Réttur - 01.05.1967, Qupperneq 17

Nokkrir gestanna litu upp um leið og ]>au
komu inn. Fæstir veittu þeim nokkra athygli
og sneru sér brátt aftur að samræðum við þá
er næstir þeim sátu eða sökktu sér á ný niður
í dagblöð og tímarit. I einu horninu sátu
fjórir menn kring uin borð og spiluðu bridge.
Einhver greip tækifærlð þegar stúlkan birtist
til að panta í snatri tvær flöskur af sódavatni.
Meðan stúlkan sinnti pöntuninni litaðist hinn
ungi ferðamaður um í salnum. Nálægt hon-
um sat piltur á hans reki með mikið kolsvart
hár, sem gljáði af hárfeiti, og í fanginu hélt
liann á gítar. Liklega var þetta sá sem lék und-
ir söngnum, sem hann hafði heyrt fyrir
skömmu. En nú var hann hættur að spila og
þess í stað glumdi dansmúsík frá stóru út-
varpi, sem stóð uppi við vegg. Gítarleikarinn
sat þarna á tali við tvær ungar slúlkur, ferða-
klæddar, og sagði þeim frá ferðalagi, sem
liann hafði tekizt á hendur fyrir skömmu. I’ar
hafði heldur en ekki verið glatt á hjalla og
þau virtust öll skemmta sér með prýði.
í stórum leðurklæddum sófa gegnl honum
sat miðaldra maður, fremur lágvaxinn og
grannur, með silfurhvítt hár, vandlega greilt
og skipti í vinstri vanga. Andlitið var sól-
hrúnt og gljáði í skimunni frá arineldinum,
sem hrann glatt með lágu snarki. Lað var
hann sem hafði pantað sódavatnið. Við hlið
hans sat ung kona, með sítt gullið hár, sem
huldi andlitið að hálfu. Hún hlustaði þegjandi
á sessunaut sinn og hló öðru hverju stuttum
hvellum hlátri. Ilún greip hendinni fyrir munn-
inn þegar hún hló. Hún var i stuttum veiði-
mannastakki og létitum léreftsbuxum, sem féllu
þétt að blómlegum lendum hennar. A horði
fyrir framan þau stóðu tvö glös og hvít vatns-
kanna.
Sessunautur stúlkunnar, sem var öllu sett-
legar búinn, í brúnum sportjakka og mol-
skinnsvesti vakti alhygli piltsins. Hann hló
ekki oft en hrosti öðru hverju og virlist stund-
um vera að hugsa um eitthvað annað en hann
var að tala um. Andlitsdrættirnir baru merki
um þreytu og jafnvel leiða. Stundum þagði
hann alveg og horfði aðeins fram fyrir sig
og nú tók pilturinn eftir að hann var lotinn
í herðum. En svo áttaði hann sig aftur, greip
leðurklædda flösku úr vasa sínum og bauð
stúlkunni í glasið hennar, með riddaralegum
tilhurðum. Hún hrosti þakklátlega og studdi
við hönd hans þegar hann skenkti, því hún
vildi ekki nema lítið í einu. Sjálfur drakk hann
ósleitilega og virtist litlu skipta hve mikið fór
í glasið hverju sinni. Frammistöðustúlkan kom
nú með sódavatnið og skeytti engu vasaflösk-
unni, sem stóð á horðinu.
Þeir tveir stóðu kyrrir og fylgdust með því
sem fram fór. Bílstjórinn greip hvert tækifæri
sem gafst til að horfa framan í stúlkuna, sem
ekki gat stillt sig um að senda honum reiði-
legt augnatillit öðru hverju. Þegar hún hafði
tekið við greiðslunni héldu þau af stað á ný.
Þau gengu upp hreiðan stiga og komu upp i
langan myrkan gang á hæðinni fyrir ofan.
Báðum megin voru dyr gestaherhergjanna og
daufa skímu lagði viðast hvar út um skráar-
götin. Ur stöku herbergi heyrðist ómur af
mannamáli.
„Þessa leið,“ sagði stúlkan og þau gengu
að herhergi við enda gangsins. Hún opnaði
og gekk inn fyrir. Tveir eldri menn, sem þar
voru fvrir í rúmum sínum risu báðir upp við
do"".
DD
„Við höldum svo áfram á morgun,“ sagði
bílstjórinn og sneri sér að piltinum. „Eg er
húinn að sjá til þess að við verðum vaktir.“
Eftir að hafa sýzlað nokkra stund fyrir inn-
an kom stúlkan út, ýtti hílstjóranum orðalaust
inn og lokaði síðan eins snúðuglega og hún
þorði, án þess að eiga á hættu að vekja alla
í húsinu. Sem snöggvast voru dyrnar opnað-
ar aftur og höfuð bílstjórans hirtist í gætt-
inni.
„Þú kemur svo Metta og talar við mig,“
sagði hann hlíðmáll og lokaði á ný, um leið
og stúlkan sendi honum nokkur vel valin ó-
kvæðisorð aftur yfir öxl sér. „Við skulum
koma,“ sagði hún við piltinn og lét hringla í
lyklakippunni í vasa sínum. Hún gekk hratt
73