Réttur - 01.10.1981, Blaðsíða 24

fárra hendur, — en miljónir barna, kvenna
og karla dóu úr hungri á ári hverju, þótt
gnótt matar vœri til í veröldinni.
Sá nú Andskotinn illskuflár sér leik á
horöi til að sigra í þessu árþúsunda tajli lífs
og dauða við þann Drottinn lífsins, er eitt
sinn hafði steypt honum niður til Heljar.
Hann fór í eigin persónu upp á jörðina til
fundar við hina auðugustu og ágjörnustu
og fœrði þeim Vítis-vél að gjöf. Hann lét þá
sannprófa með manndrápi hundruð þúsunda
með tveim smá-vítissprengjum, hvílík ósköp
þeir gœtu drepið af þeim, sem skorti allt og
sœju ofsjónum yfir auð þeirra.
Andskotinn gekk stoltur frá logandi víti á
jarðríki í borgunum tveim og auðmennirnir
óseðjandi og herkóngar þeirra klöppuðu
honum lof í lófa fyrir afrekið, unnið með
hans góðu gjöf.
Mamnwn, þjónn hans, kom auðmönnum
heims í skilning um að því meira sem þeir
létu framleiða af þessum stórvirku vélum
Vítis, því meira fé græddu þeir. — Og fram-
leiðsla Vítisvélanna óx, uns nóg var til þess
að drepa hvert mannsharn á jörðinni sex
sinnutn.
Þá hrosti Satan, er hann leit yfir þetta verk
sitt og þjóna sinna — og sá að það var harla
gott. Nú loks væri hægt að útrýma öllu því
mannkyni, er Drottinn aUsherjar eitt sinn
hafði skapað og jafnvel sent son sinn til að
leiðheinaþvífram tilguðsríkis á jörðu.
Nú sá Satan að sigurinn var hans. Það
þyrfti aðeins að styðja á einn takka, svo
óskir han rættust.
Og Andskotinn steytti hnefann sigri hrós-
andi gegn himnum og hvœsti stoltur:,, Hvað er
nú orðið um allt þitt verk, gamli gaur. Innan
stundar verður þessi geislavirka jörð hyggð
minum skrímslum, sem ég hef skapað og
aldrei munu t'dhiðja þig. Þú hefur tapað".
Og hinn gamli gráskeggjaði Guð Alhert Ein-
steins, — sem eitt sinn var Drottinn allsherj-
ar yfir jarðríki — sat lengi hugsi, hryggur og
sár yfir sigrum Satans og óförum sínum og
stundi: Rörnin min, œtlið þið að yfirgefa mig
og láta Satan eyða í eldi í einu vetfangi öllu
okkar sköpunarverki um miljónir ára? — Og
beygður gekk hann á fund sonar síns og
sagði: Er þess nokkur von, sonttrsœll, að þú
fœrir aftur á mannanna fttnd og gœtir inn-
hlásið þá þeittt attda, að hreyta sverðunutn
nýju í plóga fyrir þá fátæku, svo þeir mættu
allir lifa og Satan yrði af hráð sittni og yrði
hrott varpað úr ríki Mamtsins sona sem
héðatt frá ntér forðum. — Svarið var: Eg
skal fara, J'aðir sæll, en nú mun ég segja
systrum mínunt og hræðrum: Eg mun lifa
með ykkur, herjast og deyja, ef svo vill, —
en sjálf verðið þið að frelsa ykkttr frá Vítis-
eldinum. Eg get ttú aðeins hvatt ykkur til
dáða, ett ekki dáið fyrir ykkttr — það eitt
myndi eitgan frelsa. Frelsun mannkyns frá
þeint Vítis-eldi, sem nú er kveiktur, verðttr
að vera ykkar eigið verk. — Ett við þá, sem
valdið hafa hættunni triun ég segja: Vei yður
auðmenn, því þér hafið tekið út hiiggttn
yðar. — Og við þá, settt nú hlekkja fólkið,
mun ég segja: Þér hrœsnarar, þér farisear,
hvernig fáið þér umflúið helvítis dóm? En
við alla þá, setit erfiði og þiinga eru hlaðnir,
tnun ég segja: Takið höndum saman um
heim allan, sendið Vítisvélarnar þangað sent
þær koittu J'rá og Mammon, erindreka þeirra
með. Þá muniiin við öll hafa sigrað santan
og getuni hyggt það friðarríki, er ég forðtim
hét ykkur. ■—
Og ,,heimsins friðarhöfðinginn5" kvaddi
föður sinn og sté ttiður til jarðar á ný.
200