Réttur - 01.05.1967, Qupperneq 20

von á að verða áhorfandi slórkosllegra at-
burða, áður en nóttin væri á enda.
„Með svona hníf er hægt að koma að fólki
hvar sem er og hvenær sem er. Fyrirferðin er
engin. Eitl lag á réttan stað og „far vel Franz!“
— jú sí?“
Pilturinn hélt áfram að kinka kolli.
„Heyrðu kunningi. I>ú ert að brenna erm-
ina þína með sígarettunni. I öllum bænum
farðu ekki að brenna þig til ösku hér í her-
berginu.“ Hann smellli hnífnum saman og lél
hann á sinn stað, undir höfðalagið á dívanin-
um. Pilturinn tók viðbragð, drap í sígaretl-
unni og burstaði ertnina í ákafa, sem var byrj-
uð að sviðna.
„Hvaðan ertu?“
Þarna kom þessi spurning aftur.
„Frá Reykjavík. Einusinni átli ég heima á
Akranesi.“ Hann tók þann kostinn að svara á
sama hátt og áður. Hann leit niður fvrir sig
og burstaði ermina sína i ákafa, eins og ekk-
ert hefði i skorizt.
„I>ú lýgur.“ Hann leil snöggt upp og mætti
háðsku augnaráði hins.
„f>ú ert að norðan. Eg spurði hann Gauja
að því, þegar þið stóðuð niðri í setustofunni.
Pillurinn svaraði engu.
„Nei, þú sást mig ekki. [>að er rétt. [>ú varst
að glápa á sendiherrann og viðhaldið hans.
En annars skallu Itara vera rólegur. Eg mundi
lika ljúga, ef ég væri að norðan.“ Hann dró
sígarettupakkann upp aftur og kveikli i nýrri
með stubbnum. Pilturinn horfði áfram niður
fyrir sig og sagði ekki orð. Ifann var hlóð-
ráuður af skömm. Biilvaður asninn hann Gauji
að segja ))etla. Og eins var hann vitlaus, —
já, auðvitað miklu vitlausari — að Ijúga.
Hann rnátti vita að sannleikurinn kæmi i Ijós.
„Lestu ensku?“ spurði herbergisfélagi hans
og stóð á fætur. Hann lauk upp kistu, sem stóð
Við dyrnar, og Jryrjaði að tína upp úr henni
ýmislegt skran. l>ar á meðal skotbelti, ritsafn
Rafaels Sabatini í heilu líki, og barðamikinn
stráhatt. Loks kom hann niður á hlaða af
blöðum, sem hann kastaði orðalaust á gólfið
svo þau Irreiddust út fyrir framan hann. Öll
áttu þessi rit það sammerkt að á forsíðunni
var mynd af fáklæddum kvenmanni, — sumar
i ótrúlegustu slellingum.
Pilturinn sem aðeins var að norðan setti
hljóðan.
„Þú getur þó alllaf skoðað myndirnar,“
sagði húsráðandinn, sem var byrjaður að
tína niður í kistuna á ný. Þegar hann hafði
skellt henni aftur, greip hann nokkur hefti úr
kösinni, lagðist upp í rúm og hóf lestur. Pilt-
urinn sá hann fletta síðu eftir síðu. Auðsæi-
lega var hann efninu vel kunnur. Aðeins stöku
sinnum staldraði hann við og vætti varirnar
með lungunni.
Loks teygði pillurinn að norðan sig eflir
c!nu hefli og fletti feiminn fyrstu síðunni. Svo
einni af annari. Öðru hverju leit hann upp.
lil að sjá hvort hinn væri að gefa honum auga.
En honum til mikillar hugarhægðar reyndist
það ekki vera. Pilturinn Örn leit ekki upp.
Í sama bili fór snöggur titringur um hús-
ið. Það var ekki ósvipað lýsingum útlendra
höfunda á því, þegar þrumuveður nálgast.
Hann lagði blaðið frá sér og reis upp við
dogg. Pilturinn Örn hafði einnig orðið ein-
hvers var og leit spyrjandi í átt til dyranna.
Eftir andartaks þögn var hurð skellt i næsta
herbergi og þrír eða fleiri menn á góðum
skóm hlupu inn ganginn. Nokkra stund heyrð-
ist barið valdsmannlega á dyrnar við hliðina
með stultum hvíldum á milli. I>egar það virt-
ist engan árangur hera tóku við ]>ungir dynk-
ir sem virtust sanna að komumenn ætluðu sér
inn hvað sem það kostaði. Pilturinn leit furðu
lostinn á félaga sinn sem í þessu stökk fram úr
rúminu, með leiftrandi augu og breitt glott á
vör.
„Það er viðhaldið sendiherrans,“ sagði
hann. „Kærastinn er að sækja elskuna sína!“
Hann gekk fram að dyrunum og lagði eyrað
að hurðinni. Höggin urðu sífellt þyngri og
auðheyrt að dyrnar mundu ekki þola öllu
lengur.
„Hún lifir á þessum gömlu fjöndum," sagði
76