Réttur - 01.05.1967, Qupperneq 21

Orn. „Kæraslinn cr líka kuminn yfir fiimnl-
ugt. Hann getur bara ekki útvegað jafn margt
iiancla henni og sendiherrann. bað ríður
baggamuninn. En hún heldur fram lijá Jieim
öllum og ég Jrekki strák sem hefur sofið hjá
henni.“
„Elsku Orlygur . . . “ F*að var rödd kon-
unnar. Þeir slóðu báðir á öndinni og hlust-
uðu því að nú létu dyrnar undan með háum
brest. Nokkra stund druknaði allur bávaði
annar í reiðilegum hlátri og vfir máta sví-
virðilegum ávarpsorðum. A milli málli heyra
rödd konunnar sem reyndi að stilla til friðar.
„En góði Örlygur . . . “
„Þegiðu. dræsan þín.“
„Þú bara getur ekki gerl jjctta, Orlygur.“
„Hélstu að ég væri hræddur við þennan
friðil þinn, Elísa, — ha?“ Hér tók við ráml
öskur og inn í herbergið jiar sem Jteir tvcir
biðu í eftirvæntingu þess sem verða vildi bár-
ust högg og stunur.
„Guð minn góður, Örlygur, — erlu brjál-
aður maður?“ l'að leyndi sér ekki að handan
við þilið var rómantíkin lálin ráða. Nú mátti
lieyra á æstum röddum hér og Jrar á gangin-
um að fleiri en Jreir einir höfðu orðið atburð-
anna varir. Einhver heyrðist nefna lögregluna.
En loks linnti látunuin næstum jafnskyndi-
lega og þau liöfðu hafizt og Jiað varð þögn,
— nærri óhugnanleg.
„Skyldu Jreir vera búnir að drepa sendi-
herrann?“ Pilturinn Örn sneri sér við og leit
á félaga sinn. Hann tilraði af æsingi og kveikti
sér skjálfandi höndum i nýrri sígaretlu. „Ég
skal sveia mér upp á að sendiherrann liggur
myrlur hér í næsla herbergi,“ sagði hann aft-
ur og aflur. Hann lagði eyrað að hurðinni á
ný ,eins og hann byggist við að heyra dauða-
hryglur þessa vesalings manns.
Eflir nokkra stund heyrðist gengið röskum
skrefum fram hjá dyrunum á ný og haldið
niður sligann. Stúlkan kjökraði hátl og ákall-
aði almáltugan guð. Þeir opnuðu dyrnar í
hálfa gátt og gægðust fram. Það fyrsla sem
mætti augum þeirra var jæssi virðingarmað-
ur. Hann slóð fyrir framan dyr herbergis síns
á náttfötunum einum saman, studdur af þrekn-
um manni með ]>ykk hornspangagleraugu,
sem Örn Jiekkli fyrir nafntogaðan skipamiðl-
ara og fasteignasala úr Reykjavík. Sendiherv-
ann héll við vangann með annari hendi, sýni-
lega eitlhvað vankaður. Hann bað um vatn.
Þeir lokuðu dyrunum aftur því nú heyrðist til
veitingamannsins á leið upp stigann.
„Fjandinn sjálfur," sagði pilturinn Örn.
,.Hann er bráðlifandi.“ Það var vonbrigða
hreimur í röddinni.
Pilturinn svaraði engu en horfði út um
gluggann Jiar sem svarti fólksbíllinn var að
renna úr hlaði. I honum voru nú fjórar mann-
eskjur. Glókollur ungu konunnar var íyrir
miðju í afturglugganum. Með snöggum rykk
jók bifreiðin skriðinn og litlu seinna var hún
horfin í regnmóðuna úti á veginum.
77