaatarf ilþiðubandalagalna og ÞJÚðTamar-
flokka'na hafur etrandað i þTÍ - og þTÍ einu - að uppatlllln -ax-
nefnd Gíaíaliotafkikalna í BaykJaTÍk hafur naitað að fXllaat
a þann aann, aaa ÞJiðTamarflokkurlnn hafur tilnefnt f fjirða
astl fraaboOaliatana í ReykJaTÍk.
ið höfðu aaariði við þá þlnt^aann Alþ/ðuban'lalagalna, ata
ekki aru 1 Gíeíaliotafloiéiu* - þi Plnnbo^a Rút Valdlaarsaon
ag Alfrað (iíslar.n lcknl, vll ig hir aað tllk/nna, að ig tal
akkl lanrur rrunivbll Xjrir aaaataxfi okkar vlð liaíallata-
flokkln, aft'.r alt, r.am i undan ar gangið, af uppstilllngar-
nafnd'.n í BaykJ.-vfk haldur áframhaldandi faat vlð þaaaa naltun,
cg latur þá na'.tu* ■■!« aann - in tilllta til höfuðmAlafna, saa
ua er að tela, varða lokaorð þaaoarra oamainingarvlðraðna.
Þair aann, aam elíku ráða, vlija augljdala-a fá að atanda
einir, ag akal ág þi, þrátt fvrlr ni n saaotarfatangal vlð
aaráa þairaa, akki gegn því atanda^að avo gatl oröið.

Hannlbal Valdlaaraaoa.
Þarna voru emi einir úrslitakoslir Alþýðu-
handalaginu til stórtjóns, því niargt er Bergi
hetur gefið en afla sér vinsæida.
Enn einu sinni bjargaði stjórn Sósíalista-
flokksins einingunni undan hótunum Hanni-
bals, þótt dýrt yrSi þaS AlþýSubandalaginu í
Beykjavík aS skemma þannig lista sinn.
Þannig hofði það þó gcngið i hcilan órafug, allt
fró því samfylking tókst 1954; alltaf hafði stjórn
Sósíalistaflokksins orðið að bjarga ciningunni með
ýtrasta svcigjanlcik og undanlótssemi. Forustu
Sósíalistaflokksins var það að þakka að Alþýðu-
bandalagið varð til og hclt ófram að vera til. —
Hannibal og þeir aðilar, cr ógiftusamlegust óhrif
höfðu ó hann í hvcrt sinn, hcfðu mcð óbilgirni sinni
cyðilagt alla mögulcika til einingar, cf Sósialista-
flokkurinn hefði ckki sýnt í verki mciri óbyrgðar-
tilfinningu fyrir ciningu róttækrar alþýðu cn þcssir
aðilar óttu til.
Við þingkosningar i lleykjavík 1967 skyldi
framboð ákveðið lýðræðislega aí Alþýðu-
bandalaginu. Eftir alllangt samningsþóf stóðu
mál svo að baráttan var raunverulega um hvor
skyldi verða þingmaður af þeim þrem, er lík-
legt var að listinn réði, Jón Snorri Þorleifs-
son, formaður Trésmiðafélags Reykjavíkur.
cinhver bezti af yngri verklýðsleiðtogum
Reykjavíkur, annarsvegar eða binsvegar Einar
Hannesson eða Jón Hannibalsson, því hinn
síðarnefndi var bugsaður í annað sæti alll
fram til fundardags. Voru nú enn sem fyrr
gerðar kröfur um að verkamaðurinn, cr var
leiðtogi stéttarbræðra sinna, skyldi víkja.
Hins vegar varð að lokunt samkomulag uin að
þeir Magnús og Eðvarð yrðu tveir af þrem.
Þegar % fundarmanna Alþýðubandalagsins
ákváðu framboð Jóns Snorra, taldi Hannibal
að nú væri gengið frá Alþýðubandalaginu
dauðu og fór síðan í klofningsframboðið.
Nú hafði ])ó lýðræðislegu skipulagi verið
komið á í Alþýðubandalaginu, Hannibal kos-
inn fonnaður ]>ess og lilutverk slíks manns er
að sjá um að lög þess séu haldin og cining
þess varðveitt. Og ])á er það einmitt sjálfur
formaðurinn sem klýfur, — sundrar þeirri
einingu, er stjórn Sósíalistaflokksins bafði
varðveill með svo mikilli ábyrgðarlilfinningu
og fórnum í öll þessi ár. Það er þó einmitt
skylda þess manns, er vera vill foringi santlaka
meir en að nafni til, að láta bvorki persónu-
lega hagsmuni, fjölskyldu- eða klíku-hags-
muni, liafa áhrif á gerðir sínar, 'heldur hugsa
aðeins um bvað hcildinni sé fyrir bezlu. Það
er aðall Sósíalistaflokksins að liafa sýnt þá af-
stöðu í verki: setja heildarhagsmunina ofar
öllu öðru, — og það svo ótvírætt að jafnvel
66