Réttur - 01.11.1967, Page 7

cola-stjórnin) gafst upp í september 1944, af
því að hún fékk ekkert við verklýðssamtökin
ráðið.
Hin afturhaldssama ,,helmingaskipta"-stiórn
sundraðist og gafst upp 1956, af því verkalýð-
uruinn sigraði í sex vikna verkfallinu 1955.
Verkalýðurinn þurfti þá allt sitt vald, — á
öllum sviðum — til þess að sigra. Og — allt
vald verkalýðsins er nauðsynlegt enn, í ríkara
mæli en fyrr.
Verkalýðurinn og launastéttirnar allar þurfa
að átta sig á því til fulls hver þeirra máttur er.
Verkalýðurinn er 50% þjóðarinnar. Starfs-
mannastéttin yfir 20%. Samtals eru launastétt-
irnar tæpir þrír fjórðu hlutar þjóðarinnar. Þær
geta því ráðið ríkisvaldinu hvenær sem þær
eru allar eitt á stjórnmálasviðinu. En slíkt reyn-
ir borgarastóttin að hindra með því að blekkja
margt launafólk til fylgis við sig í kosningum
— og ná tökum á einstökum forystumönnum
úr hópi launastétta.
Sterkasta vopn verkalýðsins, — meðan hann
hefur ekki lært að ná ríkisvaldinu og beita
því, — eru verkalýðssamtökin. Þeim hefur
hann ekki aðeins beitt til kauphækkana, heldur
og hvað eftir annað sett lög í krafti verkfalla og
hnekt á sama hátt kúgunarlögum: „Skæruhern-
aðurinn'' 1942 setti orlofslögin, afgreidd á al-
þingi 1943. Sex vikna verkfallið mikla 1955
knúði fram atvinnuleysistryggingarnar (lög
1956). Sjómannaverkfallið 1958 setti lögin um
lífeyrissjóð togarasjómanna, og með skæru-
hernaðinum 1942 voru gerðardómslögin al-
ræmdu brotin á bak aftur. Og með verkfalls-
hótunum var þrælafrumvarpið 1963 stöðvað
þann 9. nóvember.
Sterkasta vopn burgeisastéttarinnar er hins
vegar ríkisvaldið. Því valdi hefur hún óspart
beitt til setningu kúgunarlaga, til eyðileggingar
kaupsamninga, til gerðardóma og verkfalls-
banna, til gengislækkana og dýrtíðaraukning-
ar.
Til þess að sigra verður verkalýðurinn auð-