Réttur - 01.05.1967, Blaðsíða 14

ATLI MAGNÚSSON:
A SUÐURLEIÐ
Loks var stytt upp. Allan daginn og um
kvöldið hafði regnið streymt niður, svo þjóð-
vegurinn flóði í smáum lækjum og vatnspoll-
um og meðfram honuni höfðu myndazt lang-
ar móleitar leirtjarnir. Annað eins úrfelli hafði
ekki komið lengi.
En nú var stytt upp. Létt regnmóða grúfði
yfir heiðinni, og fjöllin norður frá höfðu tek-
ið á sig dökkan bláma í sumarnóttinni. A þess-
ari stundu var allt svo einstaklega hljótt. Víða
glampaði á tjarnir og mýrarflóa, þar sem spó-
inn var á stjáki. Oðru hverju gaf hann frá sér
hvellt væl sem svarað var á sama hátt úr leyn-
um milli stráa. Annars var allt dauðakyrrt.
Niður heiðina ók stór þunghlaðinn flutn-
ingabíll. Hann fór greitt, svo vatnið á veginum
spýttist í glitrandi boga aftur undan sterkleg-
um hjólhörðunum. Oðru hverju hvarf hann
niður í lægðir eða á hak við kjarrið, sem óx
á strjálingi meðfram akhrautinni. En innan
stundar mátti sjá hvar hann hrunaði fram á
ný, eins og drynjandi óvættur, nýr rauður ]>ill
og kom norðan að. Rám raust bílflautunnar
rauf næturkyrrðina, og kind sem stóð á veg-
inum með lömbin sín flúði i ofboði lengst út
í móa.
Bílstjórinn leit á úrið sitt. I'að var komið
fram yfir miðnætti og ferðin hafði gengið vel.
Hann var á undan áætlun og ákvað að gefa
sér góðan tíma í Veitingaskálanum. Svo ætl-
aði hann einnig að athuga hvort eitthvað væri
athugavert við karboratorinn. Ekki svo að
skilja að hann óttaðist að sú væri raunin, því
að bíllinn var alveg nýr. En hann hafði yndi
af vélum, ekki sízt biluðum vélum, og ]>ess
vegna gerði hann sér oft erindi undir vélar-
hlifina án þess að það væri beinlínis nauð-
synlegt.
1 sætinu við hlið hans lá piltur um tvitugt
og hvíldi höfuðið á örmum sér. Hann var
klæddur hversdagslegum gráum jakkafötum,
sem sennilega áttu að gegna hlutverki spari-
fata, en voru talsvert farin að snjást á oln-
hogum og hornum. Hárið var brúnt og þykkt
og greitt út á hlið. Hann var fremur þrekinn
og hendurnar sterklegar. Andlitsdrættirnir
voru einheiltir en sem hann lá þarna var ekki
laust við að ofurlítill eftirvæntingarsvipur væri
á honum. Og hver er ekki eftirvæntingarfull-
ur sem er að fara að heiman i fyrsta sinn?
HÖFUNDUR SMÁSÖGUNNAR „Á SUÐUR-
LEIÐ" ER ATLI MAGNÚSSON, RÚMLEGA
TVÍTUGUR LÆKNANEMI. ÁÐUR HAFA
BIRZT NOKKRAR SMÁSÖGUR EFTIR
HANN í ÖDRUM BLÖÐUM
70