Réttur - 01.04.1984, Blaðsíða 14

Þrælkun stúlkna frá 5 ára aldri
Thon Knitting kom fram nokkuð önnur
mynd af ástandi mála. Vissulega útvegar
fyrirtækið þeim svefnstað, sjö herbergi,
þar sem 250 stúlkum er gert að hírast í
einni bendu. Fyrirtækið sér starfsfólkinu
fyrir skammti af hrísgrjónum, en annan
mat verða stúlkurnar að kaupa sér sjálfar,
og þar kemur skýring á tilvist varðmanns-
ins. Hann fylgist með þeim stúlkum sem
leyft er að versla á markaðinum þar
skammt frá og rekur þær aftur inn í verk-
smiðjuna, þegar honum þykir þær hafa
tafið nóg.
Það voru líka alveg nýjar fréttir fyrir
stúlkurnar að þær færu í kvikmyndahús á
sunnudögum. Ekki nóg með það. Þegar
betur var gáð að, kom í ljós að stúlkun-
um, einkum þeim yngri — en þær eru
margar á aldrinum 12 til 14 ára, andstætt
því sem Mr. Sakchai heldur fram — er í
reynd haldið föngnum í verksmiðjunni og
það er enginn möguleiki fyrir þær að fara
frjálsar ferða sinna utan vinnutíma.
Hér hefur aðeins verið brugðið upp
einni lítilli mynd af ástandinu, eftir frá-
sögn þeirra félaga, en hægt er að halda
endalaust áfram. Og þótt aðeins hafi ver-
ið bent á meðferðina á börnunum, eru
kjör og réttindamál hinna fullorðnu lítið
betri.
Vitanlega hefur þessi ódýra framleiðsla
í þróunarlöndunum og innflutningur
þaðan, áhrif á atvinnuástand á vestur-
löndum. Á síðustu 10 árum hafa um ein
milljón manna í vefnaðar- og fatafram-
leiðslu misst vinnu sína án þess að geta
snúið sér að öðru. Reyndar hefur fram-
leiðslan ekki minnkað að sama skapi og
kemur þar vafalaust til ný tækni og fl.
þess háttar.
Með því að kaupa iðnaðarvörur frá 3ja
heiminum frekar en eigin framleiðslu, eru
vesturlandabúar að stuðla að því ástandi
sem hér hefur lítillega verið lýst. Fað er
vel skiljanlegt að fólk sem býr við mirink-
andi kaupmátt og versnandi lífskjör velji
ódýrari vöru, en það versta er að aðeins
lítill hluti af verði vörunnar fer til þess
snauða fólks, sem framleiðir hana, stíbrsti
hlutinn verður eftir hjá innflytjendum á
vésturlöndum og er hagnaðurinn oft með
ólíkindum.
Þeim er þó vel ljóst hvernig málum er
háttað. En „þeir segja ekkert, þeir brosa
og eru ánægðir" er haft eftir einum verk-
smiðjueigandanum í Bangkok. Þá kemur
að verkafólki iðnríkjanna að veita þessu
undirokaða fólki aðstoð. Vissulega hefur
í fjölda ára verið barist fyrir því að efla
78